Το τρίπτυχο συμπληρώθηκε. Οι κορνίζες με τις οικογενειακές φωτογραφίες και η Παναγία του Παρθένη στο πρωθυπουργικό γραφείο συμπληρώθηκαν από τα πλάνα με τα Ραφάλ και τον πρωθυπουργό στην Τανάγρα. Θα ακολουθήσουν τώρα οι εικόνες από το μετρό της Θεσσαλονίκης.
Ο πρωθυπουργός βγαίνει έτσι από το Μαξίμου και επιχειρεί να επανατοποθετηθεί κυριολεκτικά εντός του κυβερνητικού έργου. Να επανασυστηθεί με φόντο τους εξοπλισμούς, που επιστρατεύονται συμβολικά ως απάντηση στα βέλη της εθνικιστικής γαλαρίας. Να «επιβιβαστεί» σε ένα εμβληματικό δημόσιο έργο που αναμένεται να βελτιώσει την καθημερινότητα χιλιάδων ανθρώπων, παράγοντας παραπλεύρως και νομιμοποίηση για την κυβέρνηση σε μια περιφέρεια όπου έχουν κλονιστεί τα παλιά εκλογικά της ερείσματα.
Οι εικόνες συνιστούν σκηνική αποτύπωση της επιχείρησης για επιστροφή στην «πραγματική» διακυβέρνηση. Οχι άλλος Σαμαράς. Οχι άλλη εσωκομματική διαβούλευση και εκτονωτικές συνεδρίες με πικραμένους βουλευτές. Αντί να μιλάμε μεταξύ μας για το 28% των ευρωεκλογών, καλύτερα να δείξουμε ότι εφαρμόζουμε την εντολή του 40,56%.
Θα κλείσει η επιλογή του Ιανουαρίου την παρένθεση του 28%;
Η αποστολή αυτή δεν φαινόταν ξεκάθαρη στην κυβέρνηση. Η ευρωκάλπη την είχε μπερδέψει. Το παραγκωνισμένο κόμμα εκμεταλλεύτηκε την πρώτη εκλογική υποχώρηση στη θητεία Μητσοτάκη (καθώς από το 2016 διαρκώς ανέβαινε, πρώτα στις δημοσκοπήσεις και μετά σε όλες τις κάλπες). Φάνηκε ότι και για τον ίδιο τον Μητσοτάκη η πρώτη αίσθηση μιας αναμενόμενης φθοράς ήταν αφορμή ικανή για να περιπέσει σε αμφιβολία για στρατηγικές επιλογές του. Η πυξίδα χάθηκε.
Η διαγραφή Σαμαρά και η σωφρονιστική επήρεια που έχει προς στιγμήν στο ευρύτερο εσωκομματικό πεδίο είναι η αρχή του τέλους του εξαμήνου της αμφιβολίας. Στην απόπειρα για reboot μπορεί τώρα να προσμετρήσει κανείς και τη ρητή δέσμευση ότι δεν θα αλλάξει ο εκλογικός νόμος. Η απόφαση υπηρετεί την κεντρική επαγγελία της σταθερότητας. Δεν θα μπορούσε ένας πρωθυπουργός που «πουλάει» σταθερότητα να είναι πειστικός αν ταυτόχρονα εμφανιζόταν να αλλάζει τους κανόνες του εκλογικού ανταγωνισμού, με βάση όσα διάβαζε τις τελευταίες εβδομάδες στις δημοσκοπήσεις. Αν έμπαινε στον πειρασμό, θα γινόταν ο ίδιος φορέας αστάθειας. Της δικής του αστάθειας.
Τον Ιανουάριο μένει να κριθεί αν μπορεί να ανακτηθεί η ευστάθεια μετά τη ζάλη του 28%. Μένει η προεδρική εκλογή που, όπως λένε, είναι «συμβολική». Τα σύμβολα όμως δεν είναι άμοιρα πολιτικής σημασίας, ιδίως για μια κυβέρνηση που επείγεται να δείξει ότι δεν έχει εγκλωβιστεί σε κρίση ταυτότητας.
Τον Ιανουάριο ο Μητσοτάκης θα αποκαλύψει το πρόσωπο της επιλογής του. Ετσι θα αποκαλυφθεί και ο ίδιος. Αφού, όποιον κι αν επιλέξει, το πρόσωπο – σύμβολο θα μετρήσει ως δήλωση ταυτότητας.
