Τα φύλα είναι δύο. Αλλά τέτοιος βιολογικός ντετερμινισμός στην πολιτική δεν υπάρχει. Στην πολιτική οντολογία όλα επιτρέπονται. Ακόμη και ο κατ’ επιλογήν ερμαφροδιτισμός.
Προϊόν αυτής της ελευθερίας των ρευστών πολιτικών ταυτοτήτων ήταν και το «ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ», που εορτάζει αυτές τις ημέρες τη δέκατη επέτειο της ανάδειξής του στην εξουσία. Μιλούν όλοι για την «πρώτη φορά Αριστερά». Ομως, αυτή η περιγραφή του αποτελέσματος των εκλογών της 25ης Ιανουαρίου 2015 είναι κατάφωρα μεροληπτική. Η «πρώτη φορά Αριστερά» δεν θα ήταν εφικτή χωρίς την «πρώτη φορά Καμμένος» – χωρίς την εμφώλευση της καμμενικής ταυτότητας μέσα στην αριστερή φύση.
Η επανεμφάνιση του Πάνου Καμμένου δεν είναι μόνο επετειακώς σημαδιακή. Η νέα του όψη –απαλλαγμένη από τα ιζήματα των καταχρήσεων της προχρεοκοπικής Ελλάδας και της αντιμνημονιακής παραφοράς– δίνει τροφή σε έκπληκτα κουτσομπολιά για τη μεταμόρφωσή του. Ομως –αν καταφέρει κανείς να δει την πολιτική ουσία πίσω από τα επιτεύγματα της κοσμετολογίας– δεν άλλαξε ο Καμμένος. Ο κόσμος άλλαξε και έγινε Καμμένος.
Η χαμογελαστή πόζα του δίπλα στην Κίμπερλι Γκίλφοϊλ απαθανάτιζε μια συγγένεια που είχε διαφανεί από τον καιρό ακόμη που ο Καμμένος μεσουρανούσε ως υπουργός Αμυνας του Τσίπρα. Ο αρχηγός των ΑΝΕΛ ήταν τραμπικός πριν από τον Τραμπ. Ηταν ένα υβριδικό πολιτικό προϊόν της σοσιαλμιντιακής σφαίρας, που έφερε πρόδρομα χαρακτηριστικά του τραμπισμού. Συνδύαζε τον φιλοαμερικανισμό με τον φιλοπουτινισμό. Δανειζόταν από την Αριστερά τον λαϊκισμό κατά των ελίτ, παντρεύοντάς τον με τον εθνικισμό της Δεξιάς. Εκμεταλλευόταν τα νέα Μέσα για να διασπείρει μισαλλόδοξη συνωμοσιολογία, η οποία, όταν πήρε την εξουσία, έλαβε δικομανή υπόσταση με τη μορφή διώξεων κατά των αντιπάλων του.
Ο ανταγωνισμός για την εισαγωγή του τραμπισμού στην Ελλάδα.
Πώς να μην αγαλλιά τώρα, δίπλα στην Κίμπερλι, ο Πάνος ο Πρόδρομος; Πώς να μην εκλαμβάνει την κυριαρχία του Τραμπ ως ιστορική του δικαίωση; Το ίδιο άραγε δεν κάνουν και οι σαστισμένες «φιλελεύθερες» ηγεσίες που σπεύδουν να παπαγαλίσουν τις ιερεμιάδες του αρειμάνιου πλανητάρχη, από φόβο μήπως και τους προσπεράσει το κύμα της πολιτισμικής στροφής; Καλύτερα να αφεθείς να σε παρασύρει, παρά να σε προσπεράσει, σκέφτονται.
Οι συνθήκες της χρεοκοπίας είχαν ευνοήσει την ίδρυση του πρώτου παραρτήματος του τραμπισμού-πριν-από-τον τραμπισμό στην Ελλάδα. Πολλοί ξεχνούν ότι ήταν μια απόσχιση της σαμαρικής Δεξιάς, που έφτασε σε διψήφια εκλογική επίδοση. Ηταν έτσι και μια πρώιμη απόδειξη ότι ένα συστημικό κόμμα –ακόμη και στην πιο λαϊκίστικη εκδοχή του– δεν μπορεί να ανταγωνιστεί τον «αυθεντικό» λαϊκισμό που αψηφά όλες τις νόρμες.
Ο ανταγωνισμός επίδοξων «αντιπροσώπων», που διεκδικούν το franchise του τραμπισμού στην Ελλάδα, έχει ήδη αρχίσει. Είναι μια κούρσα στην οποία έχουν τύχη μόνο οι πούροι Καμμένοι και όχι όσοι δεν ταυτίζονται με τα δίπολα (Κέντρο – Δεξιά). Οχι οι μη δυαδικοί.
