Τι ήθελε; Ηθελε να μην την βλέπουν ή να μην τους βλέπει; Ή και τα δύο; Είχε υπολογίσει ότι με το γείσο του καπέλου της θα εξασφάλιζε γύρω της μια υγειονομική ζώνη έναντι εθιμοτυπικών ασπασμών και σιελορροϊκών διαχύσεων;
Το προφυλαγμένο βλέμμα της Μελάνια Τραμπ μπορεί να ήταν από την πλευρά της μόνο μια στυλιστική εκζήτηση. Κατέληξε όμως να αντανακλά το εμβρόντητο βλέμμα του παγκόσμιου κοινού της τελετής. Ηθελες και δεν ήθελες να δεις και να ακούσεις όσα συντελούνταν στη Ροτόντα του Καπιτωλίου – εκεί που τέσσερα χρόνια πριν εισέβαλλε βρίζοντας, χτυπώντας και κοπρίζοντας ο όχλος. Ηθελες και δεν ήθελες να γίνεις μάρτυρας της ιστορικής στιγμής. Γι’ αυτό κοιτούσες τον ενθρονιζόμενο να χρίζει εαυτόν ελέω Θεού άρχοντα («ο Θεός μου έσωσε τη ζωή για να κάνω την Αμερική ξανά μεγάλη») με μάτι μισό – πίσω από την ψευτοπροστασία μιας αόρατης γρίλιας.
Εχουν δοκιμαστεί ήδη πολλοί τρόποι συμβιβασμού με αυτό που συμβαίνει στη σκηνή της ισχυρότερης –προς το παρόν– δημοκρατίας στον κόσμο. Οι πλουτοκράτες που χοροστατούσαν από περίοπτες θέσεις στην ορκωμοσία, διάλεξαν από νωρίς τον τρόπο της επιτήδειας συναλλαγής – της κερδοφόρου υποταγής.
Οι φωνές της ενοχοποιημένης ελίτ –που είναι ακόμη ζαλισμένη από τη διάψευση των αυτάρεσκων προσδοκιών της– επιλέγουν τον τρόπο του εξορθολογισμού: Ναι, ο Τραμπ δεν θα κάνει όσα λέει, γιατί ούτως ή άλλως δεν θα μπορέσει. Θα τραντάξει όμως τους αρμούς του συστήματος, πράγμα που μπορεί να είναι και για καλό. Λίγος τσαμπουκάς, λίγη φοβέρα μπορεί να συνετίσει ακόμη και τα πιο δύστροπα παιδιά, όπως ο Νετανιάχου. Ο πατερούλης είναι ευέξαπτος και ασυνάρτητος, αλλά έχει τον ίσκιο του. Τον φοβούνται.
Κοιτώντας την ιστορική στιγμή πίσω από τις γρίλιες.
Και ο ένας και ο άλλος τρόπος καταλήγουν στο ίδιο αποτέλεσμα: Το ιστορικά πρωτοφανές –εικόνες που η Δύση είχε να δει από τον Μεσοπόλεμο, όπως τον αρχηγό να υπογράφει διατάγματα στο κέντρο μιας αρένας, υπό τους αλαλαγμούς του πλήθους– παρουσιάζεται ως ανώδυνο και τετριμμένο. Ψυχολογικά, δεν υπάρχει άλλος τρόπος να αφομοιώσεις αυτό που δεν μπορείς να αλλάξεις. Απλώς, το συνηθίζεις. Το εισπράττεις σε μικρές δόσεις, κι αυτό έρχεται στον βυθό της συνείδησής σου και τοκίζεται σιγά σιγά, σαν άυλο ίζημα. Σαν κρυπτονόμισμα.
Το ψευτονόμισμα με το όνομα του Τραμπ άξιζε ήδη την Τρίτη πάνω από 10 δισ. δολάρια. Το ψευτονόμισμα της Μελάνια είχε πιάσει τα 2 δισ. – «λίγο κάτω από τα 2,5 δισ. του Fartcoin», όπως έγραψαν, μισοσοβαρά – μισοαστεία, στο ρεπορτάζ τους οι Financial Times.
Ετσι θα διακυμαίνονται οι αξίες αυτού του κόσμου που τέθηκε τη Δευτέρα σε φρενήρη κίνηση. Θα ελίσσονται μεταξύ κρυφού και φανερού, μεταξύ ωμής δύναμης και υπερεπεξεργασμένης (παρα)πληροφορίας. Μεταξύ παρορμητικής ασυναρτησίας και αλγοριθμικού προγραμματισμού.
Το πνεύμα της στιγμής το συνέλαβε προφητικά ο πιλοποιός της Πρώτης Κυρίας: Καλυφθείτε. Ή συμβιβαστείτε.
