Είχαν περάσει τουλάχιστον δέκα λεπτά από τη στιγμή που ο νεαρός μπήκε στο καφέ για τις αγορές του. Τα δύο του σκυλιά περίμεναν το ένα δίπλα στο άλλο, χωρίς λουριά, ακίνητα, αμίλητα, στο σκαμπό απάνω όπου τα είχε αφήσει. Χαμογελούσα κατάπληκτη με το θέαμα απέναντί μου. «Ιαπωνικά σκυλιά», λέει ο Γρηγόρης. Γελάσαμε. Παρότι δεν ήταν ακριβώς αστείο.
Η φορά αυτή, η τρίτη, στην Ιαπωνία είχε μια αμήχανη πρωτιά: Γυαλιά πρεσβυωπίας. Κατά τ’ άλλα, το ταξίδι εξελίχθηκε όπως θα ήλπιζε ο κάθε ταξιδιώτης, εξερευνητικά, περιπατητικά, απρόσκοπτα, χωρίς δυσάρεστες εκπλήξεις αυτή τη φορά.
Λέω αυτη τη φορά διότι την ακριβώς προηγούμενη, θαυμάζοντας το κατάλευκο Σίνκανσεν να αναχωρεί επιταχύνοντας από την αποβάθρα, συνειδητοποίησα πως στη θέση όπου μέχρι πριν από λίγα λεπτά καθόμουν, είχα αφήσει ένα φάκελο με το διαβατήριο και συνάλλαγμα εκατοντάδων ευρώ. Βεβαίως, αυτό δεν συνιστούσε πρόβλημα στην Ιαπωνία. Παρά το ενστικτώδες άγχος μου, ακόμη και εγώ το ήξερα αυτό.
Το αίσθημα της ασφάλειας στην Ιαπωνία είναι κάτι που πάντα (με) εκπλήσσει. Πώς γίνεται να μην ξέρεις πού βρίσκεσαι στους δαιδάλους της μεγαλύτερης πόλης στον κόσμο, αλλά να μη νιώθεις χαμένος; Να βλέπεις εξάχρονα με σχολικές τσάντες μεγαλύτερες από κείνα να γυρίζουν μόνα τους σπίτι; Να ξέρεις πως ό,τι και αν χάσεις, θα σου επιστραφεί; Να αφήνεις το ποδήλατο ξεκλείδωτο στον δρόμο και να το βρίσκεις στη θέση του επιστρέφοντας; Για τις δυτικές προσλαμβάνουσες, πρόκειται για κάτι πρωτόγνωρο – αν όχι αδιανόητο.
Και δεν είναι το μόνο που ξαφνιάζει, όσες φορές και αν το βιώσει κανείς.
Θα σε ξαφνιάσουν οι Ιάπωνες όσες φορές και αν σε κυνηγήσουν για να σου δώσουν πίσω το πουρμπουάρ που άφησες.
Θα σε διασκεδάσει όσες φορές κι αν τους ακούσεις να «ρουφούν» ηχηρά τα ράμεν τους, επιβραβεύοντας «άρρητα» τον μάγειρα.
Θα σε εντυπωσιάσει όσες φορές κι αν τους δεις να υποκλίνονται στα τρένα, στους συναδέλφους, ακόμη και σ’ εσένα.
Θα σε καταπλήξει ακόμα και το γεγονός ότι οι όποιοι άστεγοι κοιμούνται σε χαρτόκουτες ώστε να μένουν στο απυρόβλητο των αδιάκριτων βλεμμάτων.
Δεν είναι θέμα «φοράς». Η κάθε φορά μοιάζει με πρώτη.
Ανθρωποκεντρισμός
Ολα λειτουργούν ρολόι: Αυτήν την κοινοτοπία επαναλάμβανα μέσα μου σε κάθε πιθανή ευκαιρία. Και στα τρία ταξίδια μου εκεί.
Ο δημόσιος χώρος, οι υποδομές, τα μέσα μεταφοράς, τα κτίρια, ό,τι δημιουργήθηκε για να εξυπηρετεί τον άνθρωπο, είναι φτιαγμένο πρακτικά, αξιόπιστα, ακόμη και καλαίσθητα.
