Γνώριζε από παιδί με τι ήθελε να ασχοληθεί επαγγελματικά όταν θα ενηλικιωνόταν. Απόφοιτος της Δραματικής Σχολής Βεάκη, η Καλλιρρόη Μυριαγκού συμμετείχε σε σημαντικές παραγωγές στο θεατρικό σανίδι όπως οι «Λεόντιος και Λένα» (1995), «Οι μάγισσες του Σάλεμ» (1996), «Πέερ Γκιντ» (2002), «Δαιμονισμένοι» (2017), «Τζάσμιν» (2020), «Το Τρίτο Στεφάνι» (2020 – 2021). Ο πρώτος της τηλεοπτικός ρόλος που την έκανε και γνωστή στο ευρύ κοινό ήταν αυτός της Ματίνας Μανταρινάκη στη σειρά «Κωνσταντίνου και Ελένης» (1998), ενώ από τότε έχει πρωταγωνιστήσει και σε άλλα πρότζεκτ της μικρής οθόνης όπως «Η Νταντά» (2003).
Αυτό το χρονικό διάστημα, η ηθοποιός κινείται μεταξύ τηλεόρασης και θεάτρου αφού εκτός από τη συμμετοχή στην επιτυχημένη δραματική σειρά «Αγιος Ερωτας», ανεβαίνει στη σκηνή του Θεάτρου Τέχνης για το έργο του Γρηγόρη Λιακόπουλου, «Σιωπή», σε σκηνοθεσία Θοδωρή Αμπαζή. Μια υπαρξιακή παράσταση με πρωταγωνίστριες δύο γυναίκες. Λίγο μετά την πρεμιέρα στις 8 Μαΐου, η Καλλιρρόη Μυριαγκού μιλά για την πορεία της στον χώρο της υποκριτικής.
– Ο Θοδωρής Αμπαζής σκηνοθετεί τη «Σιωπή» του Γρηγόρη Λιακόπουλου, μια παράσταση υπαρξιακής αγωνίας και υποδόριου χιούμορ. Τι σας γοήτευσε στο έργο αυτό ώστε να πείτε «ναι» στη συμμετοχή;
– Δέχθηκα πρόταση από τον Θοδωρή Αμπαζή και την ομάδα «Οπερα» και είπα αμέσως το «ναι». Εχουμε δουλέψει στο παρελθόν με τον Θοδωρή, είναι η τέταρτη φορά που συνεργαζόμαστε και η «Οπερα» είναι πολύ αγαπημένος τόπος. Είναι φίλοι, μια ευρύτερη θεατρική οικογένεια, οπότε δεν το σκέφτηκα καθόλου. Είπα «ναι» πριν διαβάσω το κείμενο. Οταν μετά ήρθε το κείμενο, ενθουσιάστηκα. Θεωρώ ότι ο Γρηγόρης Λιακόπουλος είναι ένας νέος δραματουργός με μια πολύ ενδιαφέρουσα και φρέσκια γραφή, με πολύ χιούμορ. Γοητεύτηκα αμέσως και από το κείμενο που ερχόταν σιγά σιγά κατά τη διάρκεια των προβών.
– Μπορείτε να σκιαγραφήσετε τη γυναίκα που υποδύεστε στο θεατρικό;
– Είναι η γυναίκα του έργου που φαίνεται ότι πράττει, ότι μοχθεί και για να συντηρεί το σπίτι οικονομικά αλλά και για να μετουσιώνει την τέχνη της με έναν τρόπο. Είναι ο doer, δουλεύει ασταμάτητα για τα προς το ζην με μεγάλο κόπο σε μια δουλειά που δεν είναι αυτό που αντιπροσωπεύει την αισθητική και την ουσία της. Η μόνη διέξοδος διαφυγής από αυτόν τον καθημερινό μόχθο της επιβίωσης είναι η τέχνη της, η τέχνη του θεάτρου.
