Η ηθική είναι αυστηρώς προσωπική. Και κυρίως η ανηθικότητα. Οσο άτοπο είναι να επικαλείται μια παράταξη «ηθικό πλεονέκτημα» –ISO ανθρώπινης ποιότητας–, άλλο τόσο ανορθόγραφο είναι να απλώνεται σε έναν πολιτικό οργανισμό η κηλίδα της διαφθοράς του ενός.
Κάπως έτσι το φιλοσοφούν στο ΠΑΣΟΚ για να αποσείσουν το στίγμα του Qatargate. Ομως, αν τα κόμματα δεν ευθύνονται για τα προσωπικά αμαρτήματα των στελεχών τους, τότε τι νόημα έχει να προσπαθείς να φορτώσεις το αμάρτημα του δικού σου στελέχους στο κόμμα του άλλου; Αν το ΠΑΣΟΚ δεν μπορεί να φταίει για την Καϊλή, τότε πώς μπορεί να φταίει η Ν.Δ.;
Ο Νίκος Ανδρουλάκης έχει το πειστικό επιχείρημα ότι είχε αποδοκιμάσει τη στάση της ευρωβουλευτού (του) προτού αποκαλυφθούν τα ποινικώς κολάσιμα κίνητρά της. Είχε δημοσίως αποκηρύξει την Καϊλή για το φιλοκαταρικό της διάβημα στην Ευρωβουλή. Αυτό το πολιτικό επιχείρημα, όμως, δεν του ήταν αρκετό.
Ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ ένιωσε την ανάγκη να καταφύγει και στην παραπολιτική φιλολογία περί «δούρειων ίππων» και «μεταγραφών αεροδρομίου». Επέλεξε έτσι μια γραμμή αυτο-ενοχοποίησης: αν ήξερε ότι διαβιούσε υπό τη δική του σκέπη ένα στέλεχος τουλάχιστον αφερέγγυο, γιατί το ανεχόταν; Γιατί δεν είχε ενεργοποιήσει νωρίτερα την ηθική του αυστηρότητα;
Ο εξορκισμός Ανδρουλάκη θα μπορούσε να αποδοθεί στο σάστισμα από ένα σοβαρό πολιτικό ατύχημα, που απειλεί να αναστήσει παλιά στερεότυπα για το κόμμα του. Δεν φταίει όμως (μόνο) ο βρασμός της στιγμής.
Το ατύχημα, το σάστισμα και η απότομη στροφή.
Από το ίδιο βήμα –της Κεντρικής Επιτροπής– ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ αναγόρευσε σε εκλογικό του στόχο «να στείλει τη Ν.Δ. στην αντιπολίτευση». Πρόκειται για επιλογή εκλογικής στρατηγικής, που δεν θα ταίριαζε να έχει αποφασιστεί εν θερμώ, υπό την πίεση ενός σκανδάλου.
Το ΠΑΣΟΚ έτσι τοποθετήθηκε από τον πρόεδρό του στην εκλογική αγορά ως όχημα καταψήφισης της κυβέρνησης – δηλαδή ως προϊόν εναλλακτικό του ΣΥΡΙΖΑ, που σχεδόν εξαντλεί την πρότασή του στο «να φύγει ο Μητσοτάκης».
Η επιτυχία αυτού του μάρκετινγκ θα εξαρτηθεί από το ποιος κλάδος της νέας Αντιδεξιάς θα αποδειχθεί πιο πειστικός: ποιον θα επιλέξει ο ψηφοφόρος, που ψηφίζει με πρώτο κριτήριο να καταλήξει ο Μητσοτάκης στην αντιπολίτευση; Ποιο ψηφοδέλτιο υπηρετεί πιο αποτελεσματικά την προτεραιότητά του;
Ο,τι κι αν αποφέρει η επιλογή του ΠΑΣΟΚ να ανταγωνιστεί τον ΣΥΡΙΖΑ στην αντικυβερνητική ψήφο, φαίνεται ότι εξυπηρετεί το αδρό δίλημμα που επιχειρεί να επιβάλει από την πρώτη κάλπη ο Μητσοτάκης. Αν πρέπει εγώ να είμαι δεύτερος, τότε ποιος θα είναι πρώτος; Ποιος θα κυβερνήσει;
Το δίλημμα δεν χρειάζεται καν να το θέσει ο ίδιος. Το θέτουν ευθυγραμμιζόμενοι οι αντίπαλοί του.