Από μικρα παιδιά οι Ιάπωνες διαπλάθονται στο σχολείο και την οικογένεια με γνώμονα ένα ανθρωποκεντρικό μοντέλο συμβίωσης. Και αυτό εφαρμόζουν είτε πρόκειται για φιλάθλους που καθαρίζουν τις κερκίδες ύστερα από κάποιο ματς είτε για πληγέντες που αγωνίζονται να επιβιώσουν ύστερα από μία θεομηνία.
Οι Ιάπωνες δεν τρώνε, δεν πίνουν, δεν καπνίζουν σε εξωτερικούς χώρους, δεν δημιουργούν σκουπίδια. Κάδοι δεν υπάρχουν έξω. Οι δρόμοι είναι πεντακάθαροι, τα πεζοδρόμια πλατιά και προσεγμένα, οι δημόσιες τουαλέτες υποδειγματικές.
Κίτρινες οδεύσεις καθοδηγούν τα άτομα με προβλήματα όρασης σε κάθε πεζοδρόμιο, σημάνσεις μπράιγ στους συρμούς των τρένων, ηχητικές ειδοποιήσεις στις διαβάσεις.
Τα πάρκα τους, με περίτεχνους κήπους, λιμνούλες, υπέροχα δέντρα και πολλά, πολλά κοράκια, αντιμετωπίζονται σαν «ναοί» πρασίνου στον πυκνοδομημένο αστικό ιστό, με ευλάβεια και ευγνωμοσύνη –κι όχι μόνο από φυσιολατρεία λόγω σιντοϊσμού– για τη σκιά, τη δροσιά, την ανάσα που προσφέρουν.
Ακόμη και τα καπάκια φρεατίων, ένα «πεζό» αντικείμενο από χυτοσίδηρο που δύσκολα θα φανταζόταν κανείς ως «καμβά» δημιουργικότητας, είναι σαν μικρά έργα τέχνης, με θέματα από την τοπική κουλτούρα ή γεωγραφία.
Κουλτούρα
Τα αγγλικά των Ιαπώνων είναι όπως τα ιαπωνικά των ταξιδιωτών: Από ανύπαρκτα έως ακατάληπτα. Κι όμως, η διάθεσή τους για βοήθεια πάντα επικρατεί. Με χειρονομίες, σχεδιαγράμματα ή χάρτες, ακόμη και εφαρμογές μετάφρασης, είναι πρόθυμοι να βοηθήσουν.
Κάποιοι (μου) λένε πως η ευγένειά τους είναι ψυχαναγκαστική και επιτηδευμένη. Μα δεν χρειάζεται να τους κάνει κανείς φίλους, σημασία δεν έχει η αφετηρία, αλλά το αποτέλεσμα. Και για μία στοιχειώδη κοινωνική συνεννόηση, η ευγένεια αυτή είναι υπερπολύτιμη.
Υπάρχει σε περίσσεια και σε μαζικές περιστάσεις. Είτε βρίσκεσαι σε κάποιον κήπο, είτε στο Skytree, σε μουσείο ή σε εστιατόριο, υπάρχουν άνθρωποι που καθοδηγούν, εξηγούν, ενημερώνουν.
Μόνος σε μια πόλη σαν μιάμιση Ελλάδα, δεν νιώθεις ποτέ αβοήθητος.
Τρένα
Στα κατάπληκτα μάτια μου ένα (ακόμη) sui generis φαινόμενο είναι τα τρένα.
Και μόνο ο χάρτης των γραμμών του μετρό του Τόκιο προκαλεί ταχυκαρδία.
Ναι, η πρώτη φορά θα είναι χαώδης, ίσως και οι μερικές επόμενες – αν εξαιρέσει κανείς το Σιντζούκου που αποτελεί τα «κεντρικά» του χάους πάντα και για πάντα. Μα μόλις κατανοήσεις τον τρόπο που κινείται όλο αυτό το πολυδαίδαλο υπόγειο σύστημα σιδηροδρόμων, θα είναι δύσκολο να χαθείς παρότι η μετακίνηση θα παραμένει κοπιώδης.
Είναι ατελείωτα τα βήματα από την κάθε είσοδο του ενός σταθμού έως τη μία από τις αναρίθμητες εξόδους του άλλου. Παρ’ όλα αυτά, υπάρχουν αγγλόφωνες πινακίδες παντού, φωνητικές ανακοινώσεις σε τρένα και σταθμούς, επιδαπέδια αυτοκόλλητα προσανατολισμού.
