(Φωτογραφία: Άγγελος Μπαράι)
Σάββατο μεσημέρι στα Εξάρχεια. Στη λαϊκή της Καλλιδρομίου, δίπλα στο σπίτι της, η Θεοδώρα Τζήμου διαλέγει με προσοχή φρέσκα προϊόντα, πιάνοντας κουβέντα με τους αγαπημένους της προμηθευτές. «Έχω ζήσει υπέροχες στιγμές εδώ», μου λέει. «Όταν κλείνει η αγορά, μπορεί να στηθεί αυθόρμητα μια γιορτή με μουσικούς του δρόμου, σουβλάκια, χορό και τσιπουράκι. Αυτή την αίσθηση της κοινότητας αγαπώ στα Εξάρχεια, η οποία δυστυχώς χάνεται τελευταία. Πλέον η γειτονιά ανήκει περισσότερο στους τουρίστες και στα Airbnb και λιγότερο στους κατοίκους της».
Κατηφορίζουμε για καφέ στο μπαρ του ξαδέρφου της, την Ίντριγκα, ένα διαχρονικό εξαρχειώτικο στέκι. Κάθε Σάββατο, η ίδια ρουτίνα. «Πλέον την αντιλαμβάνομαι σαν ιεροτελεστία», λέει. «Πλήττω εύκολα και πάντα έβρισκα στην επανάληψη κάτι ανούσιο. Τώρα πια θέλω να αντιμετωπίζω τις καθημερινές μου συνήθειες ως μια προετοιμασία με νόημα. Μου αρέσει πολύ η μαγειρική, οπότε το να ψωνίσω και να σχεδιάσω το φαγητό μου είναι μέρος μιας ρουτίνας που θέλω να είναι σαν ιεροτελεστία». Μία ακόμα ρουτίνα της με νόημα είναι το περπάτημα. «Κάνω μεγάλες διαδρομές με τα πόδια. Έχω περπατήσει, για παράδειγμα, από τα Εξάρχεια στην Κηφισιά για ένα γύρισμα. Το πιο “τρελό” ήταν ένα καλοκαίρι στην καραντίνα, όταν με φίλους περπατήσαμε από τα Ιωάννινα μέχρι την Πάργα! Επειδή δεν οδηγώ, το σώμα μου είναι το μέσο μου».
Κάθε Πέμπτη με Κυριακή, η περιπατητική διαδρομή της καταλήγει στο Θέατρο Δίπυλον, όπου δίνει φέτος ρεσιτάλ ερμηνείας υποδυόμενη μια καθηγήτρια παραβατικών μαθητών στην παράσταση Η μέρα της φούστας, ένα ψυχολογικό θρίλερ βασισμένο στην ομώνυμη ταινία του Ζ.Π. Λίλιενφελντ. «Πιστεύω ότι όλοι οι άνθρωποι κουβαλάμε, με κάποιον τρόπο, βίαιο υλικό μέσα μας. Η βία δεν είναι μόνο σωματική, είναι και ψυχολογική. Όλοι μας, σε κάποιον βαθμό, έχουμε ασκήσει ή υποστεί διάφορες μορφές βίας. Αυτό που με γοητεύει στην ηρωίδα μου είναι ότι επιλέγει να εκθέσει όλα τα κομμάτια του χαρακτήρα της, τα οποία είναι φοβερά αντιφατικά. Είναι κάτι που επιδιώκω κι εγώ στη ζωή μου· σαν να μην έχω πια την ανάγκη να με αποδέχονται οι άλλοι γι’ αυτό που νομίζω ότι θέλουν να δουν σ’ εμένα, αλλά για όλα όσα πραγματικά είμαι».
Η συνύπαρξή της στην παράσταση με ένα καστ νέων, ταλαντούχων ηθοποιών τη χαροποιεί ιδιαίτερα. «Είναι υπέροχο να συνεργάζεσαι με νέους συναδέλφους», πιστεύει. «Τα νέα παιδιά έχουν ένα θάρρος που εγώ δεν είχα στην ηλικία τους. Ήμουν πιο δειλή, ιδιαίτερα στη δουλειά. Είχα την τύχη, βέβαια, να συνεργαστώ με ανθρώπους που θεωρώ καθοριστικούς για την πορεία μου, όπως ο Μαρμαρίνος, ο Γιάνναρης, ο Βογιατζής. Υπήρχε μια ανάγκη να μάθεις από τέτοιους ανθρώπους. Τώρα, τα νέα παιδιά φαίνεται να κουβαλάνε τη γνώση μέσα τους, κάτι που είναι δύσκολο να το εξηγήσω ακριβώς, χωρίς όμως να το αποδοκιμάζω. Μου αρέσει η αυτάρκεια με την οποία διαχειρίζονται τον εαυτό τους στη δουλειά και στις σχέσεις με τους συναδέλφους τους. Ειλικρινά, το ζηλεύω».
Βιάζεται να φύγει για να μαγειρέψει αυγά με γλυκοπατάτες, που αγόρασε από τη λαϊκή. Μια αίσθηση «φευγιού» την ακολουθεί σε κάθε βήμα. Γεννήθηκε στο Ουζμπεκιστάν, καθώς οι παππούδες της ήταν πολιτικοί πρόσφυγες εκεί. Στα δύο της χρόνια γύρισε στην Αθήνα και ακολούθησε τη νομαδική ζωή της μητέρας της, που ήταν γιατρός και έκανε το αγροτικό της σε διάφορες πόλεις της Ελλάδας. «Πάντα ένιωθα ότι ανήκω και δεν ανήκω κάπου. Είμαι σε μια φάση ζωής που προσπαθώ να εκτιμώ τις στιγμές. Να μην τους ξεγλιστράω», λέει και με αποχαιρετά, αφήνοντάς μου την αίσθηση ότι, τελικά, τίποτα δεν χάνεται.
Η μέρα της φούστας του Ζ.Π. Λίλιενφελντ ανεβαίνει στο Θέατρο Δίπυλον (Σαμουήλ Καλογήρου 2, Ψυρρή) σε σκηνοθεσία Ζωής Χατζηαντωνίου. Πέμπτη, Παρασκευή, Σάββατο στις 21.00, Κυριακή στις 20.00. Προπώληση: more.com
