Πόλη

Τ​​α τελευταία χρόνια αυτοπροσδιορίζομαι ως Χαλανδραία, ενώ ζω στο Χαλάνδρι μόλις δύο χρόνια. Υπήρξα γειτόνισσα του Χαλανδρίου για οκτώ χρόνια ως κάτοικος Αγίας Παρασκευής, αλλά το Χαλάνδρι ήταν και είναι το στέκι μου τα τελευταία έξι χρόνια.

Στην οδό Πόντου, στους Αμπελοκήπους, βρίσκεται μια διώροφη κατοικία που χτίστηκε το 1927. Τη σχεδίασε και έζησε σε αυτήν ο μηχανικός Θεόφιλος Παπαδόπουλος από τον Πόντο, γεννηθείς το 1900. 

Η πανοραμική λήψη του διατηρητέου κτιρίου στη γωνία Σταδίου και Χρήστου Λαδά αποκαλύπτει μία εικόνα καταστροφής. Ωστόσο, οι δύο ιστορικοί κινηματογράφοι έχουν διασωθεί άθικτοι και αναμένουν τις τελικές κινήσεις μιας μακράς και περίπλοκης διαδικασίας ώστε να αρχίσουν και πάλι να λειτουργούν.

Καλλιεργώ μια καινούργια σχέση με την άσημη και διάσημη ταυτόχρονα οδό Πετράκη. Πολλοί θα ρωτήσουν πού είναι, γι’ αυτό έσπευσα να δηλώσω ότι παραμένει για κάποιους «άσημη», παρότι είναι στην καρδιά της Αθήνας, ανάμεσα στην Ερμού και τη Μητροπόλεως.

Μήνας γιορτής για την επέτειο των 150 χρόνων του “Παρνασσού”, ο Νοέμβριος.

Μ​​πορεί κανείς να ζήσει στα Εξάρχεια σήμερα; Προφανώς ναι, αφού χιλιάδες κόσμου μένουν σε αυτήν την παλιά, κάποτε αστική, γειτονιά, αλλά το ερώτημα είναι κατ’ ουσίαν προκλητικό. 

Σαββατοκύριακο στο κέντρο της Αθήνας. Η πόλη πάει θέατρο. Εκατοντάδες θεατές στις σκηνές της οδού Βουκουρεστίου με οικογενειακά χαμόγελα και παρέες 40άρηδων.

Στον 8^ο όροφο του Radisson Blu Park Hotel, με θέα όλη την Αθήνα και σε πρώτο πλάνο την Ακρόπολη και τον Λυκαβηττό.

Νέα εποχή για την ισόγεια αίθουσα του «Ρεξ», η οποία θα λειτουργεί πλέον μόνον ως θέατρο και όχι ως χώρος νυχτερινής διασκέδασης.

Μια νέα πιάτσα κινεζικών, κορεατικών και ιαπωνικών εστιατορίων «αναδύεται» στο κέντρο της πόλης.

Υπάρχουν δρόμοι όπως η Κολοκοτρώνη, η Περικλέους, η Λέκκα, η Πραξιτέλους και η Ευριπίδου που σηκώνουν στους ώμους την πόλη.