Το σύστημα των εισιτηρίων είναι αναλογικό που σημαίνει πως η τιμή του εξαρτάται από τη διαδρομή που θα κάνεις. Παρότι τα εισιτήρια πωλούνται από μηχανήματα, πάντα υπάρχει ανθρώπινη παρουσία σε κάθε –μα κάθε– σταθμό.
Στους περισσότερους σταθμούς όπου βρέθηκα αυτή τη φορά, υπήρχε ένα μεταλλικό τοιχίο μεταξύ της αποβάθρας και των γραμμών, με τον συρμό να σταματά σε συγκεκριμένα σημεία με συρόμενες «πόρτες».
Στις πλατφόρμες υπάρχουν επιδαπέδιες σημάνσεις που υποδεικνύουν την αρχή μιας ουράς, ώστε στις ώρες αιχμής ο ένας επιβάτης να στέκεται πίσω από τον άλλο, χωρίς να εμποδίζουν την έξοδο όσων αποβιβάζονται – και διατηρώντας μία επίφαση δικαιοσύνης ακόμη και μεταξύ των πιο βιαστικών.
Επιγραφές ενημερώνουν τον επιβάτη πού ακριβώς στέκεται σε σχέση με τον σταθμό (κυλιόμενες σκάλες, τουαλέτες, εξόδους), αλλά και σε σχέση με τον συρμό (ποιο βαγόνι, ποια πόρτα). Ενημερώνεται, επίσης, στις οθόνες μέσα στο τρένο τι θα βρει στο σημείο αποβίβασής του.
Το δε, Σίνκανσεν, το τρένο υψηλής ταχύτητας, είναι μία κατηγορία από μόνο του. Με εσωτερικό αεροπλάνου και εξωτερικό ενός αεροδυναμικού συρμού του μέλλοντος, το «μεσήλικο» πια, αλλά πάντα φουτουριστικό Σίνκανσεν, από την ταχύτητα, την τεχνολογία του, την εμφάνισή του, την καθαριότητα, τους εργαζομένους του, τα έκιμπεν, ακόμη και τα εναλλασσόμενα τοπία τα οποία διατρέχει στην αστραπιαία πορεία του, είναι μια εμπειρία που δεν χορταίνεται.
Αυτόματοι πωλητές
Είχα διαβάσει για διάφορα αλλόκοτα, από σάντουιτς με χοιρινό Katsu και κονσέρβες με γιακιτόρι (σουβλάκι) έως βρώσιμα έντομα, σφραγίδες και… κρέας αρκούδας.
Βάλθηκα να κυνηγάω το πιο αλλόκοτο πράγμα που θα μπορούσα να βρω σε έναν από τα εκατομμύρια αυτόματων πωλητών στη χώρα.
Ως γνωστόν, στην Ιαπωνία, οι αυτόματοι πωλητές βρίσκονται παντού, άθικτοι, πάντα γεμάτοι και πάντα λειτουργικοί, σε κάθε γωνιά της πόλης, σε σταθμούς, σε επαρχιακά σοκάκια, σε απομακρυσμένους δρόμους, σε μουσεία, πολυκαταστήματα, και πουλούν σχεδόν οτιδήποτε.
Είναι εντυπωσιακό πως κάθε jidōhanbaiki, όπως αποκαλούνται στα ιαπωνικά τα μηχανήματα αυτόματης πώλησης, αντιστοιχεί σε περίπου 30-40 ανθρώπους.
Συνήθως διαθέτουν αναψυκτικά, χυμούς, τσάι και καφέ. Πιο αραιά, τσιγάρα και αλκοολούχα ποτά, ενώ λιγότερο κοινά είναι εκείνα που διαθέτουν πιο εξειδικευμένα προϊόντα, από ρύζι και νουντλς στιγμής, έως φωτογραφικές μηχανές μιας χρήσης και συλλεκτικές κάρτες.
Παρά τη στοχοπροσήλωσή μου στο κυνήγι του αλλόκοτου, τίποτα τέτοιο δεν συνάντησα.
Σε μία στιγμή αδυναμίας, όμως, ένα τέτοιο μηχάνημα μού έφτιαξε καφέ όπως τον ήθελα και τον «σέρβιρε» ζεστό και με καπάκι. Και φυσικά, το πιο «ιαπωνικό» που συνάντησα, ήταν ένα μηχάνημα πώλησης πίκατσου και συμπαρομαρτούντων.
