Αν κάποιος μου έλεγε ότι το πιο ενδιαφέρον δείπνο που θα απολάμβανα στο Παρίσι δεν θα περιλάμβανε έναν πανέμορφο αισθητικά χώρο με θέα στον Σηκουάνα και τον Πύργο του Άιφελ, αλλά ότι όλα θα συνέβαιναν στο απόλυτο σκοτάδι, θα γελούσα. Κι όμως, το Dans le Noir ειδικεύεται ακριβώς σε αυτό. Εδώ, όταν μιλάμε για σκοτάδι, δεν αναφερόμαστε απλώς στον χαμηλό φωτισμό και τη ρομαντική ατμόσφαιρα, αλλά για βαθύ, καθηλωτικό σκοτάδι που σε αναγκάζει να επιστρατεύσεις όλες τις άλλες αισθήσεις σου, εκτός από την όραση.
Φτάνοντας, παρατήρησα τον ενθουσιασμό των επισκεπτών που περίμεναν να μπουν με την αμηχανία ενός ανθρώπου που σκέφτεται «Τι θα ζήσω τώρα!». Οι φίλες μου είχαν κλείσει τραπέζι σε γνωστά bistros, όμως εγώ, με τον ενθουσιασμό που με καταλαμβάνει όλο και συχνότερα τελευταία, αποφάσισα να δοκιμάσω κάτι διαφορετικό. Και τι πιο παράδοξο από το να δειπνήσεις στην Πόλη του Φωτός χωρίς φως;
Μία καθηλωτική εμπειρία
Στην είσοδο του εστιατορίου οι υπεύθυνοι σου εξηγούν πως, από τη στιγμή που θα μπεις στην αίθουσα, δεν υπάρχει φωτισμός. Οι σερβιτόροι, όλοι τυφλοί, σε οδηγούν στο τραπέζι σου κρατώντας σε από τον ώμο ή το χέρι, αφού τα μάτια δεν σε βοηθούν να προσανατολιστείς. Αναρωτήθηκα προς στιγμήν, ομολογώ, αν όλα αυτά ήταν μέρος ενός τελετουργικού για να προκαλέσει το κοινό ή μια τουριστική ατραξιόν. Το σκοτάδι ήταν τόσο πυκνό, ώστε χρειάστηκαν αρκετά λεπτά για να συνηθίσω.
Ήμουν μόνη, αλλά οι φωνές γύρω μου δεν με άφηναν να νιώσω μοναξιά. Η αίθουσα ήταν γεμάτη και ο θόρυβος από πιάτα, ποτήρια, γέλια και ψιθύρους γέμιζε τον χώρο. Με οδήγησαν σε ένα τραπέζι όπου, όπως κατάλαβα από τις φωνές, καθόταν ήδη ένα ζευγάρι. Στην αρχή γελούσαν νευρικά, όπως όλοι γύρω μας. Όχι απαραίτητα από χαρά, αλλά και από αμηχανία, σκέφτηκα. Ίσως και από εκνευρισμό, ενδεχομένως και από φόβο.
Στην πορεία διαπίστωσα ότι τα πράγματα μπορούσαν να γίνουν και πιο… προσωπικά, αφού οι ψίθυροι του ζευγαριού δίπλα μου έγιναν σιγά σιγά στεναγμοί, ενώ σύντομα συνειδητοποίησα πως το σκοτάδι τους έδωσε την ελευθερία να επιδοθούν και σε πιο ιδιαίτερες δραστηριότητες! Κι ενώ ο ερωτισμός έδενε κι έπαιρνε, εγώ είχα τα δικά μου θέματα. Το μάλλινο φόρεμα που είχα αγοράσει το πρωί είχε αρχίσει να με ενοχλεί. Μετά από τόσες ώρες περπάτημα, το ύφασμα μου προκαλούσε μια δυσφορία που δεν άντεχα. Στο σκοτάδι, λοιπόν, έκανα το αυτονόητο και ταυτόχρονα αδιανόητο: το έβγαλα, μένοντας με το φανελάκι μου. Γιατί όχι, μήπως θα με έβλεπε κανείς;
Σε σχέση με το φαγητό, τώρα, αν σας πω ότι καταλάβαινα τι έτρωγα, θα έλεγα ψέματα. Κυριολεκτικά τυφλή γευσιγνωσία! Το κυρίως πιάτο θύμιζε ψάρι με σάλτσα κάρυ, ενώ το επιδόρπιο ήταν σίγουρα κάτι σοκολατένιο – ή, τουλάχιστον, έτσι ήθελα να πιστεύω. Το κόστος του δείπνου ανήλθε στα 85 ευρώ μαζί με δύο ποτήρια κρασί. Υπήρχαν βέβαια και επιλογές για χορτοφάγους, καθώς και αναψυκτικά και ροφήματα χωρίς αλκοόλ.
Ταξίδι για όλες τις αισθήσεις
Η συνολική εμπειρία ήταν αναπάντεχα αξιόλογη. Το σκοτάδι με ανάγκασε να βιώσω τα πράγματα διαφορετικά. Εδώ, το πώς δείχνεις και πώς τρως δεν έχει καμία σημασία. Η απουσία φωτός, αν και κάπως άβολη στην αρχή, έγινε για μένα μια πύλη προς τον εσωτερικό εαυτό μου. «Το σκοτάδι δεν είναι απουσία, αλλά μια άλλη μορφή κατανόησης», όπως είχε πει ο Μπέρναρντ Σο. Επιστρέφοντας στην πολύχρωμη πραγματικότητα του Παρισιού, κάτι είχε αλλάξει μέσα μου. Καθώς έβγαινα στο φως, αισθάνθηκα ανακούφιση, αλλά και έναν προβληματισμό. Ίσως όλοι μας πρέπει, σκέφτηκα, να χάσουμε έστω για λίγο μια αίσθηση για να την εκτιμήσουμε. Οι τυφλοί σερβιτόροι μου έδειξαν πως η ζωή μπορεί να είναι γεμάτη νόημα ακόμα και χωρίς όραση.
Είτε είστε μόνοι είτε με παρέα, το Dans le Noir δεν είναι απλώς ένα εστιατόριο, είναι ένα ταξίδι στις υπόλοιπες αισθήσεις και, τελικά, ένα ταξίδι στον ίδιο μας τον εαυτό. Αν βρεθείτε στο Παρίσι, αξίζει να το επισκεφτείτε. Και ίσως βγείτε από εκεί διαφορετικοί. Ίσως στο σκοτάδι δείτε περισσότερα απ’ όσα περιμένατε. «Μπορείς να μάθεις πολλά για τον εαυτό σου μέσα στο σκοτάδι», για να θυμηθούμε και τον Πλάτωνα.
Dans le Noir, 51 R. Quincampoix, 75004 Paris, τηλ. 0142779804
Μία διευκρίνιση: Όταν ένας πελάτης φτάνει στο εστιατόριο, τον ρωτούν τι δεν τρώει ώστε να αποφευχθούν τροφικές αλλεργίες. Δεν μαθαίνει ποτέ το μενού, παρά μόνο στο τέλος, όταν τον ενημερώνουν τι ακριβώς δοκίμασε κατά τη διάρκεια του δείπνου. Επί της ουσίας, οι φωτογραφίες που συνοδεύουν το άρθρο δεν αποτελούν κομμάτι της εμπειρίας στο Dans Le Noir· εκεί όλα συμβαίνουν μέσα στο απόλυτο σκοτάδι.
