Το ραντεβού με τον Γιώργο Χρυσοστόμου ξεκίνησε στο πάτωμα του σαλονιού του, ανάμεσα σε χιλιάδες μικροσκοπικά κομμάτια παζλ, μία από τις πιο αγαπημένες του συνήθειες τον τελευταίο καιρό. Μέσα από αυτήν, ο ταλαντούχος ηθοποιός χτίζει έναν μικρό κόσμο υπομονής και τάξης, «μια όαση ηρεμίας μέσα στο χάος της καθημερινότητας», όπως θα μου πει. «Κάποτε μια εναλλακτική θεραπεύτρια με είχε συμβουλεύσει να φτιάχνω πράγματα με τα χέρια μου, ως έναν τρόπο γείωσης. Δεν έδωσα σημασία. Καιρό μετά, στη μετακόμιση μιας φίλης, βρήκα τυχαία ένα κουτί παζλ και ξεκίνησα να παίζω. Συνειδητοποίησα ότι είναι κάτι που με ηρεμεί και με συγκεντρώνει. Μοιάζει με διαλογισμό, κάτι που ποτέ δεν έχω καταφέρει να κάνω σωστά».
Τα παζλ, λέει, δεν λύνονται, αλλά δένονται, με την ίδια υπομονή και πίστη που συντίθεται και μια παράσταση. Αυτό το καλοκαίρι, ο Γιώργος επιστρέφει ξανά σε μια παράσταση που μοιάζει με καλοσχηματισμένο παζλ, τους Όρνιθες του Αριστοφάνη, σε σκηνοθεσία Άρη Μπινιάρη, που πέρυσι αγαπήθηκε από το κοινό. «Με συγκινεί αυτό το έργο, γιατί εκφράζει την ανάγκη του ανθρώπου για μια άλλη πραγματικότητα, πέρα από όσα μας έχουν επιβληθεί. Ο καθένας προβάλλει εκεί το δικό του όνειρο ή αδιέξοδο. Για μένα, αυτό το “ένας τόπος αλλού” σαν σκέψη με γυρίζει πίσω στα παιδικά μου χρόνια στη Ρόδο, τότε που ένιωθα πως δεν με χωρούσε ο τόπος και ήθελα να βρεθώ σε ένα μέρος όπου θα μπορούσα να κάνω πράξη το όνειρό μου να γίνω ηθοποιός».
Αναρωτιέμαι ποιες μπορεί να είναι οι δικές του προσωπικές ουτοπίες και μου ξεκαθαρίζει ότι είναι πολύ πρακτικές. «Θα ακουστώ παράξενος αν σου πω ότι η δική μου ουτοπία είναι μια καθαρή πόλη; Δεν αντέχω τα σκουπίδια! Πάω για μπάνιο στην παραλία ή για τρέξιμο στο πάρκο και καταλήγω να μαζεύω σκουπίδια. Μια ακόμα ουτοπία είναι μια ζωή χωρίς στρες. Έχω καταλάβει ότι το ζητούμενο δεν είναι πώς θα αποφύγεις το άγχος, αλλά πώς θα μάθεις να το διαχειρίζεσαι. Παλιά με καταλάμβανε, τώρα έχω μάθει να το βάζω σε τάξη. Το πιο δύσκολο είναι να καταφέρεις να δαμάσεις το μυαλό και τα σενάριά του».
Προσπαθώντας να κολλήσει δύο κομμάτια που δεν ενώνονται με τίποτα, αρχίζει να το φιλοσοφεί: «Πολλές φορές σκέφτομαι ότι κάπως έτσι συμβαίνει και στις ανθρώπινες σχέσεις. Εκεί που νιώθεις ότι βρήκες τον άνθρωπο να “κουμπώσεις”, συνειδητοποιείς ότι δεν είναι το κομμάτι που δένει ακριβώς. Εγώ, ας πούμε, “κουμπώνω” με τους ψύχραιμους. Ξέρεις, αυτή την έννοια του “μαζί” θέλαμε να διερευνήσουμε και με την παράσταση των Ορνίθων. Τι σημαίνει να έχεις έναν συνοδοιπόρο στη ζωή, σύντροφο ή φίλο. Προσωπικά, μπορεί να μην έχω καταφέρει να γίνω ο πιο κοινωνικός άνθρωπος του κόσμου, είμαι όμως άνθρωπος του μαζί, τι κι αν απολαμβάνω και τις μοναχικές μου στιγμές. Το να με αντέχω μόνο μου, ευτυχώς, το έχω κατακτήσει. Και είμαι περήφανος γι’ αυτό. Παρά ταύτα, βρίσκω πολύ συγκινητικό πόσο συντονισμένα μαζί μπορεί να είναι κάποιοι άνθρωποι μεταξύ τους. Το βλέπω και στις φιλίες μου. Με κάποιους ανθρώπους νιώθω τόσο βαθιά συνδεδεμένος, όπως οι ρίζες ενός φυτού που είναι ενωμένες κάτω από το έδαφος. Είναι υπέροχο αυτό το “υπόγειο” δίκτυο που μπορεί να μας ενώνει με έναν άνθρωπο. Επενδύω πολλά σε τέτοιες ανθρώπινες συνδέσεις».
Όση ώρα μιλάμε, τα κομμάτια του παζλ που φτιάχνει αρχίζουν να αποκαλύπτουν σταδιακά έναν πίνακα του Μιρό με μια κατακόκκινη καρδιά στο κέντρο. «Αυτή είναι η εικόνα της ζωής μου τώρα», μου λέει χαμογελώντας πριν τον αποχαιρετήσω. «Έκανα πρόσφατα ένα τεστ κοπώσεως και ο γιατρός μού είπε ότι η καρδιά μου είναι πολύ δυνατή. Το μόνο που μένει είναι να τη γεμίσω».
Όρνιθες του Αριστοφάνη σε σκηνοθεσία Άρη Μπινιάρη, με τους Γιώργο Χρυσοστόμου και Οδυσσέα Παπασπηλιόπουλο. Πληροφορίες για τους σταθμούς της περιοδείας και προπώληση: ticketservices.gr