Ανάπτυξη και παράδοση
Σε κάθε πόλη του κόσμου, ιδίως σε αυτές που μετρούν χιλιετίες στην πλάτη τους, θα βρει κανείς αντιθέσεις, άλλοτε οφθαλμοφανείς, άλλοτε αθέατες.
Στο Τόκιο, ωστόσο, οι αντιθέσεις αυτές στα μάτια μου ήταν ιλιγγιώδεις: Ναοί, παγόδες και τορίι στη σκιά επιβλητικών ουρανοξυστών· ατσαλάκωτοι «γουάιτ κόλαρς» δίπλα σε κινηματογραφικές cosplayers· ροδοπάρειοι μαθητές με σεϊφούκου (μαθητικές στολές) δίπλα σε ζευγάρια με χακάμα και πλουμιστά κιμονό· Κήποι πολύχρωμοι κάτω από φώτα νέον· ποδήλατα σε ξέφρενους ρυθμούς ή ανθρωποκίνητα ρίκσο μέσα στα χαμηλά ντεσιμπέλ της υπερσύγχρονης ηλεκτροκίνησης· δημόσια λουτρά σαν μικρά «Καμπούκι» για όλους μέσα στις ιαπωνικές «Εκάλεις» των λίγων.
Η Ιαπωνία δεν φημίζεται μόνο για τον εντυπωσιακό δευτερογενή τομέα της, αλλά και τους τελειομανείς τεχνίτες της, τους ανθρώπους που ασκούν την τέχνη τους με ζήλο και εμβρίθεια – είτε πρόκειται για την κεραμοποιία και την κατασκευή κατάνα, είτε για τα μότσι, τα μάνγκα, την ικεμπάνα της, την καλλιγραφία, τα σούσι και τα τεμπούρα της.
Ινεμούρι
Το να σε παίρνει ο ύπνος στην αναπαυτική καρέκλα της αίθουσας συσκέψεων, στη δυτική αγορά εργασίας θα θεωρείτο από σοβαρή προσβολή έως λόγος απόλυσης. Οχι, όμως, και στην Ιαπωνία, εκεί όπου το να λαγοκοιμάται κανείς στη δουλειά, το τρένο, ένα παγκάκι στον δρόμο, το καφέ ή ένα εμπορικό κέντρο, είναι τόσο παλιό και τόσο οικείο ώστε έχει και όνομα: ινεμούρι.
Προφανώς και το φαινόμενο δεν το συνάντησα σε εργασιακό περιβάλλον, όπου δεν είχα λόγο να βρεθώ, αλλά κατά κόρον στα τρένα, όπου είδα έως και όρθιο να κρατιέται από τη λαβή οροφής με μάτια κλειστά και γερμένο προς τα κάτω κεφάλι.
Το ινεμούρι θεωρείται κοινωνικά αποδεκτό γιατί είναι ένδειξη κόπωσης και άρα (εργασιακού) ζήλου και αξιοσύνης. Επειτα, ποτέ αυτός ο σύντομος «όρθιος» ύπνος δεν παρεισφρέει στον ζωτικό χώρο του άλλου. Οι νυσταγμένοι δεν ροχαλίζουν, δεν γέρνουν στον ώμο του διπλανού, δεν καταλαμβάνουν περισσότερο χώρο απ’ ό,τι τους αναλογεί, δεν ενοχλούν με κάποιον τρόπο. Οπότε, ενστικτωδώς, ακόμη και στους ξένους επισκέπτες, το θέαμα δεν προκαλεί δυσθυμία ή επίκριση, αλλα άπλετη συμπάθεια.
Μόνος ή με παρέα;
Μα δεν είχες ανασφάλεια, δεν φοβόσουν μόνη, ρωτούσαν πολλοί φίλοι. Δεν φοβόμουν, όχι. Για την ακρίβεια, τη δεύτερη και την τρίτη φορά που πήγα μόνη μου, ένιωθα μια δυσερμήνευτη οικειότητα, παρόμοια με εκείνη που βιώνω στη γειτονιά μου ή στη γενέτειρά μου.
Ομως, αυτό σε καμία περίπτωση δεν (μπορεί να) σημαίνει άγνοια κινδύνου.
