Τι μας κόφτει αν τρώνε βελανίδια; Να πετσοκόβουν ξέρουν; Αυτό ίσως σκέφτηκαν (τονίζω δις το ίσως) οι ρεαλιστές Βυζαντινοί, προχωρώντας επί σειράν αιώνων σε αδασμολόγητες εισαγωγές μισθοφόρων λόγω τραγικής έλλειψης χεριών. Από κάθε γωνιά του γνωστού κόσμου συνέρρεαν στη Βασιλεύουσα για τα προς το ζην πολεμιστές εγνωσμένου κύρους, αλλά και κάθε λογής αποβράσματα.
Δείγμα πανσπερμίας από όσους παρέλασαν: Ούγγροι, Αλανοί, Καταλανοί, Σάξονες, Γεωργιανοί, Αρμένιοι, Αλβανοί, Σελτζούκοι Τούρκοι (…), Λατίνοι, Βουργουνδοί, Μογγόλοι.
Την πιο επιτυχημένη μετεγγραφή, πάντως, πιστώνεται ο Βασίλειος Β΄ (Βουλγαροκτόνος) με μία συμφωνία κορυφής, υψηλού ρίσκου. Ο ηγεμόνας του Κιέβου (κράτος των Ρως) Βλαδίμηρος Α΄ έστειλε σώμα 6.000 Βαράγγων (Βίκινγκς που είχαν μετοικήσει) στον αυτοκράτορα ώστε αυτός να τους εξαπολύσει αρχικώς κατά αμφισβητιών του Θρόνου. Ο Βλαδίμηρος σε αντάλλαγμα εισέπραξε το τρεμάμενο χέρι της Αννας, αδελφής του Βασιλείου, και ασπάστηκε τον χριστιανισμό, διαδίδοντάς τον ταχύρρυθμα στους υπηκόους του, αφού πρώτα αποκήρυξε (επισήμως) τις αναρίθμητες συζύγους κι ερωμένες. Μετά θάνατον ανακηρύχθηκε παμψηφεί άγιος.
Η άφιξη των Βαράγγων –θεόρατοι, βρυχώμενοι, πάνοπλοι και με κάτι πελέκια ασήκωτα από κοινούς θνητούς– προκάλεσε δέος και φόβο. Αν άλλαζαν στρατόπεδο; Θεωρίες συνωμοσίας. Οχι μόνο παρέμειναν πιστοί, αλλά ανέλαβαν και το λειτούργημα σωματοφυλάκων του αυτοκράτορα – η ξακουστή βαράγγειος φρουρά. Οι Βάραγγοι, σάρκινη πολεμική μηχανή, αποτελούσαν ό,τι πιο αποτελεσματικό διέθετε ο βυζαντινός στρατός, τον οποίο υπηρέτησαν υποδειγματικά με βορειοευρωπαϊκή πειθαρχία· όσο μεθυσμένοι κι αν ήταν –πάντα ήταν– διαμέλιζαν εχθρούς των εργοδοτών τους, έχοντας την προστασία του θεού Οντιν. Τονίζεται ότι η μισθοδοσία των Βαράγγων δεν καθυστέρησε ποτέ –σε αντίθεση με άλλες μισθοφορικές ομάδες– ούτε μία ημέρα, ενώ στον διαμοιρασμό των λαφύρων οι επιλογές τους γίνονταν σεβαστές.
Αυτοί οι επί χρήμασι σπορείς του θανάτου με τα γαλάζια μάτια και την ξανθιά χαίτη είχαν έναν αδιάβλητο κώδικα τιμής. Το περιστατικό τεκμηριώνεται, ως αξιαφήγητον, από τον έγκριτο χρονογράφο Ιωάννη Σκυλίτζη. Ενας απ’ αυτούς επιχείρησε να κακοποιήσει σ’ ερημιά μια γυναίκα Βυζαντινή. Εκείνη βρήκε τη δύναμη ν’ αρπάξει το παρατημένο ξίφος του και να τον ξεκοιλιάσει. Οταν το έμαθαν οι σύντροφοί του, την πλησίασαν ζητώντας της ταπεινά συγγνώμη εκ μέρους του νεκρού, της πρόσφεραν τα υπάρχοντά του, ενώ το πτώμα του βάρβαρου το άφησαν άταφο να το φάνε τα σκυλιά.
Αν πρέπει να μνημονεύσουμε μόνο έναν, αυτός είναι ο Χάραλντ Σίγκουρντσον, ευρέως γνωστός ως Χαρντράντα (Ο σκληρός). Εχοντας από έφηβος λαμπρό βιογραφικό, υπηρέτησε από 19 ετών τέσσερις αυτοκράτορες, με αρχηγικό ρόλο σε εκστρατείες, αποκομίζοντας τεράστια κέρδη. Η ελίτ της Βασιλεύουσας τον αποχαιρέτισε σαν φίλο και ήρωα. Αργότερα έγινε, κάνοντας χρήση και βυζαντινής τεχνογνωσίας, βασιλιάς της Νορβηγίας ως Χάραλντ Γ΄ ενώ μέχρι τον βίαιο θάνατό του νοσταλγούσε τη βυζαντινή κουζίνα, το καλό κρασί και τα δειλινά του Βοσπόρου.
