Πόλη

Εκεί που η κάτω πλευρά της πλατείας Αττικής φτάνει έως τις ράγες του τρένου και αγγίζει τα Σεπόλια, μερικά δρομάκια της Αθήνας, άσημα, άχρωμα, μαραμένα τα πιο πολλά, αφήνουν κάποιες σχισμές φωτός. Μοιάζουν παράταιρα καθώς είναι φορτωμένα με σειρές πολυκατοικιών, ενώ ήταν φτιαγμένα για μονώροφα, το πολύ διώροφα σπιτάκια, τόσο άντεχε το φάρδος τους, ώστε […]

Oπως πολλές παλιές προσφυγικές συνοικίες, έτσι και ο Ταύρος χαράσσεται από μεγάλες λεωφόρους. Από το Ιδρυμα Κακογιάννη διέσχισα την Πειραιώς για να χαθώ στη σκιά των εργατικών πολυκατοικιών, ορατών από τον δρόμο.

Ενας τοίχος παράγωνος, ένας τοίχος που έμεινε μόνος από μια παλιά κατεδάφιση, σε μια συνοικία της Αθήνας με παρελθόν.

Στις παλιές φωτογραφίες από την Καισαριανή του 1950-51, που είχαν τραβήξει η Ελλη Παπαδημητρίου, ο Γιώργος Μανουσάκης και η Ασπασία Γαλάτη για λογαριασμό του Κέντρου Μικρασιατικών Σπουδών, βλέπω όσα είχαν φτιάξει στον Μεσοπόλεμο με τα χέρια οι πρόσφυγες.

Στα στενά κοντά στην Τεχνόπολη, στο Γκάζι, βλέπει κανείς ακόμη τα ίχνη μιας περασμένης ζωής. Είναι ένα υβρίδιο, με θύλακες μιας πολύ παλιάς Αθήνας, εκείνης που είχε σπίτια μονώροφα και μικρές αυλές.

Υπάρχει εκείνη η Αθήνα που επιζεί σιωπηρά. Περπατούσα γύρω από την πλατεία Αττικής και είχα ήδη ποτίσει το βλέμμα μου με την παρακμιακή τρυφερότητα της οδού Λιοσίων.

Γωνία Ευριπίδου με Αισχύλου. Εκεί όπου συναντώνται οι τραγικοί ποιητές, στέκει όρθιο ακόμη το κουφάρι ενός εμπορικού κτιρίου της Αθήνας του Μεσοπολέμου.

Σαν ένα υποστατικό ή μια παλιά αγροικία φαινόταν, στην άκρη του μικρού δρόμου, το μονώροφο σπίτι με τον φοίνικα.

Πόσες φορές έχουμε σταθεί απέναντι από τη Μητρόπολη, ξαναπέρασα όμως για να δω προσεκτικά τον «Ευαγγελισμό της Θεοτόκου».

Περπατούσα ολόγυρα από το Κέντρο Πολιτισμού Ιδρυμα Σταύρος Νιάρχος και ρουφούσα τις εικόνες. Στην οδό Ξενοφώντος είχα σταθεί μπροστά σε μια ροδιά. Χρύσιζε το ρόδι και έγερνε ο κλώνος από το βάρος του καρπού σε μια αυλή γεμάτη ζιζάνια και ξερόχορτα. Ηταν εκεί ένα σπίτι που κάποτε είχε ζωή, ζωή προσφυγική, και τώρα μπορούσα να […]

Σαν να περιδιάβαινα σε μια Αβάνα της φαντασίας ή σε μια Αλεξάνδρεια ξεφτισμένου μεγαλείου, ο περίπατός μου στους δρόμους πάνω από τον Σταθμό Λαρίσης με επιβράβευε με θραυσματικές εικόνες μιας αμφίθυμης ομορφιάς.