Οποιος κινείται, όπου κι αν κινείται, πρέπει να έχει τον νου του, χρήσιμα τηλέφωνα για την περίπτωση ανάγκης και, γιατί όχι, μία ταξιδιωτική ασφάλεια, που προφανώς δεν περιορίζει τους κινδύνους, αλλά μειώνει σοβαρά τα άγχη τους.
Κατά τ’ άλλα, το μόνος ή με παρέα είναι ζήτημα καθαρά προσωπικό.
Δεδομένου, όμως, του ότι η Ιαπωνία είναι ένα μακρινό, ακριβό, πολυήμερο (λόγω απόστασης) και απαιτητικό (λόγω ωρών πτήσεων και ατελείωτης σωματικής κίνησης) ταξίδι και άρα δεν μπορεί να το υπηρετήσει ο καθένας ανά πάσα στιγμή, ναι, το «μόνος» είναι κάθε άλλο παρά απαγορευτικό.
Τιπς
Οι γενικότητες τύπου «τι να δεις» και «πού να φας», ως πολύ τουριστικές και πολύ επιτακτικές και πολύ «οριζόντιες», δεν είναι για εμάς. Συνεπώς, περιορίζομαι σε μερικά πρακτικά τιπς, χωρίς προαπαιτούμενο το προσωπικό γούστο, που ίσως διευκολύνουν τη διαμονή και περιπλάνηση στη χώρα.
Επαναφορτιζόμενο πάσο μετρό: Ενα από τα πιο εξαντλητικά της ημέρας για εμένα προσωπικά ήταν τα εισιτήρια της κάθε μέρας για το μετρό και το ακριβές αντίτιμο της κάθε διαδρομής. Προς αποφυγή της ταλαιπωρίας, μπορεί κανείς να προμηθευτεί μία κάρτα επαναφορτιζόμενη suica (και συγκεκριμένα welcome suica που είναι για ολιγοήμερες διακοπές) και pasmo. Οι κάρτες αυτές περνουν απ’ ευθείας από τα ακυρωτικά μηχανήματα που παρακρατούν κατά την έξοδο το ποσό που αντιστοιχεί στη διαδρομή που κάνατε. Μπορούν δε να χρησιμοποιηθούν και για αγορές από μηχανήματα αυτόματης πώλησης.
JR Pass: Για όσους σκοπεύουν να κινηθούν πέραν των συνόρων μιας πόλης, υπάρχει το JR Pass. Καθώς μόνο ένα δρομολόγιο του Σίνκανσεν μπορεί να κοστίζει από δεκάδες έως εκατοντάδες ευρώ, το πάσο αυτό που προμηθεύεται κανείς από τον τόπο διαμονής του, προσφέρει μία εβδομάδα (14 ή 21 ημέρες, καθώς και σε μειωμένες τιμές για παιδιά) απεριόριστων δρομολογίων έναντι 50.000 γεν (περίπου 340-350 ευρώ, αναλόγως ισοτιμίας).
Pocket WiFi: Η Ιαπωνία εμπίπτει στη Ζώνη 2 ή και 3 περιαγωγής εκτός χωρών Ευρωπαϊκής Ενωσης που σημαίνει πως, αναλόγως εταιρείας, οι χρεώσεις για κλήσεις και δεδομένα είναι απερίγραπτα υψηλές. Ομως, το ίντερνετ είναι απαραίτητο, ακόμη και για όσους δεν έχουν σχέση εξάρτησης από τα social media, καθώς θα το χρειαστούν τουλάχιστον στους χάρτες ή σε εφαρμογές μετάφρασης. Αν και πάντα υπάρχει η λύση των δημόσιων ή ιδιωτικών hotspots, που όμως δεν εγγυώνται πάντα αποτελεσματική σύνδεση, ένα pocket wifi –που βρίσκει κανείς σε πληθώρα εταιρειών και προμηθεύεται είτε στο αεροδρόμιο είτε σε κάποιο σημείο προεπιλογής– λύνει τα χέρια.
Προσωπικά σκουπίδια: Καθώς, όπως προελέχθη, κάδοι σκουπιδιών στους δρόμους δεν υπάρχουν, χρήσιμο είναι να έχει κανείς μια σακουλίτσα στην τσάντα του για να μαζεύει ό,τι χρησιμοποιεί ή καταναλώνει και να τα πετάξει με την πρώτη ευκαιρία.