– Ποια ήταν η διαδικασία προσέγγισης αυτού του ρόλου και ποιες προκλήσεις αντιμετωπίσατε στην προετοιμασία;
– Πάντα ξεκινάω από το κείμενο, με ενδιαφέρει πολύ. Το κείμενο με συντροφεύει όσο καιρό δουλεύω έναν ρόλο, πάντα το έχω μαζί μου. Δεν μπορώ να το αποχωριστώ καθόλου μέχρι και την τελευταία μέρα των παραστάσεων, επιστρέφω σε αυτό. Και πάντα υπάρχει κάτι καινούργιο, κάτι που το φωτίζει, δεν το έχω δει και θα αναδυθεί. Αναζητώ την αλήθεια του ρόλου. Πάντα υπάρχει μια λέξη ή σκέψη του συγγραφέα… Ακόμα και ένα κόμμα και μια άνω τελεία, μπορεί να με οδηγήσει κάπου.
Οσο για τις προκλήσεις, ήταν πολύ ενδιαφέρον το να πάρω κλειδιά από τον τρόπο που δουλεύω και να συναρμολογήσω αυτή την προσωπικότητα η οποία μανιωδώς ψάχνει τρόπους έκφρασης, αναπαράστασης και αναβίωσης της θεατρικής τέχνης.
Πολλές φορές η συνθήκη του θεάτρου, τα όρια του ρόλου και του παιχνιδιού της θεατρικής τέχνης, εγκλωβίζουν κάπως τον ηθοποιό σε ένα κλειστό σύστημα χωρίς διέξοδο. Καμιά φορά η ίδια η τέχνη μας, ο τρόπος που προσωπικά την αντιμετωπίζω και τη βιώνω, δεν με αφήνει ελεύθερη να εκφραστώ, να ζήσω τη ζωή.
– Πηγαίνοντας πίσω στον χρόνο, πώς αποφασίσατε να σπουδάσετε υποκριτική;
– Είχα μια έντονη, περιπετειώδη παιδική ηλικία. Λόγω οικογενειακών συνθηκών, άλλαζα πολλούς τόπους. Είχα πολλές εικόνες, έζησα την παιδική ηλικία στο Μόντρεαλ του Καναδά. Εκεί υπήρχε η έννοια του θεατρικού παιχνιδιού. Γνώρισα το θέατρο και τα κείμενα πολύ μικρή. Θυμάμαι ότι σε ηλικία έξι χρονών είχα στα χέρια μου ένα βιβλιαράκι του Εντγκαρ Αλαν Πόε από το σχολείο. Μέσα από τα κείμενα, καταλάβαινα ότι μου αρέσει να φτιάχνω και να λέω ιστορίες. Κάπως έπρεπε να αρχίσω να αναπαριστώ τη ζωή αυτή στο μυαλό μου, γιατί δεν ήξερα.
– Ποιοι ήταν οι πιο σημαντικοί δάσκαλοι για εσάς;
– Είχα πάρα πολύ αγαπημένους δασκάλους. Στο σχολείο είχα μια εξαιρετική δασκάλα στη λογοτεχνία, την Ελένη Μουρίδου. Απήγγειλα όλα τα ποιήματα και όλα τα κείμενα λογοτεχνίας, συμμετείχα στις γιορτές και κάπως άρχισε να γίνεται πιο ξεκάθαρο ότι θα κάνω θέατρο. Στη σχολή, είχα εξαιρετικούς δασκάλους. Δύο από αυτούς ήταν ο Βασίλης Διαμαντόπουλος και η Νίκη Τριανταφυλλίδη. Οι δύο δάσκαλοι που με καθόρισαν είναι ο Ακης Δαβής και ο Δημήτρης Οικονόμου, που ήταν ηθοποιός του Θεάτρου Τέχνης και έχει κάνει πολλές παραστάσεις στο Υπόγειο. Εχω δανειστεί όλη την τεχνική και όλο τον τρόπο δουλειάς του και την εκπαίδευση (training) που έκανε. Είμαι πολύ συγκινημένη που βρίσκομαι αυτή τη στιγμή στο Θέατρο Τέχνης. Οποτε πηγαίνω στην πρόβα, νιώθω σαν να είναι εκεί.
– Στην τηλεόραση έχετε πρωταγωνιστήσει σε τρεις σειρές, ενώ έχετε συμμετάσχει και σε άλλες. Φέτος, επιστρέψατε με ρόλο στον «Αγιο Ερωτα».
– Δεν έχω κάνει πολλή τηλεόραση, κάπως τη φοβόμουν. Είχα προτάσεις αλλά όχι τρομερές. Συνήθως ήταν πάντα κάτι κωμικό. Στο θέατρο δεν έχω παίξει πολλή κωμωδία, τη λατρεύω όμως.
