Διασχίζω απ’ άκρη σ’ άκρη το Κεντρικό Αμαξοστάσιο της ΟΣΥ στην Πέτρου Ράλλη μέχρι να φτάσω στο σημείο που με περιμένει ο σκηνοθέτης Μάριος Κακουλλής. Το βλέμμα μου ακουμπάει για μερικές στιγμές στα δεκάδες παρκαρισμένα λεωφορεία που λιάζονται στον ήλιο ενός πρόωρου καλοκαιριού, με φόντο το εργοστάσιο της 3άλφα. Ούτε έχω βρεθεί ποτέ ξανά σε αυτή τη γειτονιά, που θυμίζει Ανατολικό Μπλοκ, ούτε ξέρω τι μου κίνησε το ενδιαφέρον γι’ αυτό το ρεπορτάζ. Ίσως η περιέργειά μου για οτιδήποτε ολίγον τι ή περισσότερο παλαβό συμβαίνει στις τέχνες. Ίσως το FOMO: Η παράσταση 608: Ιnferno Κυκλική έκανε έναν πρώτο κύκλο το φθινόπωρο, που βγήκε sold out σε χρόνο ντε τε. Η Θάλεια, η φωτογράφος μας, βρίσκεται ήδη μέσα στο λεωφορείο-σκηνή και βγάζει μερικά καρέ με τους ηθοποιούς της Εταιρείας Θεάτρου Haus, που ετοιμάζονται για τη γενική τους πρόβα και ταυτόχρονα ετοιμάζουν το λεωφορείο.
Εισιτήριο για τον Άδη
Σε περίπου μία ώρα, οι πρώτοι θεατές του δεύτερου κύκλου παραστάσεων του έργου θα δώσουν ραντεβού στη στάση 060126, στην πλατεία Αττικής, για μια «εισαγωγή μετά ντουντούκας» στην Κόλαση –το πρώτο μέρος της Θείας Κωμωδίας του Δάντη– πριν κατευθυνθούν ομαδικά προς το σημείο άφιξης του θεατρικού λεωφορείου που θα τους μεταφέρει στα «έγκατα της Γης» (ή της Αθήνας). Και όλα αυτά μέσω μιας διαδρομής που μαζί με την επιστροφή στην ίδια στάση διαρκεί τρεις ώρες, οι οποίες κυλούν σαν νεράκι.
Πιάνω παράμερα τον Αντώνη Καμπέρη, οδηγό λεωφορείων εδώ και τριάντα χρόνια, από τα είκοσι πέντε του. Είναι εκείνος που έχει αναλάβει να κάνει, στη βάρδιά του, το δρομολόγιο του 608, το οποίο κατ’ εξαίρεση δεν ακολουθεί τη διαδρομή Γαλάτσι-Ζωγράφου. Μου λέει πόσο καλή είναι η συνεργασία του με τον Μάριο την ώρα που περνάμε από μπροστά του κι εκείνος καθαρίζει το χαλάκι στο οποίο θα σκουπίσουν οι θεατές τα παπούτσια τους, πριν επιβιβαστούν στο «λεωφορείο για την Κόλαση». «Βλέπεις κόσμο να χαμογελάει και τους ηθοποιούς, νέα παιδιά, να προσπαθούν για το καλύτερο και να τα καταφέρνουν». Τον ρωτάω για την καθημερινότητά του. «Πάντα ο οδηγός ήταν παρεξηγημένος. Είναι αυτός που φταίει για όλα. Από το γιατί άργησε το λεωφορείο δύο λεπτά μέχρι το γιατί δεν έχει κλιματισμό. Βέβαια, ο κόσμος ταλαιπωρείται. Δεν θα αντιδράσει; Δεν θα γκρινιάξει; Ε, αφού δεν βρίσκει μπροστά του τον πρωθυπουργό ή τον υπουργό, τα λέει στον οδηγό».
«Βλέπεις κόσμο να χαμογελάει και τους ηθοποιούς, νέα παιδιά, να προσπαθούν για το καλύτερο και να τα καταφέρνουν». -Αντώνης Καμπέρης, οδηγός του 608
Ο Αλέξανδρος Πιεχόβιακ ερμηνεύει έναν από τους «κολασμένους» επιβάτες του 608. Επειδή ο χώρος είναι κλειστός, μου λέει, κάθε φορά γεμίζει με την ενέργεια των ανθρώπων που τον καταλαμβάνουν. «Πέρυσι, κάποια Σάββατα ήταν αρκετά ανήσυχα, είχαμε μέρες με βροχές που ήταν έντονες και άλλες που γινόμασταν ένα με τον κόσμο σε αυτή την ιστορία».
Μία θέση για την έγκυο!
