Εντυπη έκδοση. Αν υπήρχε woke κουλτούρα στην Ελλάδα, ο Αντώνης Σαμαράς θα αντιμετωπιζόταν ως λευκός, ελίτ, προνομιούχος (πολύ προνομιούχος), που μετείχε εκ γενετής στην ηγέτιδα τάξη. Οι woke θα έλεγαν ότι η πατριαρχική του υπεροχή τού επιτρέπει να χλευάζει τις μειονότητες που δεν έχουν πλήρη δικαιώματα («τα ορφανά του δικαιωματισμού»). Θα έλεγαν ότι λόγω της ηλικίας του έχει την πολυτέλεια να θεωρεί «βεβιασμένη» την πράσινη μετάβαση (δεν κινδυνεύει ο ίδιος να υποστεί την κλιματική κρίση).
Ομως, ευτυχώς, woke κουλτούρα στην Ελλάδα δεν υπάρχει, παρά μόνον στο διαδικτυακό περιθώριο. Ευτυχώς, γιατί όπως κάθε δογματισμός έτσι και η woke κουλτούρα καταλήγει σε απολιθωμένα σχήματα –στερεότυπα αντεστραμμένου ναρκισσισμού–, όπως το να κρίνει τους ανθρώπους βάσει του φύλου, της φυλής και της ηλικίας τους. Να τους κρίνει γι’ αυτό που είναι και όχι γι’ αυτό που γίνονται· γι’ αυτό που είναι και όχι γι’ αυτό που λένε.
Ο Σαμαράς βέβαια σφυρηλάτησε και «κατοίκησε» το δικό του στερεότυπο. Δεν έγινε κάτι άλλο από αυτό που ήταν πριν από τριάντα χρόνια, τότε που περίπου επινόησε ένα «εθνικό θέμα» για να διοχετεύσει σε αυτό τον βολονταρισμό του. Τώρα επινοεί πάλι μια κατάσταση εθνικού συναγερμού, δαιμονολογώντας για την Τουρκία, σε μια στιγμή που οι ελληνοτουρκικές σχέσεις βρίσκονται στο καλύτερο σημείο τους από την εποχή των Ιμίων. Σε μια στιγμή που η αποχή από παραβιάσεις στον αέρα είναι πλέον τόσο μακρά, ώστε να μπορεί να λογίζεται ως «δεδικασμένο».
Το ερώτημα για τα κίνητρα και το ένστικτο.
Πολλοί αναρωτιούνται, ποια είναι τα κίνητρα του πρώην πρωθυπουργού για να ζώνεται τα εκρηκτικά και να επιτίθεται κατά της κυβέρνησης, χωρίς καν να υπάρχει ορατή πιθανότητα ενός συμβιβασμού με την Τουρκία; Ο Σαμαράς ζητάει τη δια-κοπή της εξωτερικής πολιτικής και την επιστροφή σε μια Ελλάδα που θα αναπέμπει στους γείτονές της τελεσιγραφικές διακηρύξεις για τα εθνικά της δίκαια. Ζητάει την επαναβαλκανοποίηση της χώρας, γιατί; Διότι μόνο σε ένα τέτοιο περιβάλλον μπορεί ο ίδιος να υπάρξει. Μόνο σε μια χρονοκάψουλα όπου η αναξιοπαθούσα πατρίς κινδυνεύει μπορεί ο ίδιος να βρει ακόμη κάτι να πει.
Το Μαξίμου έκρινε ότι δεν μπορούσε να περάσει τα επόμενα δυόμισι (και κάτι) χρόνια μέσα στο νέφος υπονόμευσης που είχε δημιουργηθεί, κυρίως μετά τις ευρωεκλογές. Η αποπομπή Σαμαρά –ως επιχείρηση διάλυσης του νέφους– ενέχει ρίσκο, αλλά λελογισμένο. Το ρίσκο θα ήταν να βρίσκονταν βουλευτές πρόθυμοι να ακολουθήσουν τον πρώην πρωθυπουργό σε ένα διάβημα στο οποίο έχει ήδη αποτύχει όταν ήταν 42 ετών. Τότε το εγχείρημά του τον είχε οδηγήσει εκτός πολιτικής. Υπάρχει κανείς που πιστεύει ότι τώρα θα τα κατάφερνε καλύτερα; Μάλλον, ούτε καν ο ίδιος. Αλλά το ένστικτο της δολιοφθοράς δεν υπακούει στη λογική. Αυτοκαταστρέφεσαι την πρώτη φορά. Και τη δεύτερη το ένστικτο σού υπαγορεύει να αυτοκαταστραφείς ξανά. Να αποτύχεις καλύτερα.
