Αστοχα πράγματα και κινδυνώδη, οι έπαινοι για των Κεντρώων τα ιδεώδη. Ως ρέκτης του καβαφικού λυρισμού –αλλά και του μετσοβίτικου σαρκασμού–, ο επόμενος Πρόεδρος της Δημοκρατίας μπορεί να κάγχαζε ακούγοντας όσους «ανέλυαν» τον Μητσοτάκη τις τελευταίες ημέρες. Μπορεί να γελούσε λοξά –ως είναι το συνήθειό του– με εκείνους που πίστευαν ότι τα εγκώμια του πρωθυπουργού στον Σημίτη ήταν η προθέρμανση για μια επικείμενη επιχείρηση εμπέδωσης των ερεισμάτων του στο Κέντρο. Τελικώς, ήταν το αντίθετο: Με την επικήδεια στάση του ο Μητσοτάκης κολάκευε το κεντρώο ακροατήριό του, για να μπορεί τις επόμενες ημέρες να το δυσαρεστήσει. Για να έχει το πολιτικό απόθεμα να προβεί σε μια επιλογή νεοδημοκρατικής περιχαράκωσης.
Το ακροατήριο αυτό μπορεί να μετράει ότι με τον Κωνσταντίνο Τασούλα ο Μητσοτάκης σπάει το έθιμο της συναινετικής επιλογής Προέδρου που ίσχυε απαράβατο τα τελευταία τριάντα χρόνια. Η επιδραστική μειοψηφία των μετακινούμενων Κεντρώων μπορεί να μην τσιμπάει στο επιχείρημα ότι η υποψηφιότητα Τασούλα έχει ίσα εχέγγυα συναίνεσης, επειδή ο υποψήφιος είχε εκλεγεί με μεγάλη διακομματική πλειοψηφία πρόεδρος της Βουλής. Το κοινό αυτό ξέρει να ξεχωρίζει τα μήλα από τα πορτοκάλια. Ξέρει ότι ο βουλευτής Ιωαννίνων είναι ο πρώτος εν ενεργεία βουλευτής –μετά τον Κωνσταντίνο Καραμανλή το 1980– που θα ανέλθει στο ανώτατο αξίωμα της μεταπολιτευτικής δημοκρατίας.
Κομματικός Πρόεδρος, όμως, δεν σημαίνει κακός Πρόεδρος. Το εύρος της πλειοψηφίας δεν προδικάζει τον τρόπο που θα ασκήσει ο Τασούλας τα καταστατικώς συμβολικά καθήκοντά του. Αντιθέτως, στα πέντε και κάτι χρόνια που κρατούσε τα ηνία της Βουλής –στα οποία περιλαμβανόταν και η δύσκολη περίοδος της πανδημίας– ο Τασούλας κατάφερε να επαναφέρει τον κοινοβουλευτικό βίο στην κανονικότητα.
Με τον ίσκιο του βουλευτηρίου στο Προεδρικό Μέγαρο.
Αν κρίνει κανείς από τον ίσκιο του στο προεδρείο, θα τον αποδεχθούν στο νέο του αξίωμα ακόμη κι εκείνες οι πολιτικές δυνάμεις που δεν θα τον ψηφίσουν – όχι μόνο επειδή έτσι επιβάλλει τυπικά το γράμμα του Συντάγματος, αλλά επειδή ο ίδιος ως πρόσωπο κατάφερε να εμπνεύσει την αποδοχή εντός του βουλευτηρίου.
Την πληγωμένη θεσμική ευαισθησία του εκσυγχρονιστικού Κέντρου θα ήταν «άστοχο» και «κινδυνώδες» να τη λάβει κανείς σαν γνώμονα στο πεδίο της εκλογικής πραγματικότητας. Ο Μητσοτάκης θα αναζητήσει ξανά τρόπο να δείξει ότι σκέφτεται κι αυτό το ακροατήριο, που ανέκαθεν θεωρούσε σχεδόν δεδομένο – δέσμιο της έλλειψης ορθολογικής εναλλακτικής στο παραβάν.
Η Προεδρία σήμερα μοιάζει μεγάλη. Από τον Μάρτιο θα αρχίσει να την απορροφά ο παμφάγος χρόνος της δημοκρατικής ρουτίνας. Οταν θα έρθει η ώρα του εκλογικού ταμείου, η Προεδρία θα είναι ξανά αθέατη στην υψηλή κόγχη –διάβαζε και ράφι– που της επιφυλάσσει η συνταγματική μας αρχιτεκτονική. Από εκεί ψηλά δεν θα μπορεί ούτε Κεντρώους να κεντρίσει, ούτε Δεξιούς να ηλεκτρίσει.
