Πότε είναι ώριμες οι συνθήκες για να κατατεθεί μια πρόταση για προανακριτική επιτροπή; Την «καις» όταν την καταθέτεις πρόωρα, προτού συλλεγεί αρκετό αποδεικτικό υλικό; Ή μήπως, αν την αναβάλεις, δίνεις χρόνο στον κατηγορούμενο να οργανώσει την άμυνά του; Πώς πρέπει να σκεφτεί μια αντιπολίτευση που θέλει να ενεργοποιήσει τον ανακριτικό και εισαγγελικό ρόλο της Βουλής; Να σκεφτεί ποινικά; Να σκεφτεί πολιτικά; Να κάνει τον ντετέκτιβ;
Αυτή, περίπου, είναι η αντιπαράθεση στην οποία έχουν εμπλακεί τις τελευταίες ώρες τα δύο μεγαλύτερα κόμματα της αντιπολίτευσης. Ο ΣΥΡΙΖΑ, διά της Γεροβασίλη, κατηγορεί το ΠΑΣΟΚ ότι βιάστηκε· και το ΠΑΣΟΚ κατηγορεί τον ΣΥΡΙΖΑ ότι άργησε στην αναζήτηση μιας ποινικής δίωξης κατά του Χρήστου Τριαντόπουλου για την εκκαθάριση του τόπου του δυστυχήματος στα Τέμπη. Και οι δύο κατηγορούν αλλήλους ότι με τις κατηγορίες τους αποπροσανατολίζουν τη συζήτηση, προσφέροντας έτσι υπηρεσίες στην κυβέρνηση. Δεν έχουν άδικο.
Οι πρώτες ημέρες μετά τα συλλαλητήρια για τα Τέμπη ήταν οδυνηρές για την κυβέρνηση. Γιατί; Διότι είχε μείνει μόνη της στη σκηνή και συνομιλούσε –χωρίς ενδιαμέσους– με την πλατεία. Ολη η αντιπολίτευση είχε, βέβαια, επιχειρήσει να μπει στο κάδρο της διαμαρτυρίας. Ομως, όταν ο πρωθυπουργός εμφανίστηκε για να απαντήσει στο κατηγορητήριο, απέναντί του δεν είχε κανέναν από τους πολιτικούς του αντιπάλους. Είχε μόνο το πλήθος.
Πιο εύκολο να απαντάς στον ΣΥΡΙΖΑ, παρά στην Καρυστιανού.
Η πολιτικοποίηση του θέματος –η μετάβασή του από την πλατεία στο βουλευτήριο– μεταβάλλει ριζικά τους όρους της αντιπαράθεσης. Αντί να απαντά σε πορίσματα –στα πεισματάρικα γεγονότα και στην καταδικαστική πρόσληψή τους– η κυβέρνηση καλείται τώρα να απαντήσει στα άλλα κόμματα. Αντί να απολογείται στην Καρυστιανού, απαντά στον Ανδρουλάκη και στον Φάμελλο (ει μη και στον Βελόπουλο).
Εκείνο που δεν μπορούσε να προβλεφθεί είναι ότι, εκτός από την εκπροσώπηση της κατηγορίας, αλλάζει και η κατεύθυνσή της. Αμυνόμενη δεν είναι μόνον η κυβέρνηση για τα Τέμπη. Είναι και οι εκδοχές της αντιπολίτευσης απέναντι στις τακτικές της επίθεσης που επιλέγει η καθεμιά.
Ο θόρυβος, φυσικά, που παράγει το πασοκο-συριζαϊκό ξεμάλλιασμα δεν βοηθάει ούτε στη διαλεύκανση της υπόθεσης ούτε στη διάλυση της πλειοψηφούσας καχυποψίας ότι αυτή η διαλεύκανση παρεμποδίζεται από το «σύστημα». Αντιθέτως. Η κομματικοποίηση της ποινικής έρευνας τροφοδοτεί την αντισυστημική καχυποψία και επιβεβαιώνει τον παλιό κανόνα: Το γεγονός ότι ένα ρεύμα είναι αντικυβερνητικό, δεν σημαίνει αυτομάτως ότι είναι και υπέρ της αντιπολίτευσης. Μπορεί το ρεύμα να παροχετευθεί αλλού, προσπερνώντας τις κομματικές κοίτες που το περιμένουν ανοιχτές. Μπορεί να γεννήσει τις δικές του αντιπολιτευτικές εκβολές.
Στα Τέμπη, φυσικά, το φορτίο της ευθύνης είναι στις πλάτες της κυβέρνησης. Εχει, όμως, και η αντιπολίτευση το δικό της μερίδιο. Εχει την ευθύνη να μην αφήσει την κούρσα της πολιτικής κερδοσκοπίας να κακοφορμίσει σε συστημική αυτο-ϋπονόμευση.