Η διαδρομή του λεωφορείου δεν αποκαλύπτεται, ούτε μπορούν οι επιβάτες-θεατές να δουν προς τα πού πάει, καθώς όλα τα τζάμια του είναι καλυμμένα με κατάμαυρα παραπετάσματα. Με την ολοκλήρωση της επιβίβασης, ξεκινάει η ζωντανή δράση των ηθοποιών, σε διάλογο με ένα δαντικό κείμενο που ακούγεται από ηχεία. Κατά τον όγδοο κύκλο της Κόλασης, η πορεία γίνεται ανηφορική και οι ηθοποιοί αρχίζουν να αφαιρούν από τα πάνω παράθυρα του λεωφορείου τα παραπετάσματα, αποκαλύπτοντας ένα τοπίο ορεινό και απόκοσμο. Παθαίνω déjà vu. Όταν ήμουν μικρός, την τελευταία ημέρα του Δημοτικού, είχα δει στον ύπνο μου πως πέθανα και πήγα στον Παράδεισο. Αν δεν είχε πέσει ο ήλιος και ο αέρας δεν μετέδιδε μια ταγκή μυρωδιά, θα ορκιζόμουν ότι το μέρος που έβλεπα ήταν ίδιο με εκείνο της ενύπνιας φαντασίας μου. Το λεωφορείο σταματάει. Θεατές και ηθοποιοί αποβιβαζόμαστε, για να κατευθυνθούμε πεζή στον ένατο και τελευταίο κύκλο της Κόλασης (συστήνεται το άνετο ντύσιμο και τα αθλητικά παπούτσια). Η φωτογράφος βάζει την κάμερα στην τσάντα της. Εγώ σταματάω να κρατώ σημειώσεις, καθώς έχω συμφωνήσει να μην προδώσω το τέλος της περφόρμανς.
Η διαδρομή του λεωφορείου δεν αποκαλύπτεται, ούτε μπορούν οι επιβάτες-θεατές να δουν προς τα πού πάει, καθώς όλα τα τζάμια του είναι καλυμμένα με κατάμαυρα παραπετάσματα.
Η κατά Κακουλλή Κόλαση έχει επιστροφή. Μετά το χειροκρότημα, επιστρέφουμε στο λεωφορείο που θα μας γυρίσει στην πλατεία Αττικής. Ο ντιτζέι το έχει μετατρέψει σε «κλαμπ με ρόδες», κατάλληλο για χαλαρό ποτάκι. Παρατηρώ γύρω μου τον κόσμο να συζητάει για ό,τι έζησε. Κάποιοι παραγγέλνουν την μπίρα «608 Inferno», μια μη κερδοσκοπική παρτίδα της Babel Brewery για τη στήριξη της παράστασης (στο λεωφορείο κοστίζει 5 ευρώ). Βοηθάει, όντως, στην αποσυμπίεση, καθώς είναι έντονη η εμπειρία της περφόρμανς που έχει προηγηθεί. Ο Θάνος Μάνος, που έκανε με αυτό το έργο το ντεμπούτο του στο θέατρο μετά τη σχολή του Εθνικού, μου λέει ότι δεν θα ξεχάσει την εικόνα μιας κοπέλας που ξέσπασε σε κλάματα από τη συγκίνηση. Η Μαριαλένα Ηλία, πάλι, μου αναφέρει κάποια κωμικοτραγικά περιστατικά. «Στην έναρξη της παράστασης κάνω την έγκυο. Ε, λοιπόν, με έχουν σηκώσει θεατές στα χέρια τους όταν έκανα ότι με πιάνουν οι πόνοι, γιατί πίστευαν ότι όντως γεννάω. Επίσης, έχουν τρέξει άνθρωποι από τον δρόμο και έχουν εισβάλει στο λεωφορείο γιατί πίστευαν ότι ζητάω βοήθεια. Το πιο ωραίο και γλυκό περιστατικό έγινε όταν ένας κύριος έκανε θέμα το ότι στεκόμουν όρθια και επέμενε να μου δώσει τη θέση του».
Στο πάρτι της «ανάβασης από τον Άδη» καθόμαστε για λίγο σε διπλανές θέσεις με τον Μάριο. Όταν έκανε την αίτηση στην ΟΣΥ, δεν περίμενε απάντηση, μου εξομολογείται. Και όμως, την έλαβε μετά από δύο ημέρες. «Από την Κόλαση του Δάντη βγάλαμε εντελώς το θρησκευτικό στοιχείο και, αντί της τιμωρίας, βάλαμε το βάσανο των ανθρώπων που ζουν στις πόλεις – εν προκειμένω στην Αθήνα, μιας και εδώ κινείται το λεωφορείο μας. Στην καθημερινότητά μου χρησιμοποιώ πολύ τα μέσα, μου αρέσουν. Σκέφτομαι ότι όλοι όσοι μπαίνουν μέσα σε ένα λεωφορείο έχουν έναν κοινό στόχο: να πάνε κάπου. Καθένας, όμως, κουβαλάει τη δική του ιστορία. Κατ’ αναλογία, μέσα από τους αυτοσχεδιασμούς που κάναμε με την ομάδα προσπαθήσαμε να φανταστούμε ποιοι άνθρωποι βρίσκονται σε κάθε κύκλο της Κόλασης και να βρούμε το γιατί βρέθηκαν εκεί. Δεν ήθελα να είναι καθόλου διδακτική η παράσταση. Ήθελα να φτιάξω ένα ταξίδι». Αν μη τι άλλο, τα κατάφερε.
Η ταυτότητα της παράστασης
Σκηνοθεσία: Μάριος Κακουλλής.
Πρωταγωνιστούν: Μαριαλένα Ηλία, Γιώργος Γιαννάκης, Θάνος Μάνος, Κωνσταντίνος Μαυρόπουλος, Αναστάσης Γεωργούλας, Δανάη Αρσενία Φιλίδου, Αλέξανδρος Πιεχόβιακ, Μέγκυ Σούλι.
Οι πρώτες είκοσι παραστάσεις του έργου 608: Ιnferno Κυκλική είναι sold out. Εισιτήρια προς 23 ευρώ υπάρχουν διαθέσιμα για τις διαδρομές που θα λάβουν χώρα από τις 11 έως τις 26 Ιουνίου, στο more.com.
