Πόλη

Να μια είδηση που θα έπρεπε να είχε δημοσιευθεί πριν από περίπου 12 χρόνια: το Εθνικό Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης ανοίγει επιτέλους τις πόρτες του στο κοινό στα τέλη Οκτωβρίου. Μη βιαστείτε να πανηγυρίσετε.

Εγκαινιάστηκε στο κάστρο των Ιωαννίνων το Μουσείο Αργυροτεχνίας, το ένατο μουσείο του Πολιτιστικού Ιδρύματος Ομίλου Πειραιώς, που σκοπό έχει τη διάσωση της γνώσης για την ηπειρώτικη αργυροτεχνία. 

Μ​​έσα στην ακινησία της, η πόλη αλλάζει γοργά. Και αθόρυβα. Οταν είδα ότι έκλεισε ένα από τα παλιά και οικεία βιβλιοδετεία της οδού Σόλωνος, σκέφτηκα ότι η επιγραφή και μόνο με την καλλιτεχνική, παλιομοδίτικη γραμματοσειρά αιμοδοτούσε ακόμη τη μυθολογία της πόλης.

Α​​πό την αρχή της «χρυσής» δεκαετίας του ’80 μέχρι και πριν από λίγα χρόνια, στο πεδίο του πολιτισμού, ο Πειραιάς δεν είχε πολλά να προσφέρει. Για τους ανήσυχους περί τέχνης Πειραιώτες, η Αθήνα ήταν μονόδρομος ως προορισμός.

Ο​​ Σεπτέμβριος είναι ο μήνας των αποφάσεων. Θα πάω γυμναστήριο, θα οργανώσω τη δουλειά μου, θα βλέπω πιο συχνά τους φίλους μου… θα αλλάξω τις καθημερινές μου συνήθειες. 

Σε νέο χώρο, στο Γκάζι, ο Δημήτρης Λάλος κάνει το επόμενο καλλιτεχνικό του βήμα, με την ομάδα του «Tempus Verum».

 Ελληνες συγγραφείς τροφοδοτούν τη νέα λογοτεχνική Αθήνα.

Ο Νίκος Διαμαντής «ξύπνησε» το ενδιαφέρον κατοίκων και επισκεπτών με τις δράσεις του στο Δημοτικό Θέατρο.

Ωστόσο, στόχος της μουσειολογικής μελέτης, που εγκρίθηκε χθες, είναι η βελτίωση της εμπειρίας του κοινού.

Η ​​είδηση, ότι φέτος θα λειτουργήσει πρώτη φορά στην Ελλάδα ιδιωτική σχολή κρεοπωλών, δεν με εξέπληξε ούτε στο ελάχιστο. Αντιθέτως, το πρώτο που σκέφτηκα ήταν «και άργησε…».

​​Από την ταράτσα του νέου σχολείου, που δημιούργησε ο Δήμος Αθηναίων, μπορούσα να δω την οδό Αχαρνών.