Δώσαμε ραντεβού στο «Λεμόνι» στο Θησείο. Η Δήμητρα αγαπά τα βιβλία, κυρίως τα μυθιστορήματα – όπως Τα χρόνια της νομπελίστριας Ανί Ερνό, στο οποίο βασίζεται η παράσταση όπου πρωταγωνιστεί φέτος στο Θέατρο Θησείον – μεταφέρεται για πρώτη φορά στην ελληνική σκηνή. «Ο χρόνος είναι ο πυρήνας της παράστασης», λέει η Δήμητρα. «Αφηγούμαστε την ανάγκη της συγγραφέως να πάει πίσω τον χρόνο και μέσα από τις αναμνήσεις της να μιλήσει για τη ζωή της. Ξανακοιτώντας φωτογραφίες, βλέπει τον εαυτό της σε διαφορετικές ηλικίες και, προσπαθώντας να καταγράψει τα γεγονότα όπως τα θυμάται, περνά μέσα από την Ιστορία, στο τι συνέβαινε ταυτόχρονα στον κόσμο και σε κάθε εποχή. Είναι ένα ιδιαίτερο ημερολόγιο, αλλά συγχρόνως και ένα χρονικό, που η υποκειμενική και η συλλογική μνήμη γίνονται ένα».
Στο βλέμμα της έχει τη σιγουριά των ανθρώπων που ξέρουν τι τους αγγίζει, όσο μου δείχνει τα βιβλία που σκοπεύει να αγοράσει: Πνοή ζωής (εκδ. Αντίποδες) της Κλαρίσε Λισπέκτορ και Γυναίκες που τρέχουν με τους λύκους (εκδ. Κέλευθος) της Κλαρίσα Πίνκολα Εστές. «Είμαι σε μια φάση που διαβάζω αρκετά γυναίκες συγγραφείς. Με ενδιαφέρει πολύ η γυναικεία ματιά στον κόσμο, αλλά και το καθρέφτισμα της κοινωνίας στις γυναίκες, το πώς αποτυπώνεται στη γραφή τους, στη φωνή τους», μου λέει. «Στη ζωή μου έχω έρθει αντιμέτωπη με έμφυλα στερεότυπα. Τα βλέπω και γύρω μου. Μπορεί να υπάρχουν περιβάλλοντα που τα νιώθεις ασφαλή, ωστόσο πολλές φορές οι ισορροπίες είναι λεπτές και διακρίνεις στερεοτυπικές συμπεριφορές, τόσο από γυναίκες όσο και από άνδρες. Ως επί το πλείστον, ευτυχώς, υπερισχύει μια ισότητα στους χώρους όπου κινούμαι, αλλά ποτέ δεν τη θεωρώ δεδομένη. Πάντα έχω τις κεραίες μου ανοιχτές», λέει, βάζοντας στη σακούλα της και τον Αυτοκράτορα της Χαράς (εκδ. Gutenberg) του Όσιαν Βουόνγκ.
Αναρωτιέμαι αν αναπολεί τη διαδρομή της, από τα χρόνια που ήταν χορεύτρια μέχρι τη στροφή στην υποκριτική, με βραβευμένες ερμηνείες στο θέατρο και στο σινεμά. «Δεν πηγαίνω τόσο συχνά προς τα πίσω. Μπορεί να έχει να κάνει και με την εποχή. Οι άνθρωποι, προσπαθώντας να ανταποκριθούμε σε ένα φοβερά απαιτητικό παρόν, δυσκολευόμαστε να κοιτάξουμε πίσω, ακριβώς γιατί αυτό απαιτεί μια ξεχωριστή στιγμή ηρεμίας, έναν χρόνο που πάντα μας διαφεύγει. Οι στιγμές που το κάνω, πάντως, δεν έχουν τη μορφή αναπόλησης ή νοσταλγίας. Θα γυρίσω καμιά φορά πίσω, μόνο για να με καταλάβω στο τώρα».
Το «τώρα» της, πάντως, είναι πιο δημιουργικό από ποτέ, περιλαμβάνοντας και το τηλεοπτικό της ντεμπούτο, μέσα από τη σειρά Να με λες μαμά του Alpha. «Πέρα από την οικονομική ανάσα, αποκόμισα από την εμπειρία της τηλεόρασης και μια παραπάνω ετοιμότητα στα πράγματα, λόγω των γρήγορων ρυθμών. Η μαζική της απεύθυνση με τρομάζει, οπότε δεν ξέρω αν θα την επισκεπτόμουν ξανά και ξανά. Ωστόσο, στη δουλειά μου, όπως και στη ζωή μου, απολαμβάνω να ακολουθώ τα πράγματα όπως μου έρχονται», μου λέει, ξεφυλλίζοντας το Ο αχυρώνας φλέγεται (εκδ. Κίχλη) του Φώκνερ, βάζοντάς το και αυτό στη σακούλα της. «Η “περιπέτεια” του να ακολουθήσω όσα μου συμβαίνουν μου φαίνεται πιο ενδιαφέρουσα από το να με κατευθύνω σε συγκεκριμένες διαδρομές. Μου αρέσει το τυχαίο, αυτό που δεν ξέρω τι μπορεί να μου φέρει».
Τα χρόνια της Ανί Ερνό, από τις 11 Δεκεμβρίου, στο Θέατρο Θησείον (Τουρναβίτου 7). Σκηνοθεσία – Δραματουργία: Ακύλλας Καραζήσης, Νίκος Χατζόπουλος. Παίζουν: Δήμητρα Βλαγκοπούλου, Αγγελική Στελλάτου, Δέσποινα Κούρτη, Κατερίνα Παπανδρέου, Διαμαντής Αδαμαντίδης. Προπώληση: more.com
