Τελείωσε ο Σύριζα; l «Οικτρό τέλος», λένε πολλοί, «Αισχρό τέλος» διορθώνει με λυγμούς για το παρελθόν της η Τζάκρη, l «Εμπρός του Συνεδρίου οι Κολασμένοι!» σαλπίζει ένθους ο εύελπις Ζαχαριάδης, l «Κρατώ μια σπίθα αισιοδοξίας μέσα στις υγρές παλάμες μου», εκ-λαϊκίζει τον αθώο της ψευδοταπεινότητας ποιητή Μανώλη Αναγνωστάκη ο ομότεχνός του Φανφαρα-ντούρης l – οπότε, όχι. l Δεν τελείωσε ο Σύριζα· έχει κι άλλο κατήφορο ως κληρονόμος των προπατόρων 3%. l Αν εκεί, έστω, καταλήξει ο διάττων και πολυτραυματικός (για εμάς) βίος του. l
Προπαντός, δεν μπορεί να τελειώσει ακόμα ένας βίος τόσο ψυχαγωγικός (με όλες τις έννοιες), αν εκλεγεί νέος πρόεδρος ο Πολάκης, l όπως το αξίζει άλλωστε. l Και αυτός και το κόμμα. l Τότε να δεις ρουκέτες και πυροτεχνήματα στον αενάως διχοτομούμενο αριστερό, της «ανανέωσης» τρομάρα του, χώρο. l Αλεξομαζέματα, Πολακοσκορπίσματα. l
Εντωμεταξύ το εναπομείναν ξεφτίδι του Σύριζα 87 τώρα θυμήθηκε να «καταγγείλει» ως ψευδές το πόθεν έσχες του μέχρι χτες προέδρου του Κασσελάκη. l Το έκαναν γαργάρα ένα χρόνο και το «ανακάλυψαν» αίφνης σαν ένα ακόμη επιχείρημα για να τον ξαποστείλουν. l Διότι τώρα, λέει, έτυχε να «λάβει πληροφορίες» ο υποψήφιος πρόεδρος Πολάκης, αρχιμάγειρας της ειδικής αυτής κουζίνας του Σύριζα. l Μόνο που τώρα τα μαγειρέματα αφορούν «συντρόφους». l Και πού ‘σαι ακόμα. l Διότι η Αριστερά, που σιχαινόταν τα φακελώματα, διαθέτει ως φαίνεται πλουσιότατο υλικό. l Για πάσα χρήση και ώρα ανάγκης.l Κι ύστερα λένε ότι η Ιστορία δεν διδάσκει. l Εστω και ανάποδα. l
«Ολο θυμάται όσα θά ‘πρεπε να ζει / κι όλο ξεχνάει να ζήσει». l Μου έχει μείνει εντυπωμένος στη μνήμη αυτός ο στίχος του Μιχάλη Γκανά, από το έργο του «Ο ύπνος του καπνιστή» (2003), μια σύνθεση ποιητικού και πεζού λόγου με πολλά αυτοβιογραφικά στοιχεία. l Μας εγκατέλειψε κι αυτός ο αθόρυβος και σημαντικός ποιητής και άνθρωπος. l Απλός και βαθύς συνάμα, προσηνής αλλά και μακριά από «την πολλή συνάφεια του κόσμου», μας άφησε γραφές ανθρωπιάς, τραγούδια από καρδιάς, στίχους πικρής αλλά και παρήγορης επίγνωσης όπως αυτός, που επίσης επιστρέφει συχνά στο νου μου: l «Αφού θα χάσω λίγα λίγα τα υπάρχοντά μου / για να κερδίσω τα ανύπαρκτα εφάπαξ». l
Να είναι καλά τα ελληνικά των ΜΜΕ, τα χαρήκαμε κι αυτά: l «Εν τω μεταξύ των παιδιών που πέθαναν περιλαμβάνονται…». l Νέα χρήση του «εντωμεταξύ». l «Παραβατούν εκείνοι που δεν εφαρμόζουν τον κώδικα…». l Αλλο πάλι ντούτο. Παραβατώ, παραπατείς, υπνοβατεί…l Πρόσφατα άκουσα από υπουργό, αλλά κι από καθηγητή πανεπιστημίου, και από μύρια άλλα στόματα: «Αυτό δεν άνηκε…». l Πάει το σωστό «ανήκε», το χάσαμε. l
Και δεν ήταν ο καλός μας Μιχάλης Γκανάς μόνο τελευταία. l Θέλω να μείνει κι εδώ έστω μια «αναφορά αγάπης» και ένα «ευχαριστώ ζωής» σε εκλιπόντες όπως ο Κουίνσι Τζόουνς, από τους βασικούς συντελεστές του σπουδαίου έργου του Μάνου Χατζιδάκι «Το χαμόγελο της Τζοκόντας» l –πράγμα που σε ελάχιστα δημοσιεύματα των ημερών αυτών είδα να αναφέρεται– l η πολυαγαπημένη ηθοποιός μιας παρέας ζωής που ήμασταν κάποτε, τη μεγάλη Μάγκι Σμιθ εννοώ, l ο Μίμης Πλέσσας, δημιουργός τραγουδιών που αγαπάμε, όχι μόνο όσων τραγουδιούνται πάντα, αλλά και άλλων σπουδαίων, όπως λ.χ. «Το παραθύρι» και το «Μια συννεφιά» με τη Μούσχουρη ή το «Είμαι μόνη καλαμιά» με τη Βάνου, l ο Θανάσης Βαλτινός των δωρικών αφηγήσεων, του αποσταγμένου, ατόφιου λόγου, l ο σοφός πότης της ομορφιάς και του πόνου της ζωής Γιάννης Μπουτάρης, ένας Ελληνας που θα ήθελα κάπως να του μοιάζαμε ως λαός – φως φανάρι ότι και προσωπικά του ζήλεψα τον τρόπο ζωής που κατέκτησε. l Είμαστε τυχεροί που γνωρίσαμε τα έργα τους, που χαρήκαμε τη φωνή, την ύπαρξή τους. l
