Ο Μιχάλης Βαλάσογλου είναι από εκείνους τους ανθρώπους που δεν χωρούν σε μια ταμπέλα. Εξαιρετικός ηθοποιός κι εξίσου εξαιρετικός ζωγράφος. Αν ξεφυλλίζετε την κυριακάτικη Καθημερινή, σίγουρα θα έχετε σταθεί στα πορτρέτα που ζωγραφίζει. Τον συνάντησα ανάμεσα στα πινέλα και στις ακουαρέλες του, να μου αποκαλύπτει μία από τις πολλές εκδοχές της καλλιτεχνικής του φύσης. «Η ζωγραφική είναι ένας χώρος όπου νιώθω ελεύθερος», μου λέει με εκείνη την ηρεμία στη φωνή του, που μοιάζει να σου κάνει μασάζ στην ψυχή. «Ζωγραφίζω από παιδί, κυρίως πρόσωπα. Πάντα με γοήτευε η “γεωγραφία” ενός προσώπου, ό,τι το κάνει ιδιαίτερο, οι σκιές, το παιχνίδι με το φως. Με τα χρόνια κατάλαβα πως η σπουδή στη μουσική, στη ζωγραφική, όπως και η επαφή μου με τα κείμενα μέσα από τη φιλολογία, η τριβή με το σώμα μέσα από τον σύγχρονο χορό, αλλά και η ποίηση της βυζαντινής μουσικής, που γνώρισα από μικρός στα χρόνια που τη σπούδαζα και την εξασκούσα, όλα αυτά τροφοδοτούν τη “μεγάλη δεξαμενή” της υποκριτικής. Εκεί έχω δοθεί ολοκληρωτικά».
Αν ζωγράφιζε την τωρινή φάση της ζωής του, θα ήταν, λέει, «κάτι σπειροειδές, μια διαρκής κίνηση που δεν σταματά ποτέ. Και θα το έκανα με ζεστά χρώματα, γιατί, ενώ τρέχω με τρελούς ρυθμούς, αυτή η τρέλα με χαροποιεί». Θεατρικά φέτος τον συναντάμε στο θέατρο Αποθήκη, στην παράσταση Στην εξοχή, ένα ψυχολογικό θρίλερ που ρίχνει φως σε ζητήματα βίας, εγκλωβισμού και ανθρώπινων σχέσεων. «Εκείνο που με αγγίζει σ’ αυτό το έργο είναι η αναπόφευκτη δυσφορία μέσα στον “πολιτισμό”, η ιδέα ότι, για να συναντηθείς αληθινά με τον άλλον, πρέπει να εκχωρήσεις κάτι από το εγώ σου. Αυτός ο συμβιβασμός, όσο κι αν πονά, είναι το θεμέλιο του πολιτισμού», λέει.
Παράλληλα, κάνει γυρίσματα για τη νέα σειρά του Alpha Μπαμπά, σ’ αγαπώ, σε σενάριο Γιώργου Φειδά. «Πρόκειται για τις ιστορίες τριών πατεράδων. Παίζω έναν άνδρα χωρισμένο, με δύο κόρες και μια νέα σχέση, που προσπαθεί να ισορροπήσει ανάμεσα στις δυο του οικογένειες. Μου αρέσει γιατί το σενάριο ξεφεύγει από τα στερεότυπα της “ανδρικής δύναμης”. Δείχνει άνδρες ευάλωτους, ρεαλιστικούς, που δεν φοβούνται να αποτύχουν, να κλάψουν και να ξαναπροσπαθήσουν. Δεν είναι απλώς κωμωδία. Είναι μια δραμεντί που δεν εκβιάζει το γέλιο, κι αυτό το εκτιμώ».
Η υποκριτική, όπως και η ζωγραφική, λειτούργησαν στη ζωή του σαν σωσίβιο. «Όταν ήρθε η κρίση του 2008 και ακόμη περίμενα τον διορισμό μου ως φιλόλογος, κατάλαβα ότι τα πράγματα δεν θα πήγαιναν όπως τα περιμέναμε. Τότε είπα: “Αφού οι δυσκολίες είναι δεδομένες, ας κάνω τουλάχιστον τα πράγματα που αγαπώ, ας είμαι εκεί που βρίσκω την αισιοδοξία μου”. Έχω βρεθεί στο απόλυτο τίποτα, χωρίς χρήματα, χωρίς ανθρώπους. Εκεί συνειδητοποιείς ότι πρέπει κάπου να στηριχτείς. Για μένα, η χαρά ήταν πάντα εγγυημένη στη ζωγραφική, στη μουσική, στον χορό και στο θέατρο. Θυμάμαι τη δασκάλα μου, την Αγγελική Στελλάτου, μία από τους μέντορές μου, να μας λέει: “Δεν θέλω να μου πείτε πώς νιώθετε. Απλώς κάντε το επόμενο βήμα. Το ελάχιστο”. Από τότε, αυτό κάνω. Όταν η μεγάλη εικόνα μού δημιουργεί χάος, τη σπάω σε μικρά, διαχειρίσιμα κομμάτια, όπως κάνω και στη ζωγραφική και στο θέατρο».
Πιστεύει ότι η τέχνη και η ζωή είναι συγκοινωνούντα δοχεία, αν και προτιμά να μιλάει περισσότερο για την πρώτη. «Στην τέχνη το πλαίσιο το ορίζει κάποιος άλλος, στη ζωή το θέτεις εσύ, κι εκεί χρειάζονται άλλες δεξιότητες: να ακούς, να δίνεις χώρο. Η ψυχανάλυση με βοηθά να τις καλλιεργώ», μου λέει γελώντας πριν αποχαιρετιστούμε. Για το μέλλον, η μόνη του σιγουριά είναι ότι θα συνεχίσει να βλέπει τη ζωή σαν ταινία του Ζακ Τατί: παράλογη, τρυφερή, ανθρώπινη.
*Στην εξοχή του Μάρτιν Κριμπ, σε σκηνοθεσία Αικατερίνης Παπαγεωργίου. Παίζουν: Μιχάλης Βαλάσογλου, Μαρία Κυρώζη, Κίττυ Παϊταζόγλου. Τετάρτη έως Κυριακή στο θέατρο Αποθήκη (Σαρρή 40, Ψυρρή, τηλ. 211-1000365). Προπώληση: more.com
Ευχαριστούμε για τη φιλοξενία το Apollo Palm Hotel (Κραναού 3, Ψυρρή, apollopalmhotel.com)
