Αν στεκόταν ο ίδιος ο Σουρής απέναντι στην προτομή του στους κήπους του Ζαππείου, θα απήγγελλε με ευχαρίστηση το δικό του ποίημα «Η ζωγραφιά μου» και θα σατίριζε τον εαυτό του: «Μπόι δυο πήχες, κόψη κακή, γένια με τρίχες, εδώ κι εκεί/ Κούτελο θείο, λίγο πλατύ, τρανό σημείο του ποιητή…», και πάει λέγοντας.