Από τα νότια έως τα Βριλήσσια είναι δρόμος, μεσοβδόμαδα μετά τη δουλειά δύσκολα ξεκουνιέσαι. Το πλάνο για ραντεβού στο Κinjo, όμως, ήταν θελκτικό. Περίπου μία ώρα αργότερα ήμουν στην άλλη άκρη της πόλης, μπροστά σε μια σειρά από νιγκίρι με χριστόψαρο, σκαθάρι, μπαρμπούνι, δράκαινα, καπνιστή παλαμίδα. Αψογα σε κόψιμο και ρύζι, με κατιτί διαφορετικό το καθένα –μια σταλιά kanzuri, ας πούμε, μια ιαπωνική σάλτσα πιπεριάς σε ζύμωση, που τη φτιάχνουν στην κουζίνα– να τα ενισχύει με ένα μικρό σπρωξιματάκι έντασης, λαμπυρίζουν με άλλη γεύση και υφή. Τα νιγκίρι τα φτιάχνουν με ό,τι βρίσκουν κάθε φορά στην αγορά. Αλλάζουν ανάλογα με την εποχή και την ψαριά. Και μπορείς να τα πάρεις με το κομμάτι και να δοκιμάσεις πιο πολλά.
Το μικρό σχετικά, λιτά διακοσμημένο εστιατόριο, με τα χαρακτηριστικά φωτιστικά που μοιάζουν με οριγκάμι, το οποίο έπιασε πριν από επτά-οκτώ χρόνια μια άκρη της πλατείας Αναλήψεως, από την αρχή είχε δυνατές στιγμές. Και έναν ωραίο τρόπο να δένει τη δωρικότητα της ιαπωνικής κουζίνας με πιο πληθωρικά, fusion πιάτα, καλύπτοντας διάφορες διαθέσεις και γούστα. Αλλοι ορκίζονται στο λιχούδικο sando burger, άλλοι έρχονται για τα ντάμπλινγκ με τη γαρίδα και την τρούφα ή τα ρολάκια με πικάντικο σολομό και σάλτσα τεριγιάκι. Είναι καλοφτιαγμένα, νόστιμα. Αλλά σε αυτό το εκτός πιάτσας διαμαντάκι η κουζίνα, που δουλεύει μεθοδικά και ήσυχα, κάθε φορά βρίσκει κάποιον νέο τρόπο να σε εκπλήξει με πράγματα που ξεφεύγουν από την πεπατημένη. Αγνωστες γεύσεις και λέξεις. Ρίζα λωτού παναρισμένη ή λίγα φυλλαράκια από πιπέρι σάνσο με λεμονάτη γεύση εδώ, ξύσμα από κάποιο περίεργο εσπεριδοειδές που δεν έχεις ξαναδοκιμάσει εκεί, myoga, ένα δροσερό, τραγανό, λίγο λιγότερο πικάντικο ξαδερφάκι του τζίντζερ, σε ένα πιάτο παραπέρα.
Ο Νίκος Πολιτάκος όλο και εμπλουτίζει το μενού με ιδέες και γεύσεις, κρατώντας το ενωτικό και προσβάσιμο, προσέχοντας να μπορεί ο καθένας να βρει τον δρόμο για ό,τι του αρέσει. Η δική μας βραδιά είχε και ωμές καραβίδες με καψαλισμένο κεφάλι, με πεντανόστιμο ζουμάκι, ξινούτσικο yuzu-lime και μια ιδέα κάψας, και ένα σφριγηλό σασίμι χταπόδι, που περνάει ολόκληρη διαδικασία μέχρι να φτάσει στο πιάτο – αν ρωτήσετε τον σεφ, θα σας τα εξηγήσει όλα με μεταδοτικό ενθουσιασμό. Είχε και chawanmushi, από τα λίγα πιάτα που οι Ιάπωνες τρώνε με κουτάλι, σε ένα λουλουδιαστό κουπάκι – είναι μια κρέμα αυγού που μαγειρεύεται στον ατμό, αλμυρόγλυκια, με πολύ ντελικάτη υφή, στην προκειμένη με μανιτάρια σιτάκε και χτένια. Επίσης είχε kushuyaki, ιαπωνικό σουβλάκι δηλαδή, που γίνεται κι αυτό με ψάρι ημέρας (εμείς πετύχαμε χριστόψαρο) και βγαίνει ζουμερό, μαλακό, σκέτο… βούτυρο από τον γιαπωνέζικο φούρνο και περιχύνεται με μια σάλτσα από διάφορα βότανα, και ένα γενναιόδωρο πιάτο με χοντρουλά udon noodles με μπισκ καραβίδας και φετούλες αυγοτάραχου για φινάλε.
Κinjo, Κονίτσης 29, πλατεία Αναλήψεως, Βριλήσσια, τηλ. 210-6825208. Τρίτη-Σάββατο, 19.00-00.00, Κυριακή και Δευτέρα κλειστά.
Κόστος: 40-50 ευρώ/άτομο, μενού omakase: 55 ευρώ.
