Πόλη

Στο μυαλό μου το γαλλικό φαγητό συνδέθηκε με την τέχνη χρόνια πριν. Στη δεκαετία του 1990, όταν στα Πετράλωνα δεν αγωνιούσες ακόμη για το πού θα παρκάρεις –άλλωστε λίγοι από την παρέα είχαμε αυτοκίνητο–, η κλασική έξοδος ήταν για σινεμά στον «Ζέφυρο» και μετά φαγητό στο «Chez Lucien». 

Δεν υπάρχει πιο αθηναϊκή διεύθυνση από ένα δρόμο της Πλάκας. Διαγωνίως απέναντι από τον ναό της Μεταμορφώσεως του Σωτήρος στην οδό Κυδαθηναίων, αν κοιτάξει κανείς αριστερά, προς την οδό Νίκης, θα δει το μεσοπολεμικό αρχοντικό Σεφεριάδη στον αριθμό 9. 

Πλέον θα έχουμε την ευκαιρία να δούμε καθαρότερα το πώς οι αρχιτέκτονες απαντούν σε κεφαλαιώδη ερωτήματα. Η εμπειρία των ευρωπαϊκών πόλεων έχει δείξει ότι υπάρχουν πολλοί τρόποι ώστε τα νέα υψηλά κτίρια να συνυπάρξουν με την αστική παράδοση.

Η Δέσποινα Γερουλάνου από τη διοικούσα επιτροπή του Μουσείου Μπενάκη, ο Φοίβος Σακαλής, δημιουργός του Culture Net του Δήμου Αθηναίων, και η Δήμητρα Πιπιλή, με εμπειρία στον τομέα των χορηγιών, είναι τα τρία από τα επτά νέα μέλη του διοικητικού συμβουλίου της «Ελευσίνα – Πολιτιστική Πρωτεύουσα 2021».

Στέκομαι στην πλατεία Κλαυθμώνος και έχω μόλις αφήσει πίσω μου το εκκλησάκι των Αγίων Θεοδώρων. Στα δεξιά είναι το Μουσείο της Πόλεως των Αθηνών, αριστερά είναι η οδός Δραγατσανίου, όπου βρισκόταν έως το 1936 ένα από τα ευγενέστερα νεοκλασικά κτίρια της Αθήνας: η οικία Αμβροσίου Ράλλη, μετέπειτα βρετανική πρεσβεία, έργο του Σταμάτη Κλεάνθη.

Το καζίνο στο Ελληνικό δεν είναι ένα καλό παράδειγμα. Ακόμα και αν είναι ιδιωτικό, πρέπει τέτοιο κτίριο να υπόκειται σε κάποιου είδους δημόσιο έλεγχο.

Τον Αύγουστο του 2016 επισκεφθήκαμε για το περιοδικό «Κ» της «Καθημερινής» τις τρεις υποψήφιες πόλεις για τον τίτλο της Πολιτιστικής Πρωτεύουσας 2021, την Καλαμάτα, τη Ρόδο και την Ελευσίνα. Οι δύο πρώτες ήθελαν μέσω του ευρωπαϊκού θεσμού να βελτιώσουν την εικόνα τους, η Ελευσίνα ήθελε να αποκτήσει μια καινούργια ταυτότητα.

Τα πυργόσπιτα της Γλυφάδας μού στοίχειωναν από πάντα τον νου. Είναι σκόρπια πια, ανάμεσα σε ξενοδοχεία, πολυκατοικίες και χαμηλότερα σπίτια με κήπους. Ξεχωρίζουν σαν ψηλόκορμα δέντρα. Είναι μιας ιδιαίτερης αρχιτεκτονικής, τα περισσότερα από τα χρόνια του ’20, όταν η Γλυφάδα γινόταν προορισμός, όταν τα θαλάσσια λουτρά διαφημίζονταν ως συνώνυμα του μοντέρνου τρόπου ζωής, όταν η Αθήνα άλλαζε με την έλευση των προσφύγων.

Σταδιακά, η διασπορά των εικαστικών παρεμβάσεων που οργανώνει μέσα στις κοιλότητες του βαθέος άστεως ο επιμελητής Κώστας Πράπογλου παρασύρουν ένα ευρύτερο κοινό. 

Σαν ένας μίσχος που ρουφάει το φως, το σπίτι της οδού Προύσης αναπνέει τον αέρα μιας ιδιαίτερης Αθήνας. Εχει εκείνο το χρώμα, του λερωμένου λευκού, με τόνους αστικής «ζάχαρης» που θολώνουν τη λαμπρότητά του. Συνδυάζεται με εκείνο το σκιασμένο θαλασσί που βλέπει κανείς στα παραθυρόφυλλα και στην εξώθυρα τη στεφανωμένη από μαύρη, μαντεμένια γιρλάντα.

Οταν δει κανείς την οδό Μερσίνης, αναρωτιέται ποια θα είναι η τύχη της. Ποιο μπορεί να είναι το μέλλον αυτού του μικρού δρόμου, πάνω από τη Λιοσίων και κάτω από την Αριστομένους, που σήμερα μοιάζει να μην τον κατοικεί κανείς. Η θέα της οδού Μερσίνης είναι από μόνη της μια ισχυρή εμπειρία, καθώς και από […]