Τελικά δεν είναι και τόσο δύσκολο να χειριστείς τον ηγέτη με τη σιδηρά πυγμή. Αρκεί να έχεις διαγνώσει ότι πίσω από την πανοπλία του νταή κρύβεται ένας νάρκισσος που κολακεύεται εύκολα και καθοδηγείται αν του πατήσεις τα κατάλληλα κουμπιά. Αρκεί να ξέρεις ότι κάτω από τη λεοντή του νεοϊμπεριαλιστή κρύβεται ένας ντίλερ με ένστικτο οικοπεδοφάγου.
Ο Μπέντζαμιν Νετανιάχου –ο πρώτος ηγέτης που συνάντησε από κοντά τον Ντόναλντ Τραμπ– ήταν έτοιμος. Διαβασμένος. Ολοι έλεγαν ότι η πυγμή του προέδρου της Αμερικής, προτού καν ορκιστεί, είχε εκμαιεύσει από τον μπαρουτοκαπνισμένο πρωθυπουργό του Ισραήλ την εκεχειρία. Διάβαζε κανείς τις αναλύσεις και ένιωθε ότι δεν μπορεί η ιστορία να ήταν τόσο απλή. Δεν μπορεί να μην υπήρχε ένας αθέατος σχεδιασμός, στο πλαίσιο του οποίου η κατάπαυση του πυρός ήταν ένας τακτικός ελιγμός.
Τελικώς, ο σχεδιασμός ήταν να κάνει κάποιος τον Τραμπ να φανταστεί τη Γάζα σαν Φλόριντα. Στο οικογενειακό του περιβάλλον η ιδέα δεν είναι νέα. Είχε μιλήσει γι’ αυτή ένα χρόνο πριν, τον Μάρτιο του 2024, ο Τζάρεντ Κούσνερ – ο γαμπρός του Τραμπ. Ηταν μάλλον ο πρώτος που περιέγραψε τη Λωρίδα ως «παραθαλάσσιο ακίνητο» που θα είχε μεγάλη αξία αν «καθαριζόταν».
Είναι απίθανο να είχε διαφύγει την προσοχή του Νετανιάχου αυτή η ωραία «ιδέα»: Μια επιχείρηση εκκαθάρισης που με τα μέτρα του διεθνούς δικαίου θα μπορούσε να θεωρηθεί εθνοκάθαρση, με τα μέτρα της αγοράς ακινήτων μπορεί να προβληθεί ως ένα φιλόδοξο πρότζεκτ για τη δημιουργία Ριβιέρας στη Μέση Ανατολή.
Αρκεί να κάνεις τον νταή να φανταστεί τη Γάζα σαν Φλόριντα.
Ενα σχέδιο που κυοφορούνταν στους κύκλους της ισραηλινής Ακροδεξιάς ως «τελική λύση», ήδη πριν από τον Τραμπ 2.0, μπορεί, χάρη στο «επιχειρηματικό δαιμόνιο» του προέδρου, να διαγράψει εβδομήντα χρόνια διπλωματίας. Γιατί να πασχίζεις για τα δύο κράτη που θα μπορούσαν να γειτνιάζουν κάποτε ειρηνικά, ενώ μπορείς να κόψεις δρόμο και να αλλάξεις τη γεωγραφία της ίδιας της γειτονιάς;
Λένε ότι δεν θα ταίριαζε στον Τραμπ τέτοια επέμβαση, γιατί η δική του επαγγελία είναι η απαγκίστρωση από την Αμερική του Ιράκ και του Αφγανιστάν – από την υπερδύναμη που παρεμβαίνει με τη στρατιωτική ισχύ της για να κάνει «nation building», να επαναδιαπαιδαγωγήσει λαούς και να οικοδομήσει καθεστώτα. Εδώ όμως πετάμε το nation και κρατάμε μόνο το building – σκουπίζουμε τους ανθρώπους και κρατάμε το οικόπεδο.
Μπορεί να συμβεί; Μπορεί τόσο εύκολα να σαρώσει κανείς δύο εκατομμύρια ανθρώπους και να τους εξορίσει αλλού; Μπορεί η Αμερική να στείλει στρατό εκεί για να κάνει αυτή τη «δουλειά», όπως την αποκάλεσε ο Τραμπ;
Είναι πολύ απλοϊκό για να βγει αληθινό. Μοιάζει απίθανο να συμβεί. Είναι όμως κι ένα σήμα ότι είμαστε πια στην εποχή του βάναυσα απλοϊκού. Και θα είναι εύκολο τον μαριονετίστα να τον χειρίζονται ως μαριονέτα τα πιο σκοτεινά χέρια.
