«Ιδανικά, θα ήθελα δύο πράγματα: ένα κελάρι σε μια κοιλάδα της Τοσκάνης και ένα εργαστήρι να ζωγραφίζω!» μου λέει η Ιωάννα Παππά. Τη συναντώ σε ένα εργαστήρι τέχνης, με ένα κάρβουνο στο χέρι κι ένα λευκό χαρτί απέναντί της στο καβαλέτο, να σχεδιάζει με «εξπρεσιονιστικό πάθος», όπως θα μου πει χαριτολογώντας. Οι περισσότεροι ξέρουν την Ιωάννα ως μια επιτυχημένη ηθοποιό, λίγοι όμως γνωρίζουν για την αγάπη της στο ελεύθερο σχέδιο. «Μου άρεσε από παιδί να ζωγραφίζω. Φοίτησα σε Πολυκλαδικό Λύκειο για να παρακολουθώ μαθήματα σχεδίου. Ετοιμαζόμουν να δώσω για Συντήρηση Αρχαιοτήτων και Έργων Τέχνης. Σκεφτόμουν και την Καλών Τεχνών. Στην ουσία, πάντα, ηθοποιός ήθελα να γίνω. Για το θέατρο έκαιγε η καρδούλα μου. Για πολύ λίγα μόρια δεν πέρασα, κι έτσι βρέθηκα στη Δραματική του Θεάτρου Τέχνης. Η αγάπη όμως για το σχέδιο έμεινε μέχρι σήμερα. Θυμάμαι στο πατρικό μου, στους Αγίους Αναργύρους, είχαμε ένα δώμα στην ταράτσα και το είχα μεταμορφώσει σε στούντιο. Πέρασα εκεί όλη μου την εφηβεία, ζωγραφίζοντας με συνοδεία ροκ μουσικής».
Η επόμενη ζωγραφική της έξαρση ήταν, λέει, όταν έκανε τα πρώτα της βήματα ως ηθοποιός. «Ζούσα έναν μεγάλο έρωτα τότε και είχα εμπνευστεί πολύ. Ζωγράφιζα όλη μέρα. Εκεί ξεσπούσα το εσωτερικό χάος των νεανικών μου σκέψεων!» Τελευταία, ζωγραφίζει αρκετά με τον εξάχρονο γιο της. «Θα σου φανεί παράξενο, αλλά, πριν καν γεννηθεί το παιδί μου, είχα ζωγραφίσει ένα πρόσωπο, και όταν γεννήθηκε, συνειδητοποίησα ότι του έμοιαζε πολύ. Είχα δει και σε όνειρο το πρόσωπό του, όταν ήμουν έγκυος, χωρίς να το ξέρω. Πες το μεταφυσικό, αλλά αυτή η φατσούλα μού ήταν πάντα οικεία! Ξέρεις, η μητρότητα είναι συγκλονιστική εμπειρία. Μοναδική, αλλά και απαιτητική. Η ευθύνη ενός άλλου ανθρώπου είναι τεράστια, ειδικά σήμερα που καταλαβαίνουμε καλύτερα την ψυχολογία και τις επιπτώσεις μας πάνω σε ένα παιδί. Φοβάσαι. Προσέχεις κάθε λέξη, κάθε πράξη, αλλά αν το παρακάνεις, καταλήγεις σε παράνοια. Θέλει ισορροπία, αλλά και ελευθερία. Ζωγραφίζει κι αυτός πολύ. Έχει εξελιχθεί απίστευτα. Καμιά φορά σκέφτομαι ότι ευτυχώς που έκανα ένα παιδί, για να ζήσω και μια άλλη πραγματικότητα. Πριν, η ζωή μου ήταν εγκλωβισμένη στη δουλειά. Είναι κάτι που συμβαίνει συχνά στους ηθοποιούς. Νομίζουμε ότι ζούμε πολλές ζωές μέσα από τους ρόλους, αλλά στο τέλος συνειδητοποιούμε πως δεν έχουμε ζήσει τίποτα πραγματικό. Κι όμως, αυτή η δουλειά με ελκύει, με ισορροπεί. Αν μου έλεγες να σταματήσω για έναν χρόνο και να ταξιδεύω, δεν ξέρω αν θα άντεχα. Μέσα σε αυτό το πλαίσιο αναγνωρίζω τον εαυτό μου. Η αδρεναλίνη που μου δίνει δεν συγκρίνεται».
Τη φετινή σεζόν, είναι για ακόμα μία φορά άκρως παραγωγική. Πρωταγωνιστεί στην παράσταση Demons, το προκλητικό δράμα του Λαρς Νόρεν που θίγει ζητήματα βίας, απώλειας, μισογυνισμού και σύγχρονου άγχους, ενώ έχει επιστρέψει τηλεοπτικά στη σειρά Άγιος Έρωτας του Alpha. Παράλληλα, ξεκινά πρόβες για την Ηλέκτρα του Σοφοκλή που θα σκηνοθετήσει ο Δημήτρης Τάρλοου το καλοκαίρι στην Επίδαυρο. «Ακόμα και μετά από τόσα χρόνια, ξεκινάω κάθε δουλειά με παιδικό ενθουσιασμό», μου λέει όσο τελειοποιεί το σκίτσο της. «Είμαι τελειομανής, το βλέπεις από το πώς ζωγραφίζω, και δεν φοβάμαι να εκτεθώ στο λάθος. Μου αρέσει να πειραματίζομαι, ειδικά στη δουλειά. Μερικές φορές νιώθω ότι λειτουργώ περισσότερο σαν μικρό παιδί και λιγότερο με “το κύρος της πρωταγωνίστριας”. Αναρωτιέμαι αν αυτό επηρεάζει το πώς με βλέπουν οι άλλοι. Με παίρνουν στα σοβαρά; Τελικά, δεν μπορώ να φερθώ αλλιώς από αυτό που είμαι. Και μάλλον μου βγαίνει σε καλό», μου λέει, βάζοντας την τελευταία «καρβουνιά» στο χαρτί. Το έργο που έφτιαξε μοιάζει παθιασμένο, σαν την ίδια.
Demons του Λ. Νόρεν στο Θέατρο Τζένη Καρέζη (Ακαδημίας 3). Σκηνοθεσία: Χ. Σουγάρης. Παίζουν: Ι. Παπαζήσης, Ι. Παππά, Γ. Κουκουράκης, Μ. Τσάρη. Έως 12/4. Προπώληση: more.com.
Η Ηλέκτρα του Σοφοκλή σε σκηνοθεσία Δ. Τάρλοου θα παρουσιαστεί στο Αρχαίο Θέατρο Επιδαύρου 4 & 5/7.
Ευχαριστούμε για τη φιλοξενία το Εργαστήρι Τέχνης Ζωγραφίζω (Ναρκίσσων 12, Νέο Ηράκλειο, zografizo31.com, 210-2855142) και τον εικαστικό Γεράσιμο Αβλάμη για την πολύτιμη βοήθεια.
ωτογραφία: Άγγελος Μπαράι
