Είναι καλό ή κακό ότι αργεί η δίκη για τα Τέμπη; Καλό είναι επειδή η ανάκριση φαίνεται ότι δέχεται τα αιτήματα όλων των εμπλεκομένων και διατάσσει ανακριτικές πράξεις και πραγματογνωμοσύνες για την παραμικρή υποψία γύρω από το δυστύχημα. Η ανάκριση διαρκεί ήδη σχεδόν δύο χρόνια. Η ακροαματική διαδικασία μπορεί να διαρκέσει άλλο τόσο.
Το κακό είναι ότι όσο η απόδοση ευθυνών εκκρεμεί, τόσο το αίσθημα του αδικαίωτου θα πυροδοτεί μαζικές αντιδράσεις σαν αυτή της περασμένης Κυριακής. Οσο δεν υπάρχει επίσημη, δικαστική κρίση για το τι ακριβώς συνέβη εκείνη τη νύχτα, τόσο θα υπάρχει έδαφος για καχυποψία και σοσιαλμιντιακή «εγκληματολογία».
Η κινητοποίηση την οποία προκαλεί η πάνδημη συγκίνηση για τον θάνατο τόσων νέων ανθρώπων είναι ένα πολιτικό γεγονός ασυνήθιστο. Η σπουδή να αναζητηθούν υποκινητές και αλλότρια κίνητρα πίσω από τις μαζικές συγκεντρώσεις δείχνει μόνο αμηχανία απέναντι σε ένα ρεύμα που δεν μπορεί να υποταχθεί στα στερεότυπα της τρέχουσας πολιτικής αντιπαράθεσης.
Αν μπορούσε κάποιος αντικυβερνητικός μηχανορράφος να υποκινήσει τέτοια πλήθη, γιατί το δεύτερο κόμμα απέχει από το πρώτο πάνω από δέκα μονάδες; Αν είχε ο Ανδρουλάκης ή ο Φάμελλος τα ερείσματα και τους μηχανισμούς για να γεμίσει την πλατεία Συντάγματος, δεν θα το είχαμε ήδη καταλάβει;
Από την απουσία χρώματος και στοίχισης, το ρεύμα των Τεμπών φαίνεται ότι δεν έχει κηδεμόνες. Εχει μόνο τη φωνή και τη μορφή της Μαρίας Καρυστιανού, που εμπνέει μάλλον ως αρχέτυπο μητρικού πένθους, παρά ως πολιτική ηγεσία.
Ποινικά μυστήρια και πολιτικός καταλογισμός.
Το ότι το ρεύμα είναι ακηδεμόνευτο δεν σημαίνει όμως ότι δεν έχει πολιτική κατεύθυνση. Η φορά του είναι αντικυβερνητική, όχι μόνο γιατί στην κυβέρνηση χρεώνεται η καθυστέρηση της διαλεύκανσης. Αλλά και επειδή η κυβέρνηση θεώρησε ότι η ανανέωση της εντολής της τον Ιούνιο του 2023 ισοδυναμούσε και με εξάτμιση της κοινωνικής έντασης – με ένα θυμικό reboot, που της επέτρεπε να κλείσει με συνοπτικές κοινοβουλευτικές διαδικασίες και τη συζήτηση περί πολιτικών ευθυνών.
Τώρα φαίνεται ότι το θυμικό φορτίο των Τεμπών ήταν τόσο μεγάλο, που δεν μπορούσε να εκτονωθεί αφ’ εαυτού, με τον χρόνο.
Πολιτικές ευθύνες; Ναι, μπορούν να αναζητηθούν χωρίς ανάκριση, χωρίς δίκη. Οι ευθύνες αυτές προκύπτουν από την απάντηση στα εξής ερωτήματα: Τι άλλαξε στις σιδηροδρομικές μεταφορές στους είκοσι δύο μήνες που πέρασαν από την τραγωδία; Εχουμε καλύτερα και ασφαλέστερα τρένα; Εχουμε αποτελέσματα εφαρμοσμένης πολιτικής που να δείχνουν ότι μεταβολίσαμε το τραύμα σε μεταρρύθμιση; Οτι μάθαμε από το πάθημα;
Αυτά δεν είναι ερωτήματα που χρήζουν ποινικής εξιχνίασης. Κρίνονται βιωματικά. Και ήδη καταλογίζονται.
