Το πρώτο πράγμα που καταλαβαίνεις όταν γνωρίζεις τον Σταύρο Τσουμάνη είναι ότι γεννήθηκε για να εξερευνά. Η αύρα του έχει κάτι από ελευθερία, περιπέτεια και δρόμο, όπως και η μοτοσικλέτα του, με την οποία αποφασίσαμε να κάνουμε μια βόλτα. Ανεβήκαμε μέχρι τον Λυκαβηττό, βρήκαμε ένα σημείο με θέα όλη την Αθήνα και κάπως έτσι ξεκίνησε η κουβέντα μας.
«Η μηχανή μου είναι για χώμα, αλλά δεν έχω προλάβει να τη χαρώ όπως θα ήθελα. Μου έχει υποσχεθεί ο Γιώργος Νινιός, που παίζουμε φέτος μαζί στο θέατρο και είναι φοβερός αναβάτης, ότι θα με πάει στο βουνό να με μυήσει. Μου αρέσει η ελευθερία της μηχανής, αυτή η αίσθηση του αέρα στο πρόσωπο. Τώρα, με τα γυρίσματα του Παιδιού στην ΕΡΤ, φεύγω χαράματα από το σπίτι μου στα Εξάρχεια για Κορωπί. Κι εκείνη η στιγμή που βγαίνει ο ήλιος και ο ουρανός γίνεται πορτοκαλί-μοβ, μου φτιάχνει τη μέρα. Μια άλλη αγαπημένη διαδρομή είναι η Καβάλας, ο δρόμος για το πατρικό μου στο Περιστέρι. Και φυσικά το ΟΑΚΑ, όταν παίζει ο Παναθηναϊκός· κυρίως μπάσκετ. Είμαι φίλαθλος, λατρεύω σχεδόν όλα τα αθλήματα. Έπαιζα ποδόσφαιρο μικρός, τώρα παίζω πάντελ. Η ένοχή μου απόλαυση», μου λέει.
Αν θέλετε να απολαύσετε το ταλέντο του, περάστε από το θέατρο Σημείο, όπου φέτος συμπρωταγωνιστεί με τον Γιώργο Νινιό και τον Αντώνη Κρόμπα σε μια υπέροχη παράσταση, τον Αμερικάνικο βούβαλο του Ντέιβιντ Μάμετ, σε σκηνοθεσία Γιάννη Μπέζου. «Μου αρέσει πολύ αυτό το έργο, γιατί μιλάει στον απλό κόσμο. Καταρρίπτει το αμερικανικό όνειρο και φωτίζει μια λούμπεν κοινωνία, με τύπους που θα μπορούσαν να είναι άνετα Έλληνες», λέει.
Μιλώντας για τη θολότητα του αμερικανικού ονείρου που θίγει η παράσταση, η κουβέντα πάει, μοιραία, στο «ελληνικό όνειρο». «Γεννήθηκα το ’96, όταν πέθανε ο Ανδρέας. Το ελληνικό όνειρο τότε έμοιαζε με το αμερικανικό. Σπίτια, αμάξια, σπουδές… όλα γύρω από την εικόνα. Κι έρχεται τώρα η δική μου γενιά, στα τριάντα, να αναρωτιέται αν θα καταφέρει απλώς να φύγει απ’ το πατρικό. Δεν είναι εύκολο σήμερα να σταθείς μόνος σου. Ποιο όνειρο; Να παίξω στο Χόλιγουντ; Δεν το ονειρεύομαι. Στην Επίδαυρο; Ούτε. Ονειρεύομαι μια ζωή όπου το βράδυ να μπορώ να κοιμάμαι εύκολα. Να μη μου φορτώνονται πράγματα που δεν μου ανήκουν. Γιατί φορτωνόμαστε συνέχεια ιδέες, προσδοκίες, ενοχές, τις πεποιθήσεις μιας κοινωνίας που ζει για την κατανάλωση, την εικόνα, το φαίνεσθαι. Μιας κοινωνίας όπου η αποδοχή πρέπει να είναι απαραίτητο κομμάτι της καθημερινότητάς μας».
Ηθοποιός αποφάσισε να γίνει κάπως αυθόρμητα, για να αποφύγει τις Πανελλήνιες. Και είχε βρει τέλεια δικαιολογία: «Αφού θα γίνω ηθοποιός, τι να πάω φροντιστήριο; Τελικά, η υποκριτική με έκανε καλύτερο άνθρωπο, πιο συναισθηματικό, πιο σκεπτόμενο. Μεγάλωσε την ευγένειά μου προς τα πράγματα. Μου άνοιξε την όρεξη να μαθαίνω.
»Μεγάλωσα στο Περιστέρι, σε μια λαϊκή γειτονιά του βιοπορισμού. Εκεί, τα πράγματα είναι λίγο προδιαγεγραμμένα: πρώτα η επιβίωση, μετά όλα τα άλλα. Η μάνα μου ήταν κομμώτρια, ο πατέρας μου ιδιωτικός υπάλληλος, ο αδερφός μου δούλευε από πιτσιρικάς. Κι εγώ το ίδιο. Οι φίλοι μου ντελιβεράδες, φουρνάρηδες, σερβιτόροι. Δεν έβλεπα καθόλου θέατρο. Ταινίες, όμως, πάρα πολλές. Λάτρευα το σινεμά από μικρός. Έχω και μια μικρού μήκους στα σκαριά που θέλω να κάνω».
Πριν πούμε αντίο, ρίχνει μια φευγαλέα ματιά στην πόλη. «Είμαστε προνομιούχοι», μου λέει. «Το ξέρεις ότι αν είσαι ευτυχισμένος, ανήκεις στο 8% του πλανήτη; Δεν είμαστε καλύτεροι από ένα παιδί στη Σομαλία ή στη Γάζα. Απλώς σταθήκαμε τυχεροί. Και είναι καλό, πού και πού, να ευλογούμε την τύχη μας». Ψυχοθεραπεία; ρωτάω. «Όχι, Περιστέρι», απαντά γελώντας. «Όταν χάνεις τον εαυτό σου, γύρνα εκεί απ’ όπου ξεκίνησες. Στους ανθρώπους σου, στη γειτονιά σου, στο σπίτι σου. Αυτά σε φέρνουν πίσω στην πραγματικότητα».
Αμερικάνικος βούβαλος του Ντέιβιντ Μάμετ, σε σκηνοθεσία Γιάννη Μπέζου, στο θέατρο Σημείο (Χαριλάου Τρικούπη 4, Καλλιθέα). Δευτέρα και Τρίτη στις 21.00. Ερμηνεύουν: Γιώργος Νινιός, Αντώνης Κρόμπας, Σταύρος Τσουμάνης. Προπώληση: more.com
Η σειρά Το παιδί προβάλλεται στην ΕΡΤ 1, Δευτέρα έως Πέμπτη στις 23.00.
