Προχθές, στο πεζοδρόμιο της Κουμουνδούρου, ο νέος πρόεδρος και ο επίδοξος συμπρόεδρός του δήλωναν ότι με την ολοκλήρωση της εσωκομματικής εκλογής ματαιώθηκε το σχέδιο διάλυσης του ΣΥΡΙΖΑ. Ποιο σχέδιο εννοούσαν; Προφανώς, τον Κασσελάκη. Εκείνο που παρέλειψαν όμως να εξηγήσουν ο Πολάκης και ο Φάμελλος είναι γιατί ο πρώτος ήταν θιασώτης της υποψηφιότητας του «δολιοφθορέα» και ο δεύτερος υπερήφανος εκπρόσωπός του στο Κοινοβούλιο. Συμμετείχαν στο σχέδιο διάλυσης και άλλαξαν γνώμη; Ή ήταν απλώς ανίδεοι;
Η στάση τους θα μπορούσε να εκληφθεί ως υπόδειγμα της ασυναγώνιστης ικανότητας του ΣΥΡΙΖΑ στον στρουθοκαμηλισμό – της απόστασης που μπορεί να πάρει από την πραγματικότητα, προκειμένου να αποφύγει την αναγνώριση της παταγώδους διάψευσης. Τώρα, η απουσία επίγνωσης αφορά τον διαμοιρασμό των υπολειμμάτων του κόμματος. Πριν από περίπου δέκα χρόνια, η εθελοτυφλία αφορούσε το βάρος του τρίτου μνημονίου.
Ναι, του χρόνου συμπληρώνεται κιόλας μία δεκαετία από το τόσο κοντινό/τόσο μακρινό 2015. Θα ακολουθήσει σίγουρα πλημμυρίδα αναδρομών και πονηρών αναψηλαφήσεων. Η απόπειρα ξαναδιαβάσματος άρχισε ήδη. Αρχισε με τον ΣΥΡΙΖΑ και τους κύκλους του πρώην πρωθυπουργού να ασκούν αναγνωστική βία στα απομνημονεύματα της Μέρκελ.
Ποιος γοητεύθηκε και ποιος παραπλανήθηκε το 2015.
Η καγκελάριος δεν κρύβει ότι είχε πέσει θύμα της σαγήνης του νεαρού πρωθυπουργού που όταν πολιτευόταν στην πατρίδα του την αναθεμάτιζε με «go back», αλλά όταν έφτασε η στιγμή να τη συναντήσει από κοντά, της απηύθυνε «αφοπλιστικά χαμόγελα». Οι απολογητές του Τσίπρα πιάνονται από το χωρίο όπου η Μέρκελ περιγράφει με κατανόηση την εξήγηση που της είχε δώσει ο Τσίπρας στην τελευταία τους συνάντηση, τον Ιανουάριο του 2019. Εκεί, ο πρώην πρωθυπουργός εμφανίζεται να πείθει την καγκελάριο ότι έπρεπε να κάνει το δημοψήφισμα για να δείξει ότι «το τερμάτισε» στην προσπάθειά του να διώξει την τρόικα. Οι εκλογές του Σεπτεμβρίου που ακολούθησαν απέδειξαν –κατά τον Τσίπρα– ότι η πλειονότητα των Ελλήνων δεν ήθελε το μνημόνιο, αλλά ήθελε το ευρώ.
Δεν είχε καταλάβει ο Τσίπρας ότι, παρά τις θυσίες, οι Ελληνες επιθυμούσαν να διατηρηθεί η χώρα στον πυρήνα του ευρωπαϊκού εγχειρήματος; Ή μήπως δεν είχε πειστεί ο ίδιος; Μήπως προσάπτει στην κοινωνία τη δική του στρατηγική αμφιθυμία για τα θεμελιώδη – όπως για το ποιος πρέπει να είναι ο γεωπολιτικός προσανατολισμός της χώρας, ποιοι είναι οι φυσικοί της εταίροι, ποιες κατακτήσεις της είναι «φετίχ»; Μήπως ήταν η δική του σύγχυση απέναντι σε αυτό που βιάστηκε να διαχειριστεί, που προκάλεσε τη δευτερογενή –και αχρείαστη– κρίση των κάπιταλ κοντρόλ;
Θα πρέπει να περιμένουμε και τα απομνημονεύματα του Πούτιν για την περίοδο που κάποιοι προσέπιπταν στα σκαλιά του Κρεμλίνου αναζητώντας εκεί «νέους λιμένες». Θα πρέπει μάλλον να αισθανόμαστε τυχεροί που εκείνος δεν αφοπλίζεται εύκολα με χαμόγελα.
