Είμαι βραδινός τύπος, λειτουργώ καλύτερα τη νύχτα και, ώρες ώρες, με ενοχλεί που η πόλη, από μία ώρα και μετά, νεκρώνει. Ας πούμε, με πειράζει που το γυμναστήριο που πηγαίνω δεν είναι ανοιχτό είκοσι τέσσερις ώρες το εικοσιτετράωρο, όπως ήταν πριν από δεκαπέντε χρόνια. Η νύχτα, εν γένει, μου προκαλεί ευφορία‧ τα επίπεδα της ενέργειάς μου ανεβαίνουν, η διαύγειά μου είναι αυξημένη, η διάθεσή μου καλύτερη.
Γι’ αυτό και ενθουσιάστηκα όταν έμαθα ότι η περφόρμανς «Θρυλικότητες» του Ιώκο (κατά κόσμον Ιωάννη Κοτίδη) θα λαμβάνει χώρα κάθε Σάββατο στις 00.30 (και τις Κυριακές στις 16.00) στη μικρή αίθουσα (των περίπου 100 θέσεων) του Cinobo Opera, επί της Ακαδημίας. Είπα «αυτό δεν γίνεται να το χάσω, πρέπει να πάω». Όπως και έκανα, στην πρεμιέρα της περφόρμανς, για τη συνθήκη του μεταμεσονύχτιου θεατρικού γεγονότος πιο πολύ και από το ίδιο το θεατρικό γεγονός.
Κλακέτα και πάμε
Στο μπαρ του κινηματογράφου, που βρίσκεται δύο επίπεδα κάτω από τη γη, περίμενα δίπλα σε ένα όμορφο και εναλλακτικό κοινό να ξεκινήσει η περφόρμανς. Όταν ενημερωθήκαμε ότι ξεκινάει, κατά την είσοδο στην αίθουσα, ο Ιώκο, έβγαζε από ένα πανέρι και έδινε στον καθένα μας από ένα διάφανο σακουλάκι που είχε μέσα ένα ροζ και ένα γαλάζιο χνουδάκι, σαν πομ πομ, λέγοντάς μας να μην το ανοίξουμε παρά μόνο όταν μας ζητηθεί κατά τη διάρκεια του event.
Με ερμηνευτή τον ίδιο τον Ιώκο και μουσικό επί σκηνής τον Βασίλη Ζλατάνο, η περφόρμανς-ερωτική εξομολόγηση που είχε διάρκεια περίπου μία ώρα συνδύαζε στοιχεία από τον κινηματογράφο, το θέατρο, τη μουσική και τα εικαστικά, έχοντας ως υλικό έμπνευσης, κατά πώς είχα διαβάσει στο δελτίο Τύπου, «σκηνές κινηματογραφικών χαρακτήρων σε στιγμές όπου μιλούν ή δεν μιλούν, μα ακούγονται στα πέρατα της γης». Μετά το χειροκρότημα, δε, προβλήθηκε η «Σιγή των ψαριών όταν πεθαίνουν» του Βασίλη Κεκάτου – κάθε περφόρμανς την ακολουθεί η προβολή ενός φιλμ μικρού μήκους, κάθε φορά διαφορετικού.
Η εμπειρία και η απορία
Η αλήθεια είναι ότι δεν μπόρεσα να συντονιστώ απόλυτα με τη δράση της περφόρμανς και αυτό μου ήταν οκέι, καθώς δεν είχα ποτέ ως άνθρωπος τον ψυχαναγκασμό τού να πρέπει ντε και καλά να καταλάβω το οτιδήποτε από οποιοδήποτε παραστασιακό γεγονός παρακολουθώ, να βρω τις αναφορές του, να το μεταφράσω, να συγκινηθώ, να ενοχληθώ. Ήταν αυτό που ήταν οι «Θρυλικότητες» και ήταν cool – τις προτείνω σε όποιον έχει διάθεση να βγει από το σπίτι του για να πάει να δει «κάτι».
Με το που έπεσαν οι τίτλοι τέλους της ταινίας, βέβαια, μου δημιουργήθηκε μία απορία. Είχα ακόμη στα χέρια μου, κλειστό, το διάφανο σακουλάκι, καθώς δεν μας ζητήθηκε ποτέ να το ανοίξουμε (αφήνω ανοιχτό το ενδεχόμενο να μην κατάλαβα καλά). Βγήκα πρώτος από την αίθουσα ενώ ο υπόλοιπος κόσμος συζητούσε αυτό που είδε και κοίταξα γύρω μου μήπως είχε αφήσει ο Ιώκο το πανέρι πουθενά, καθώς μας είχε ζητηθεί να επιστρέψουμε το σακουλάκι μετά το πέρας της δράσης. Δεν είδα τίποτα.
Το κρατούσα, λοιπόν, στα χέρια μου την ώρα που άρχισα να ανεβαίνω τις σκάλες προς το ισόγειο επίπεδο του κινηματογράφου για να το αφήσω στο ταμείο. Την ίδια ώρα ο Ιώκο τις κατέβαινε και διασταυρωθήκαμε. Στιγμιαία με προσπέρασε αλλά κοντοστάθηκε: «Το σακουλάκι;», μου είπε σηκώνοντας ελαφρώς το φρύδι του. Του το έδωσα, δεν είχα σκοπό να το πάρω σπίτι μου.
Δεν του έπιασα κουβέντα, όμως, παρότι μου αρέσει να ανταλλάζω και δύο και τρία λόγια με τους καλλιτέχνες για το έργο τους και συνήθως αρέσει και σε αυτούς να συζητάνε για την τέχνη τους με όποιον ενδιαφέρεται, ειλικρινά, να μάθει κάτι γι’ αυτή. Κι αυτό γιατί με περίμεναν και είχα αργήσει. Έτσι, έμεινα με την απορία για τον δραματουργικό ρόλο των πομ πομ, κάτι που έκανε την περφόρμανς να τριγυρίζει για αρκετές μέρες στο κεφάλι μου.
Η in situ υβριδική παράσταση «Θρυλικότητες» του Ιώκο θα ανεβεί για δύο ακόμη μεταμεσονύκτιες παραστάσεις και δύο απογευματινές (τα Σάββατα 18 και 25.01 στις 00.30 και τις Κυριακές 19 και 26.01 στις 16.00) στην Αίθουσα 2 του Cinobo Opera (Ακαδημίας 57). Εισιτήρια στο More.com και στα ταμεία του κινηματογράφου.