– Στον «Αγιο Ερωτα» υποδύεστε τη γυμνασιάρχη του σχολείου θηλέων, Ολυμπία Καραντωνάκη. Πώς είναι αυτή η εμπειρία;
– Είμαστε πολύ ωραία ομάδα με ηθοποιούς του θεάτρου. Είναι όλοι ένας κι ένας. Γι’ αυτό είπα και το «ναι». Καταρχάς ήταν μια δραματική σειρά, ένας δραματικός ρόλος. Περίμενα μια τέτοια πρόταση. Η Ολυμπία αντιπροσωπεύει έναν ολόκληρο κόσμο: όλες αυτές τις γυναίκες, τη συντήρηση, τα στερεότυπα της μετεμφυλιακής Ελλάδας, τις γυναίκες που δεν μπορούσαν να κάνουν αλλιώς και γίνονταν υπέρμαχες της πατριαρχικής κοινωνίας. Γίνονταν οι ίδιες εκφραστές της πατριαρχικής εξουσίας. Αυτό κάνει η Ολυμπία, γίνεται φερέφωνο του άρχοντα της πόλης.
Η ίδια, βέβαια, μέσα της είναι γυναίκα με πάθη και νομίζω ότι η ψυχούλα της θα ήθελε να ανασάνει, να ζήσει. Επειδή δεν μπορεί να ζήσει ελεύθερη μέσα σε όλη αυτή τη μοναξιά που έχει και τη σκληρή ζωή που κάνει, ζει στον αυστηρό ηθικό κώδικα που έχει φτιάξει ο οποίος έρχεται σε αντίθεση με όλα αυτά που θα ήθελε να βιώσει.
– Πώς βλέπετε τον χώρο της τέχνης σήμερα και τους νέους ηθοποιούς;
– Πιστεύω ότι υπάρχουν εξαιρετικοί νέοι ηθοποιοί, ότι τα νέα παιδιά είναι πολυεργαλεία. Τα κάνουν όλα, είναι απίστευτα. Αυτό με το οποίο δεν μπορώ να συντονιστώ είναι το πόσο γρήγορα γίνονται όλα. Οτι, λόγω των οικονομικών δυσκολιών και το πώς έχει οδηγηθεί η ζωή μας, η ίδια η τέχνη έχει γίνει τόσο εμπορεύσιμη. Δηλαδή είναι ένα προϊόν, πρέπει να κοπιάσεις αρκετά για να τη διαφημίσεις, δεν υπάρχει χώρος για έρευνα ούτε ο αργός χρόνος στην πρόβα. Αυτό μου δημιουργεί πολλές φορές και οργή.
Ειδικά τα πρώτα μου χρόνια στο θέατρο, έπαιζα ένα έργο έναν χρόνο ολόκληρο, και έξι φορές την εβδομάδα και μάλιστα διπλές παραστάσεις. Πήγαινες πολύ βαθιά με αυτό, τώρα μπαινοβγαίνουμε από τον έναν ρόλο στον άλλον. Ολοι κάνουμε πολλά πράγματα για να μπορέσουμε να αντεπεξέλθουμε στη ζωή μας σήμερα. Πρέπει να βρεθεί ένας τρόπος να πάμε πιο αργά. Να δίνονται περισσότερα χρήματα στους νέους καλλιτέχνες, κάποια κονδύλια, μια στήριξη από την Πολιτεία ώστε να γίνεται μια παύση.
*INFO
Ταυτότητα παράστασης
Σκηνοθεσία & μουσική: Θοδωρής Αμπαζής
Σκηνικά & Κοστούμια: Κωνσταντίνος Ζαμάνης
Σχεδιασμός Φωτισμών: Ιωάννα Ζέρβα
Βοηθός σκηνοθέτη: Θάνος Ψαρράς
Φωτογραφίες: Αναστασία Γιαννάκη
Οργάνωση & Εκτέλεση παραγωγής: Ομάδα Θεάτρου Οπερα
Παίζουν: Τζωρτζίνα Δαλιάνη, Καλλιρρόη Μυριαγκού
Ημέρες/ώρες: Τετάρτη 20:00, Πέμπτη-Παρασκευή-Σάββατο 21:00, Κυριακή 18:00
