Πριν από πέντε ημέρες είχε επέτειο. Δεν το θυμόταν κανείς. Εκείνη όμως το θυμήθηκε και το θύμισε: Πριν από δέκα χρόνια είχε ψηφιστεί πρόεδρος της Βουλής. Η ανάδειξη της Ζωής Κωνσταντοπούλου στο πιλοτήριο του κοινοβουλευτικού βίου δεν είχε απωθηθεί τυχαία στα έγκατα της συλλογικής μνήμης. Η περίοδος ήταν μικρή, αλλά πολύ τραυματική. Το εννεάμηνο του 2015 ήταν πυκνό όσο 9 χρόνια. Η ιστορική του ιδιαιτερότητα (πόσο πιο ήπια να το πει κανείς;) δεν εκτυλίχθηκε μόνο στις τράπεζες και στην πλατεία του φευγαλέου «όχι». Εκτυλίχθηκε και μέσα στο βουλευτήριο, που είχε μετατραπεί σε ιεροεξεταστήριο. Σε ανακριτικό γραφείο, στο οποίο καλούνταν προς απολογία πολιτικοί αντίπαλοι, «αντίπαλοι» υπηρεσιακοί παράγοντες, τραπεζίτες, εκδότες, ακόμη και στελέχη που είχε επιλέξει η ίδια η κυβέρνηση των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ για τη διοίκηση, αλλά δεν τύγχαναν της εγκρίσεως της de facto ανακριτικής Αρχής.
Δέκα χρόνια μετά, το ίδιο πρόσωπο στέκεται πλέον ως πολιτική αρχηγός στο περιστύλιο της Βουλής και κηρύσσει «ανεπιθύμητο πρόσωπο» τον επόμενο Πρόεδρο της Δημοκρατίας· αποφαίνεται ότι η Ν.Δ. είναι κυβέρνηση μειοψηφίας (καθώς οι σαράντα από τους βουλευτές της είναι «μπόνους», άρα δεν μετράνε για κανονικοί βουλευτές)· εκδίδει καταδικαστικές αποφάσεις κατά του πρωθυπουργού «και πολλών άλλων» (ακατονόμαστων) που πρέπει να «καθίσουν στο σκαμνί και να μπουν φυλακή» για τα Τέμπη.
Ε και; Τι σημασία έχει τι λέει ένα μικρό κόμμα του κοινοβουλευτικού περιθωρίου; Πάντοτε υπήρχαν και θα υπάρχουν αυτές οι φωνές που θα απηχούν τα αντιπολιτικά ρεύματα της κοινωνίας – τα ρεύματα που εκβάλλουν στην κάλπη μόνο για να τιμωρήσουν. Μόνο με την παρόρμηση «να πάνε να χαθούν» όλοι και όλα.
Μπορούν να πάρουν τη ρεβάνς τα ζόμπι της χρεοκοπίας;
Ετσι και το προσωποπαγές σχήμα που ονομάστηκε «Πλεύση Ελευθερίας». Από μια ιδιοτροπία της εκλογικής τύχης –από την αλλόκοτη κατάσταση της διπλής κάλπης που είχε προκαλέσει η απλή αναλογική του Τσίπρα– το σχήμα πήρε τον Ιούνιο του 2023 λιγότερες ψήφους απ’ ό,τι τον Μάιο (165.000 από 170.000). Κατόρθωσε ωστόσο να περάσει τη δεύτερη φορά το εκλογικό όριο, λόγω της συρρίκνωσης του εκλογικού σώματος, και μάλιστα με τα ψηφοδέλτιά του «εκκαθαρισμένα» από μη ελεγχόμενα στελέχη. Αυτό θα πει «μπόνους». Χρειάστηκε μάλιστα και μια δεύτερη σάρωση της μικρής κοινοβουλευτικής ομάδας, για να γίνει ακόμη πιο «καθαρή» ως προς την υπακοή της.
Η δράση ενός τέτοιου μικρού και αυταρχικού μορφώματος έχει φτάσει τώρα να απασχολεί τους δημοσκόπους σαν ανερχόμενη δύναμη. Τη συγκαταμετρούν στους κερδισμένους των Τεμπών – στους μικρούς ταμιευτήρες της οργής. Για ορισμένους κύκλους της πλειοψηφίας, η άνοδος της Κωνσταντοπούλου προσφέρεται σαν σκιάχτρο. Ιδού, λένε. Βγήκαν ξανά στην πλατεία τα ζόμπι της χρεοκοπίας.
Ομως, αυτή τη φορά, ούτε η πλατεία είναι ίδια, ούτε η χώρα χρεοκοπημένη. Δεν υπάρχει το μάγμα της απελπισίας του 2015. Υπάρχει μόνο ο μακρινός του αντίλαλος. Υπάρχει ακόμη η διάδοχος της ελίτ που υποδύεται ότι παλεύει με το «σύστημα».
