Έφτασα στο πάρκο Ριζάρη μισοκοιμισμένος ακόμα, με τη φόρμα και το φούτερ, αφού εκεί είχε δοθεί το ραντεβού για το πρωινό τρέξιμο. Ήταν Σάββατο πρωί, λίγο πριν από τις δέκα, και βρισκόμουν ανάμεσα σε περίπου ογδόντα άτομα που έκαναν διατάσεις και μιλούσαν στους διπλανούς τους. Δεν είμαι πρωτάρης στο τρέξιμο, όμως ακόμα και την περίοδο που προετοιμαζόμουν να τρέξω –ερασιτεχνικά– σε αγώνες μεγάλων αποστάσεων, δεν ξυπνούσα νωρίς. Συνήθως βρισκόμουν με τον κολλητό μου μετά τη δουλειά, πηγαίναμε στο δημοτικό γήπεδο, κάναμε την προπόνησή μας και συζητούσαμε για το πώς πήγε η μέρα μας. Από τότε που μετακόμισα στο κέντρο της πόλης, αυτή η ρουτίνα χάθηκε. Λίγο οι στενοί δρόμοι, λίγο τα κακοσυντηρημένα πεζοδρόμια, σταδιακά εξαφανίστηκε και το κίνητρο και το κέφι μου. Ώσπου βρήκα αυτή την ελεύθερη, ανοιχτή προπόνηση στο κέντρο και είπαμε με τον φίλο μου να τρέξουμε όπως παλιά και να τα πούμε. Κάπως έτσι βρεθήκαμε σε ένα από τα πολλά running clubs που έχουν ξεφυτρώσει στην πόλη – και οργανώνονται λίγο-πολύ ανεπίσημα.
Η διαδρομή του Σαββάτου είχε οριστεί να περάσει μέσα από τον Εθνικό Κήπο και να καταλήξει στο Βενιαμίν, ένα καφέ στην πλατεία Μεσολογγίου. Όσοι διστάζουν να πάρουν μέρος ή να δοκιμάσουν το τρέξιμο με παρέα, συχνά φοβούνται ότι δεν θα μπορούν να ακολουθήσουν τον ρυθμό, ωστόσο αυτές οι συγκεντρώσεις διοργανώνονται περισσότερο με στόχο να σε μυήσουν στην τελετουργία, παρά να σε εξαντλήσουν. Πρόκειται για εβδομαδιαίες ή μηνιαίες συναντήσεις χωρίς ιδιαίτερες αθλητικές απαιτήσεις – μια υποτυπώδης φυσική κατάσταση αρκεί για να ακολουθεί κανείς το γκρουπ. Ξεκινώντας από το πάρκο Ριζάρη, βγήκαμε στη Βασιλέως Κωνσταντίνου, στρίψαμε στη Βασιλέως Γεωργίου και μπήκαμε στον Εθνικό Κήπο από την ανατολική πύλη. Είχε πλάκα να βλέπεις τα απορημένα βλέμματα των περαστικών, καθώς είναι συνηθισμένο να βλέπεις πλέον άτομα να τρέχουν μεμονωμένα, ίσως και μικρές παρέες, αλλά όχι ολόκληρες ομάδες δρομέων. Κάποιοι μπήκαν μπροστά για να μας οδηγήσουν και να δώσουν έναν ρυθμό, ενώ κάποιοι άλλοι έμειναν πίσω για να «προσέχουν» τους τελευταίους – όταν κάποιος πήγαινε να παρασυρθεί ή να ξεφύγει, το γκρουπ προσαρμοζόταν από τη φωνή κάποιου πιο έμπειρου. Το γεγονός ότι δεν έβγαινε τελικά κανείς από το γκρουπ δεν ήταν ένδειξη περιορισμού, αλλά η πρώτη αίσθηση ότι ανήκαμε σε μια ομάδα.
Η γνωριμία των δρομέων
Φτάσαμε στο καφέ περίπου μία ώρα αργότερα, γύρω στις έντεκα, και οι θαμώνες που βρίσκονταν εκεί έδειξαν να αιφνιδιάζονται βλέποντας ορδές λαχανιασμένων με φωσφοριζέ μπλουζάκια και ψηλές κάλτσες να τους περικυκλώνουν. Νόμιζα πως επανήλθα πολύ γρήγορα στις εργοστασιακές μου ρυθμίσεις, ταυτίστηκα με όσους έπιναν ήσυχα τον πρωινό τους καφέ και κάθισα γρήγορα σε ένα από τα ελάχιστα διαθέσιμα τραπέζια. Ωστόσο, δεν μπορούσα να καθίσω ήρεμα, είχα ξυπνήσει για τα καλά.
