«Οσα φέρνει η ώρα δεν τα φέρνει ο χρόνος»; Ισχύει, δεν υπάρχει άνθρωπος που να μην το έχει πει, σε χαρά ή, πολύ συχνότερα, σε απώλεια και λύπη. Στην περίπτωση της Συρίας, όμως, ο παροιμιακός λόγος αληθεύει μόνο φαινομενικά. Η πτώση του δικτάτορα Μπασάρ αλ Ασαντ και η φυγή του στη Μόσχα του προστάτη του Βλαντιμίρ Πούτιν επήλθε έπειτα από μόλις έντεκα μέρες επέλασης της ισλαμιστικής συμμαχίας Χαγιάτ Ταχρίρ αλ Σαμ. Μολαταύτα, την κατακρήμνιση του αυταρχικότατου και γελοιωδώς προσωπολατρικού καθεστώτος της οικογένειας Ασαντ την προκάλεσε η οργή που συσσωρευόταν επί 53 χρόνια. Ειδικά ο υιός Χαφέζ διοικούσε τυραννικά τη Συρία όλα τα χρόνια του 21ου αιώνα, περίπου όσο και οι εν αυταρχισμώ αδελφοί του Πούτιν και Ερντογάν. Εξ ου και το νεοσουλτανικό καμάρι του Τούρκου ηγέτη: «Μόνο ο Πούτιν κι εγώ μείναμε».
Για να τελεσφορήσει η ενδεκαήμερη πορεία προς τη Δαμασκό των τζιχαντιστών του πολεμάρχου Μοχάμεντ αλ Γκολάνι, επικηρυγμένου από τις ΗΠΑ για 10 εκατ. δολάρια, ο οποίος, σαν νέος Σαούλ-Παύλος, πολιτεύεται πλέον με το πραγματικό του όνομα, Αχμάντ αλ Σαράα, χρειάστηκε να σκοτωθούν πάνω από 300.000 Σύροι στον εμφύλιο που ξέσπασε το 2011 και να προσφυγέψουν εκατομμύρια προς κάθε κατεύθυνση. Και προς την Ελλάδα. Οι δικοί μας Σύροι, που πανηγύρισαν στην πλατεία Συντάγματος το τέλος της οικογενειακής δυναστείας, δηλώνουν ότι το μείζον γι’ αυτούς τώρα είναι το τέλος του τυραννικού καθεστώτος. Μπορεί και αυτοί, όπως πάμπολλοι πολίτες της κατακερματισμένης Συρίας, να μην πείθονται από την αίφνης φιλελεύθερη και συμπεριληπτική ρητορική του Αχμάντ αλ Σαράα και να φοβούνται πως η λύτρωσή τους από τον Ασαντ δεν θα σημάνει την εγκαθίδρυση δημοκρατικού καθεστώτος, αλλά προς το παρόν τούς αρκεί να βλέπουν στην οθόνη ν’ ανοίγουν οι φρικαλέες φυλακές Σεντνάγια, όπου βασανίστηκαν και εξοντώθηκαν χιλιάδες αντικαθεστωτικοί. Και να ξαναβγαίνουν στο φως ακόμη και πολίτες που, επί δεκαετίες στα δεσμά, δεν ήξεραν πως είχε πεθάνει ο προηγούμενος Ασαντ, ο Χαφέζ.
Συνήθως δεν κρατάει πολύ η ευφορία. Ισως οι τελευταίοι που θα κρίνουν τη μοίρα της Συρίας είναι οι ίδιοι οι πολίτες της, ανεξαρτήτως θρησκεύματος. Η εμπλοκή πολλών δυνάμεων με βουλιμικά συμφέροντα και αποδεδειγμένο κυνισμό, της Ρωσίας, των ΗΠΑ, της Τουρκίας, του Ιράν, του Ισραήλ, ένα μόνο δεν μπορεί να εγγυηθεί: τη δημοκρατία και την αληθινή ελευθερία. Το συνηθίζει, δυστυχώς, η Ιστορία να διαψεύδει και να απογοητεύει.
