Πόλη

Τα μνημεία που πληγώναμε. Άθελα και ηθελημένα. Με τη χαρακιά του χρόνου, τη ρύπανση του σύγχρονου πολιτισμού ή τους πάσης φύσεως εξωγενείς παρεμβάσεις.

Λίγα σπίτια – μουσεία υπάρχουν στην Αθήνα, λίγα δηλαδή από τα σπίτια που εμπλουτίζουν το πολιτιστικό απόθεμα της πρωτεύουσας, είναι ταυτόχρονα και μουσεία του εαυτού τους.

Ιστορίες από τις δεκαετίες του ’80 και του ’90 χάνονται ήδη στον χρόνο και ακούγονται σαν να έρχονται από πολύ παλιά. 

Από τον Απρίλιο και μετά, οι κάτοικοι της πρωτεύουσας ζουν σε ένα διαρκές χάπενινγκ. Εκδηλώσεις, παραστάσεις, περφόρμανς, περίπατοι, δρώμενα μουσικά, εικαστικά, θεατρικά, χορευτικά – είναι τόσο πολλά, που δεν μπορούν να καταγραφούν.

Οι επιστήμονες που μελετούν τα μυστήρια του ανθρώπινου εγκεφάλου λένε ότι η μνήμη λειτουργεί με τρόπους που πολλές φορές εκπλήσσουν.

Σε φαύλο κύκλο, αν όχι σε πλήρες αδιέξοδο, η αποπεράτωση της Εθνικής Πινακοθήκης.

Ξεκίνησε μαζί με την οικονομική κρίση και έχει «υποφέρει». Κατάφερε όμως να προσαρμοστεί στη νέα οικονομική κατάσταση και όχι μόνο να αντεπεξέλθει μια χαρά, αλλά επιπλέον να κερδίζει διαρκώς βραβεία και διακρίσεις, να συγκαταλέγεται πλέον στα σπουδαιότερα του κόσμου και φυσικά να απολαμβάνει την αγάπη των επισκεπτών.

Νέες λύσεις σε παλαιά προβλήματα ανέδειξε ο διαγωνισμός που διοργάνωσε η WWF με τη στήριξη του Εργαστηρίου Αστικού Περιβάλλοντος ΕΜΠ.

Πώς ο Αργεντινός Αντριάν Βιγιάρ Ρόχας, σε συνεργασία με τον Οργανισμό ΝΕΟΝ, μεταμόρφωσε ένα εμβληματικό τοπόσημο.

Α​​ν λίγοι στον κόσμο, και βεβαίως ελάχιστοι στην Ελλάδα, γνωρίζουν ότι η Αθήνα έχει ένα πολύ μεγάλο αριθμό κτιρίων της δεκαετίας του 1930 που στέκονται διεθνώς, αυτό οφείλεται στους Ελληνες και μόνο. 

Α​​υτήν την εποχή –αρχές καλοκαιριού– αρχίζω να δέχομαι διάφορα emails από φίλους που ζουν στο εξωτερικό και έχουν προγραμματίσει τις διακοπές τους στην Ελλάδα, σε ένα ή και περισσότερα νησιά και σχεδόν πάντα με ολιγοήμερη στάση στην Αθήνα.