Πόλη

Γνώση ξένης γλώσσας, πτυχία τριτοβάθμιας εκπαίδευσης ή ΙΕΚ και προϋπηρεσία στον δημόσιο ή ιδιωτικό τομέα θα προσμετρούνται στα κριτήρια και θα μοριοδοτούνται με 40% ώστε ένας αρχαιοφύλακας να μπορεί να διεκδικήσει θέση αρχιφύλακα ή επικεφαλής στα γραφεία φύλαξης – πληροφόρησης τα οποία θα στελεχώσει το υπουργείο Πολιτισμού.

Σε μια ρωγμή του προσωπικού χρόνου, εμφανίζεται σαν οπτασία το παλιό σινεμά. Στην πλατεία Αμερικής, το «Αττικα», μυθική αίθουσα ονείρων, έχει αφήσει το σκάμμα του. Σαν ρήγμα μιας δόνησης ή σαν πληγή ενός αστικού λατομείου, το «Αττικα» επιζεί ως αέρας.

Με την απόσταση του χρόνου, τώρα που το Μουσείο Ακροπόλεως είναι πλήρως συνυφασμένο με τη λειτουργία της πόλης, η ξεχασμένη πλέον ιστορία με τη διατήρηση ή μη της μεσοπολεμικής πολυκατοικίας Κουρεμένου έρχεται κάτι να μας πει. 

Η πόλη μέσα στην πόλη, η αθέατη Αθήνα, γίνεται κοινό κτήμα μέσα από βιωματική εμπειρία. Αρχίζουν σήμερα οι αθηναϊκές ξεναγήσεις, που μας φέρνουν οι δημιουργοί του Athens Walking Stories, μεταφέροντας στην πρωτεύουσα την πολύ επιτυχημένη εμπειρία από τις αντίστοιχες ξεναγήσεις στη Θεσσαλονίκη.

Καθώς παρατηρούσα ορισμένες, ομολογουμένως, πολύ ενδιαφέρουσες πολυκατοικίες της δεκαετίας του ’60, πίσω από τον ναό του Προφήτη Ηλία στην Υμηττού, σκεφτόμουν τι συνέβαινε εκείνα τα χρόνια σε διάφορες συνοικίες της Αθήνας.

Ξεκινούν οι στοχαστικές περιηγήσεις του «Athens Walking Stories». O συγγραφέας και μελετητής Σταύρος Ζουμπουλάκης ακολουθεί τα αθηναϊκά βήματα του Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη.

Υπάρχουν εκείνες οι στιγμές που οι εκλάμψεις της τσαρουχικής Αθήνας σε αιφνιδιάζουν. Σκέφτομαι συχνά πως εκείνος ο ολόκληρος κόσμος που μας κληροδότησε ο Γιάννης Τσαρούχης, μέσα από τους νευρώνες της Αθήνας, ανάμεσα σε σκιές και ημίφωτα, με εκείνο το χοντροκόκκινο και το λουλακί, που έβαφε θριγκούς και μετόπες, επιζεί περισσότερο στη φαντασία. Ωστόσο, υπάρχουν τα σημεία συνάντησης, οι αφανείς σκιές.

Σε λίγες ημέρες μια νέα «στέγη» θα ανοίξει στη Νέα Υόρκη με τη φιλοδοξία να φιλοξενήσει καλλιτέχνες από το θέατρο, τη μουσική, τα εικαστικά, καθώς και συνέδρια και εκδηλώσεις, και να αποτελέσει ένα ακόμη τοπόσημο της αμερικανικής μητρόπολης. 

Οταν βρεθείς στην ενδοχώρα του Ψυρρή, όταν αφήσεις πίσω την Ερμού και την Αγίων Ασωμάτων, υπάρχουν στιγμές, ιδίως αν η ώρα είναι πρωινή, που νιώθεις ότι βρίσκεσαι σε έναν τόπο μικρό, σε έναν τόπο ήσυχο και απάνεμο.

Αν τα άδεια κλουβιά στον Εθνικό Κήπο λειτουργούν ως μια όχι και τόσο διακριτική υπενθύμιση των βάρβαρων πρακτικών, που δεν μας σόκαραν καθόλου πριν από λίγες δεκαετίες, δεν χρειάζομαι κανένα θλιβερό «σουβενίρ» για να θυμηθώ τι μου δίδαξε ο μοναχικός, τελευταίος λύκος του κέντρου της Αθήνας.

Ενα απόγευμα Κυριακής, με συννεφιά που τύλιγε τα κτίρια με μια γάζα ημιδιαφανή, οι δρόμοι γύρω από την Ομόνοια είχαν κάτι το απόκοσμο. Σατωβριάνδου, Βερανζέρου, Μενάνδρου, Κουμουνδούρου, δρόμοι «αρχαίοι» για τη μνήμη της Αθήνας, κυλούσαν αργά σαν πηχτά ποτάμια.