Οδηγός δραστηριοτήτων: Σε σάιτ και οδηγούς πόλεων μπορεί να βρει κανείς τις εκδηλώσεις, τα φεστιβάλ, τα «ματσούρι», τις υπαίθριες αγορές που πραγματοποιούνται την περίοδο διαμονής του στη χώρα.
Μετρητά: Κάποια καταστήματα δεν δέχονται κάρτες, ενώ άλλα δέχονται κάρτες, αν και όχι μέσω NFC. Οπότε, εκτός από την πιστωτική ή και χρεωστική, χρήσιμο είναι να έχει κανείς πάντα στις τσέπες του μερικά γεν. Συνάλλαγμα μπορεί να κάνει δε, εκτός από τα ανταλλακτήρια σε αεροδρόμια και τουριστικές περιοχές, στα ΑΤΜ που βρίσκονται παντού, ακόμη και τα μάρκετ 7-Eleven.
Δεξιόστροφα: Δεν θα το περίμενε κανείς από μία χώρα που δεν έζησε τη βρετανική αποικιοκρατία, κι όμως, η Ιαπωνία κινείται δεξιόστροφα: Τα αυτοκίνητα είναι δεξιοτίμονα, τα τρένα έρχονται αντίθετα από τα δικά μας, οι άνθρωποι αθροίζονται σε ουρές στις κυλιόμενες σκάλες από δεξιά.
Η άλλη όψη
Μα, θα αναρωτηθεί εύλογα κανείς, όλα τέλεια είναι πια σε αυτή τη χώρα; Η απάντηση είναι αυτονόητη: Οχι.
Από την αδυσώπητη εργασιακή κουλτούρα της και την έμφυλη ανισότητα που την κατατάσσει σταθερά ουραγό μεταξύ των λεγόμενων ανεπτυγμένων χωρών έως το δημογραφικό που «κοχλάζει» απειλώντας την οικονομία, τα υψηλά ποσοστά αυτοκτονιών και κοινωνικά «παραιτημένων» και τη Γιακούζα, η Ιαπωνία έχει διαφθορά, έχει προβλήματα, έχει παθογένειες.
Αυτά και άλλα πολλά, όμως, είναι θέματα που θα μάθεις διαβάζοντας, δεν θα δεις ως επισκέπτης.
Ναι, ίσως δεις το βραδάκι παρέες να πίνουν θορυβωδώς την μπίρα τους. Ομως, αν δεν το γνωρίζεις κάπως, δεν θα καταλάβεις πως πρόκειται για συναδέλφους που κάνουν μπόντινγκ ύστερα από ακόμη μία κοπιαστική μέρα στη δουλειά.
Ναι, ίσως δεις καθ’ οδόν αμέτρητες γυναίκες εργαζόμενες, αλλά πρέπει να το διαβάσεις πως είναι δύσβατη, υποεκπροσωπούμενη και υποαμειβόμενη η ανέλιξη μιας γυναίκας στα υψηλά κλιμάκια της εργασίας. Τόσο, ώστε η ανάληψη του κρίσιμου υπουργείου Εξωτερικών από μία γυναίκα, το 2023, να γίνει παγκόσμια είδηση.
Ναι, ίσως μοιάζουν γραφικοί οι συνήθως μικρόσωμοι αστυνομικοί μέσα στα μικρά αστυνομικά koban της γειτονιάς. Αλλά θα πρέπει να έχεις διαβάσει για το αυστηρό σύστημα αστυνόμευσης, την προβληματική πρόσβαση σε δικηγόρους, ή την ισχύ ακόμη της θανατικής ποινής.
Οι ενστάσεις θα μπορούσαν να είναι αμέτρητες, όμως, άλλες είναι οι προσλαμβάνουσες του ξένου που μένει εκεί και άλλες του ταξιδιώτη που έρχεται και παρέρχεται.
Σε κάθε περίπτωση, η ουσία αυτού του κειμένου, για όσους φτάσατε έως εδώ, είναι η μαρτυρία μιας εξαγνιστικής επιστροφής· και μια αδιαπραγμάτευτη ευχή ανεξαιρέτως για ένα ταξίδι στη χώρα του Μπασό και της σακούρα, των όνσεν και του Χοκουσάι.
