Οι κουραμπιέδες έμειναν άθικτοι. Το ραντεβού είχε μόνο τσάι και συμπάθεια. Η συνάντηση Μητσοτάκη – Ανδρουλάκη κράτησε ανέλπιστα πολύ. Πάνω από μία ώρα. Λίγες ώρες αργότερα, η Λεπέν μαζί με τον Μελανσόν έριχναν την κυβέρνηση στη Γαλλία. H Ακροδεξιά μαζί με την Aριστερά στην ίδια αντισυστημική κοίτη.
Τι σχέση έχει η Ελλάδα με τη Γαλλία; Στο γραφείο του πρωθυπουργού την Τετάρτη είχε κανείς την ευκαιρία να δει τις δύο εκδοχές του Κέντρου να συνομιλούν σε ατμόσφαιρα θεσμικής κανονικότητας.
Το μισογεμάτο ποτήρι για τα ελληνικά πράγματα είναι ότι –σε αντίθεση με τη Γαλλία– τα δύο μεγαλύτερα κόμματα του Κοινοβουλίου είναι (ξανά) οι δυνάμεις της παραδοσιακής Κεντροδεξιάς και της παραδοσιακής Κεντροαριστεράς.
Η μισοάδεια όψη δείχνει ότι η παλινόρθωση του παλαιού δικομματισμού είναι κατά πολύ ασθενέστερη σε σχέση με το ιστορικό της πρωτότυπο: Αντί για δύο κόμματα του 40-plus, έχουμε δύο κόμματα που, σύμφωνα με τις τωρινές δημοσκοπήσεις, φθάνουν μαζί, αθροιστικά, το 40-plus. Τόσο στα δεξιά της Ν.Δ. όσο και στα αριστερά του ΠΑΣΟΚ αναπτύσσονται παράλληλοι αντισυστημικοί αστερισμοί μικρών κομμάτων που δεν είναι όλα τους ευθυγραμμισμένα με τον μεταπολιτευτικό κανόνα.
Ο νέος, μικρός δικομματισμός και οι αστερισμοί που τον απειλούν.
Ο Μητσοτάκης δείχνει να προτιμά τον Ανδρουλάκη ως συνομιλητή και ως αντίπαλο. Οχι μόνον επειδή συναντήθηκε μαζί του, αλλά και επειδή, όταν αντιπολιτεύεται την αντιπολίτευση, ξεχωρίζει πια τον πρόεδρο του ΠΑΣΟΚ. Το σλογκανάκι περί «πράσινου ΣΥΡΙΖA» ακούγεται και σαν εξορκισμός: Ευτυχώς που δεν υπάρχει πια ο αυθεντικός ΣΥΡΙΖΑ, κι ας στερεί από τη Ν.Δ. τη δυνατότητα του αντι-ΣΥΡΙΖΑ αυτοματισμού.
Ο Ανδρουλάκης, ιδίως μετά την επανεκλογή του, δείχνει να αναζητεί πατρόν «πρωθυπουργησιμότητας», για να αλλάξει το κοστούμι του μονόχρωμου αντιμητσοτακισμού. Δείχνει να συνειδητοποιεί και εκείνος ότι πρέπει μάλλον να εστιάσει στη μάχη του Κέντρου, παρά να περιμένει ότι θα τον φέρουν στον αφρό τα απόνερα από το ναυάγιο του ΣΥΡΙΖΑ.
Η απόπειρα επιστροφής του μεταπολιτευτικού εκκρεμούς στο χαμένο Κέντρο δεν σημαίνει προσέγγιση Ν.Δ. – ΠΑΣΟΚ. Δεν σημαίνει ότι θα πρέπει να μπουν μαζί στη χύτρα ενός συναινετικού χυλού, που θα άφηνε ελεύθερο το αντιπολιτευτικό πεδίο στα σχήματα του λαϊκισμού. Το ύφος όμως και η ποιότητα του μικρο-δικομματικού ανταγωνισμού θα κρίνουν και τη δυνατότητα του πολιτικού συστήματος να ισορροπήσει, έναντι της φυγόκεντρης δυναμικής. Εναντι των ροπών «γαλατοποίησης» που εκδηλώνονται στο δεξί και το αριστερό άκρο.
Μητσοτάκης και Ανδρουλάκης είναι τυχεροί. Εχουν δυόμισι χρόνια καθαρού πολιτικού ορίζοντα για να διαβάσουν το αμερικανικό και το γαλλικό προηγούμενο. Για να μελετήσουν πώς χρεοκοπεί το Κέντρο και να μην επαναλάβουν εκείνοι τα ίδια λάθη. Να μην πέσουν υπνοβατώντας στις φαιοκόκκινες συμπληγάδες.
