Δεν μπορούσε να το πει αλλιώς. Ακόμη κι αν δεν το έχει οριστικά αποφασίσει μέσα του, ο Κυριάκος Μητσοτάκης δεν μπορούσε να μη δεσμευτεί δημοσίως ότι θα είναι υποψήφιος και για μια τρίτη πρωθυπουργική θητεία τον Ιούνιο του 2027. Ο καιρός μέχρι τότε είναι πολύς για να πει από τώρα αν θα είναι ο δεύτερος πρωθυπουργός στη Μεταπολίτευση μετά τον Ανδρέα Παπανδρέου που θα επιχειρήσει μείνει στο Μαξίμου για μια τρίτη τετραετία. Ακριβώς όμως επειδή ο καιρός είναι πολύς, δεν θα μπορούσε ο Μητσοτάκης να τον αφήσει να κυλήσει μέσα σε ένα νέφος παραπολιτικής σπέκουλας για το αν ετοιμάζει την έξοδό του και για το ποιοι στο κόμμα του προγυμνάζονται ήδη γι’ αυτή την έξοδο. Ηδη, η κυβέρνησή του έχει με τον καιρό αποκτήσει ευπάθεια στον παραπολιτικό θόρυβο. Επρεπε να το ξεκόψει.
Δύο τετραετίες όμως είναι ήδη αρκετός χρόνος για να αρχίσει κανείς να συνομιλεί, όχι μόνο με τον βραχύ χρόνο της κυκλοθυμικής δημοκρατίας, αλλά και με την Ιστορία. Να αρχίσει δηλαδή να αναζητεί στρατηγικούς στόχους που μπορεί να κοστίσουν εντός του εκλογικού κύκλου, αλλά να συνιστούν αυτό που λένε οι Αμερικανοί ηγετικό «legacy». Παρακαταθήκη.
Ηταν για τον Μητσοτάκη μια συμφωνία στα ελληνοτουρκικά ένας τέτοιος στόχος για τη δεύτερή του θητεία; Ο αόριστος επιβάλλεται, αφού και ο ίδιος πλέον δημοσίως αναγνωρίζει ότι η διαφορά που επί τουλάχιστον μισόν αιώνα αναλώνει εθνικό κεφάλαιο δεν μπορεί στο προβλέψιμο μέλλον να επιλυθεί. Φταίει βεβαίως ο τουρκικός μαξιμαλισμός. Θα ήταν όμως διαφορετική η τύχη του εγχειρήματος, αν δεν το είχε δηλητηριάσει η ενδο-νεοδημοκρατική δαιμονολογία; Θα είχε προχωρήσει η ελληνοτουρκική προσέγγιση, αν ο Μητσοτάκης δεν είχε για αντιπολίτευση τον Σαμαρά, αλλά κάποιον σαν τον Τσίπρα, με μια συντεταγμένη αξιωματική αντιπολίτευση πίσω του;
Δεν το ξέρουμε. Υποψιάζεται όμως κανείς ότι οι συντεταγμένες αντιπολιτεύσεις, που φιλοδοξούν να (ξανα)κυβερνήσουν, μπορούν να είναι πιο εποικοδομητικές από φατριαστικές εμμονές που εκπορεύονται μόνο από υπαρξιακή δυσθυμία, δίχως στρατηγική για το αύριο.
Η ανάγκη για συντεταγμένη αντιπολίτευση, που μπορεί να σκέφτεται και να λειτουργεί στρατηγικά, θα φανεί περισσότερο στον πολιτικό κύκλο που ανοίγει μετά την επικείμενη προεδρική εκλογή. Το ερώτημα για το 2027 δεν θα είναι πλέον ποιος θα είναι υποψήφιος, αλλά για ποιος μπορεί να παρουσιάσει μια ρεαλιστική διέξοδο σε ένα συγκεχυμένο, πολιτικό τοπίο όπου η αυτοδυναμία μοιάζει ακατόρθωτη. Ποιος θα μπορεί να περιγράψει πειστικά τον κύκλο των πιθανών συνεργασιών του για μια κυβερνητική λύση, προκειμένου να μην κινδυνεύσει το πολυτιμότερο κεκτημένο της μετα-χρεοκοπικής περιόδου – η βάση για όλα τα υπόλοιπα: Η σταθερότητα.
Ο τελευταίος που δοκίμασε να υπεκφύγει από το ερώτημα της κυβερνησιμότητας –κυνηγώντας τη χίμαιρα μιας «προοδευτικής διακυβέρνησης» και μπερδεύοντας τους πολίτες– το πλήρωσε χάνοντας σχεδόν τη μισή εκλογική του δύναμη. Πηγαίνοντας προς το 2027, δεν θα αρκεί η απάντηση στο «ποιος;». Θα βαραίνει και η απάντηση στο «με ποιους;».
Σκιαμαχίες
Στο τέλος, για να βρει κάτι νέο να πει, θα ζητήσει την προάσπιση των βυζαντινών κυριαρχικών μας δικαιωμάτων στο Χαλέπι και στην Αλεξανδρέττα.
Συνθηκολόγηση
Το λένε «κεφάλαιο ορκωμοσίας». Είναι το ταμείο με το οποίο ο εκλεγείς πρόεδρος χρηματοδοτεί τις πομπές και τα πάρτι της ανάρρησής του στον Λευκό Οίκο. Σε αυτό σπεύδουν να εισφέρουν τον οβολό τους, ακόμη και όσοι δεν είχαν συγκαταλεγεί στη λίστα των χορηγών της καμπάνιας του Τραμπ: Ο Μαρκ Ζούκερμπεργκ της Meta, ο Στιβ Μπέζος της Amazon. Τα ρεπορτάζ λένε ότι επαφές με τον εν αναμονή πρόεδρο έχουν επιδιώξει και οι επικεφαλής της Apple και της Google. Η πρώτη ελπίζει ότι θα μπορέσει τουλάχιστον να εξασφαλίσει ειδικές εξαιρέσεις από τους δασμούς στην Κίνα. Συντελείται έτσι μια ολική μετατόπιση της Σίλικον Βάλεϊ, που μέχρι πρότινος λογιζόταν ως προπύργιο της φιλελεύθερης Αμερικής, προς τον τραμπισμό. Μπορεί να μην είναι μετατόπιση «ιδεολογική» – όπως στην περίπτωση του Μασκ. Μπορεί απλώς οι εταιρείες να συνθηκολογούν με μια αχαλίνωτη εξουσία που μπορεί να διαταράξει την κερδοφορία τους. Μπορεί όλοι να προσαρμόζονται στο συναλλακτικό ήθος αυτής της εξουσίας. Πάντως, ο Τραμπ κυριαρχεί, προτού καν πιάσει τα σκήπτρα. Και φαίνεται πως αυτή τη φορά δεν θα βρει καν αντιστάσεις για να κάμψει.
