Πόλη

Σ​​τη θαυμαστή γωνία όπου ο Ευγένιος Βούλγαρης συναντά τον Λάμπρο Φωτιάδη, στα υψώματα του Μετς, αξίζει κανείς να ανακόψει τον βηματισμό του και να περιεργαστεί ένα παλιό σπίτι που στέκει σε εκείνη τη γωνία. Ο καλόπιστος παρατηρητής θα ήταν καλό αρχικά να σταθεί επί της οδού Φωτιάδη για να νιώσει το σπίτι πριν ακόμη αντικρίσει την πρόσοψη, που είναι στο 17 της Ευγενίου Βουλγάρεως.

Το Μουσείο Μπενάκη καλεί τους κατοίκους της πρωτεύουσας σε έναν πρωτότυπο διαγωνισμό βίντεο με θέμα την πόλη.

Μια ήταν οι εργάτες που έβαφαν στους ενδιάμεσους ορόφους, μια οι χώροι του εστιατορίου, έπειτα ο προβληματισμός για τη νομική μορφή που θα έχει όταν ανοίξουν όλοι οι χώροι του «Ακροπόλ Παλάς» στην οδό Πατησίων. 

Σ​​τους ξεχασμένους δρόμους της πόλης, στους δρόμους, δηλαδή εκείνους, που δεν αναφέρονται όταν μιλάμε για την τουριστική ανάπτυξη της πόλης, ενδέχεται να δει κανείς τα σπαράγματα μιας ομορφιάς που έχει προ πολλού αποσυρθεί. Τη βλέπω συχνά σε ποικίλες μορφές και τελευταία αναζητώ ολοένα και πιο επίμονα τα θραύσματα από τα χρώματα στα νεοκλασικά σπίτια.

Επειτα από έξι χρόνια εργασιών, το επιβλητικό Μέγαρο Τσίλλερ – Λοβέρδου είναι σχεδόν έτοιμο. Το εντυπωσιακό κτίριο που έχτισε ο διάσημος Γερμανός αρχιτέκτονας την περίοδο 1882 – 1885 για κατοικία του και κατατάσσεται μορφολογικά στον ώριμο νεοκλασικισμό αποτελεί παράρτημα του Βυζαντινού και Χριστιανικού Μουσείου και θα φιλοξενήσει τη συλλογή Λοβέρδου.

Ιούλιος πια, ακριβώς στη μέση της θερινής σεζόν, και τα αναψυκτήρια των μουσείων και των αρχαιολογικών χώρων παραμένουν κλειστά. Αγονοι διαγωνισμοί, ένδικες διαδικασίες, μισθώματα που χάθηκαν και ξεπερνούν το 1,5 εκατ. ευρώ.

Εάν τα δένδρα του Εθνικού Κήπου μπορούσαν να μιλήσουν, θα μας έλεγαν την ιστορία της σύγχρονης Αθήνας. Το σκέφτομαι αυτό κάθε φορά που περνώ δίπλα από την συστοιχία από τις υπερήφανες ουασινγκτόνιες, όταν περπατώ πλάι στους σκιερούς ευκαλύπτους, τα όμορφα κυπαρίσσια, τις μουριές. 

Σ​​τα πέριξ της πλατείας Κουμουνδούρου, στους δρόμους που αγγίζουν τα όρια του Ψυρρή, περπατώ για να συναντήσω εκείνα τα ερειπωμένα θεατρικά σκηνικά που κάποτε ήταν σπίτια. Συχνά, τα βλέπω από μακριά σαν καπνισμένα κελύφη ή σαν ξεκοιλιασμένα κήτη, με λινάτσες να κυματίζουν σαν διάτρητα λάβαρα.

Το μνημείο του Ολοκαυτώματος στη Θεσσαλονίκη είναι σαν την Καμάρα αλλά με την ανάποδη χρήση. Τελευταία δίνονται και εκεί ραντεβού για να εκτοξευθούν όχι φιλιά αλλά κουβάδες με κόκκινη μπογιά.

Είναι βέβαιο πως η Αθήνα δεν θα αντιμετωπίσει το πρόβλημα του τουριστικού κορεσμού που έχει το Αμστερνταμ ή η Πράγα, όπου τα πλήθη στριμώχνονται σε υπέροχες πλακόστρωτες πλατείες και γραφικά κανάλια.

Σ​​τη Λιοσίων, δεν θα έλεγε κανείς ότι μπορεί να χαρεί έναν περίπατο, αλλά αυτά που είδα και κυρίως αυτά που ένιωσα ήταν αρκετά για να μου δώσουν απόλαυση. Από τον σταθμό των Κάτω Πατησίων προς τη Λιοσίων, η διαδρομή μοιάζει σαν να είναι η έξοδος στη μεγάλη λεωφόρο.