Η αλήθεια είναι πως ένιωθα εντελώς ξύπνιος και κάπως ζωντανός, πράγμα που με παραξένεψε για τέτοια ώρα, σε τέτοιο περιβάλλον. Ήταν πρωί και ήμουν στο καφέ της γειτονιάς μου, αλλά ένας DJ έπαιζε ηλεκτρονική μουσική, οπότε μετά από λίγο οι περισσότεροι συγκεντρώθηκαν γύρω του και άρχισαν να χορεύουν. Για δες! Εκεί γνωριστήκαμε με άλλους από την ομάδα των δρομέων. Ηλικίες από 25 έως 35 ετών, κάτοικοι του κέντρου, είχαν μάθει για την προπόνηση μέσω Ιnstagram ή από στόμα σε στόμα. Δήλωσαν συμμετοχή διαδικτυακά και απλώς εμφανίστηκαν το πρωινό του Σαββάτου με τα αθλητικά τους. Μια κοπέλα από την Πολωνία μού είπε πως μόλις ήρθε στην Αθήνα για δουλειά, οπότε της φάνηκε ενδιαφέρων τρόπος να γνωρίσει ανθρώπους στην πόλη. Άλλωστε φοβόταν να τρέξει μόνη της στον δρόμο, γιατί στο παρελθόν είχε δεχτεί περίεργα σχόλια που την έκαναν να νιώθει ευάλωτη. Μια άλλη κοπέλα από την Πενσυλβάνια συμμετείχε σε ένα running club στην πόλη της και τώρα που έχει έρθει για ένα ακαδημαϊκό πρόγραμμα, θέλει να συνεχίσει να τρέχει, ξέρει καλά ότι πρόκειται για έναν πολύ επιδραστικό και άμεσο τρόπο κοινωνικοποίησης.
Φλερτ και γυμναστική
Στο εξωτερικό, τα running clubs αντιμετωπίζονται πλέον και ως ένας τρόπος γνωριμίας. Δεν ξέρω αν υπάρχει μια υποσυνείδητη έλξη προς άτομα που γυμνάζονται ή αν πρόκειται για απότοκο του runners’ high, της ευφορίας που νιώθει κανείς από μια φυσική άσκηση όταν εκτελείται στο 70-80% του μέγιστου καρδιακού παλμού. Πάντως, το Strava, η δημοφιλέστερη εφαρμογή καταγραφής των προπονήσεων παγκοσμίως, έχει αρχίσει να αποκτά διάσταση dating app. Οι δρομείς δίνουν ραντεβού στην επόμενη προπόνηση ή σε κάποιον αγώνα που μπορεί να γίνεται εκτός Αθηνών· μια εκδρομή ανεβάζει ακόμα περισσότερο τη διάθεση.
Ενδεχομένως, κάποιοι παραδοσιακοί δρομείς να μην είναι τόσο ευχαριστημένοι, καθώς προκύπτουν ορισμένα εμπόδια από τη μαζικοποίηση. Η συμμετοχή σε αγώνες κοστίζει ακριβότερα, οι διαδρομές όπου προπονούνταν γίνονται πολυσύχναστες και πιο απροσπέλαστες, η εμπειρία λιγότερο μοναδική. Το τρέξιμο γίνεται lifestyle, αφού συνδέεται με μπλουζάκια, μπουστάκια, σορτσάκια, κάλτσες, παπούτσια, αξεσουάρ, ρολόγια, μετρητές, μπάρες δημητριακών, ενεργειακά ποτά – η λίστα δεν έχει τέλος. Πράγματι, το τρέξιμο ως τάση ή περιστασιακό χόμπι δεν μπορεί να συγκριθεί με το αίσθημα της υπέρβασης και της κοινότητας που δημιουργούν αγώνες υψηλών απαιτήσεων από έμπειρους δρομείς με εγγεγραμμένο το τρέξιμο στο DNA τους. Αν όμως επαναλάβουμε τη φράση «το τρέξιμο γίνεται τρόπος ζωής» και την ακούσουμε ξανά, νομίζω πως αξίζει να της δώσουμε μια ευκαιρία.
WAKEUP: AM @_wakeupam, wakeup-am.com
5k, μηνιαία, θεματικά runs σε διαφορετικούς προορισμούς
στην Αθήνα
Lot 51 Runcrew @lot51_runcrew
5k, κάθε Σάββατο στις 09:30, στο Lot 51, στην πλατεία Βραζιλίας
Rhefuel @rhefuel
5k, κάθε Κυριακή στις 10:30 το πρωί, στο παλιό Δημαρχείο Γλυφάδας
5k, κάθε Πέμπτη στις 20:30
Orme Run Club (Θεσσαλονίκη) @orme_skg
5k, κάθε Σάββατο στις 08:30, στο παλιό λιμάνι Θεσσαλονίκης
5k, κάθε Τετάρτη στις 20:00, στην πλατεία Χρηματιστηρίου
