Δύο νεαρές γυναίκες έχουν κοντοσταθεί λίγα μέτρα μακριά μας· συνομιλούν νευρικά και με ενθουσιασμό μεταξύ τους, δείχνοντας προς τη Μαρίνα Σπανού. «Συγγνώμη που διακόπτουμε, Μαρίνα, η φίλη μου είναι μεγάλη θαυμάστριά σου, μπορούμε να βγάλουμε μια σέλφι;», λέει η πιο τολμηρή. Είναι πραγματικά διάσημη, σκέφτομαι τη στιγμή που αγκαλιάζει την περιχαρή φαν και χαμογελάει για τον φακό του κινητού της. Είναι μεσημέρι καθημερινής, γύρω από τον Ιερό Βράχο σουλατσάρουν σχεδόν αποκλειστικά τουρίστες. Απορώ τι θα γινόταν αν είχαμε δώσει ραντεβού στο Σύνταγμα και όχι σε ένα τρίστρατο επί της Διονυσίου Αρεοπαγίτου, λίγα μέτρα από εκεί σταθμεύουν τα τουριστικά λεωφορεία· στο σημείο, δηλαδή, απ’ όπου τέσσερα χρόνια πριν, ενώ δεν είχε καν κλείσει τα δεκαοκτώ, ξεκίνησε να τραγουδάει μπροστά σε κόσμο.
Από τον δρόμο στα sold out
Η ιστορία τού πώς ξεκίνησε τα λάιβ κάτω από την Ακρόπολη έχει, πλέον, πάρει διαστάσεις αστικού θρύλου. Την εβδομάδα που ξεκινούσε να δίνει Πανελλήνιες, περπατούσε επί της Αποστόλου Παύλου, στο Θησείο, όταν άκουσε έναν πλανόδιο μουσικό να παίζει στο πιάνο του το Πάμε μια βόλτα στο φεγγάρι. «Ξυπνάω την επομένη, πηγαίνω στο τραπέζι της κουζίνας όπου κάνουμε τα οικογενειακά συμβούλια και λέω στους γονείς μου “βγαίνω στην Αρεοπαγίτου”». Πράγμα που έκανε πράξη τέσσερις ημέρες αφότου έδωσε το τελευταίο μάθημα. «Φυσικά, δεν είχε έρθει κόσμος να με περιμένει. Κάποια στιγμή, όμως, μερικοί περαστικοί άρχισαν να σταματούν και να με κοιτάνε στα μάτια. Αυτό το συναίσθημα δεν θα το ξεχάσω ποτέ. Υπάρχει κάτι το συνταρακτικό όταν συνδέεσαι έτσι με τους ανθρώπους, με το βλέμμα». Εκείνο το καλοκαίρι, βγήκε να τραγουδήσει στο ίδιο σημείο κι άλλες φορές, μετρημένες στα δάχτυλα, ανακοινώνοντας τα επικείμενα λάιβ με βιντεάκια στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης.
Ο Σεπτέμβρης τη βρήκε πρωτοετή σπουδάστρια στη δραματική σχολή του Εθνικού Θεάτρου, όπου άρχισε να φοιτά μέσω Zoom. Τον Μάιο, όμως, είπε να επιστρέψει στη «θέση» της. Την τρίτη μέρα που βγήκε, δημιουργήθηκε λαοθάλασσα. Τότε συνειδητοποίησε ότι έπρεπε να σταματήσει, γιατί δεν ήταν πλέον ασφαλές αυτό που γινόταν, δεν μπορούσε να το κοντρολάρει. Στη συνέχεια, έκλεισε δύο λάιβ «καθημένων», όπως επέβαλλε τότε ο νόμος, με μια κιθάρα και ένα πιάνο, που έγιναν sold out μέσα σε τρεις ώρες. Η ταχύτητα με την οποία εξαφανίζονται τα εισιτήρια για τις εμφανίσεις της έχτισαν έναν άλλο θρύλο γύρω από το όνομά της. Πριν από δύο Σεπτέμβρηδες, προσπαθώντας να κατανοήσω «τι φρούτο είναι, πια, αυτή η Σπανού», πήγα να τη δω λάιβ στο Faliro Summer Theater, για να διαπιστώσω ότι έχει απίστευτη μεταδοτικότητα και αμεσότητα στην επικοινωνία της με το κοινό. Τη ρωτάω τι κάνει στις συναυλίες της και γνωρίζουν τέτοια επιτυχία. «Σεληνιάζομαι», μου λέει και βάζουμε τα γέλια. «Υπάρχουν οι μπαλάντες, οι διασκευές που κάνουμε, τα εξομολογητικά μου τραγούδια, οι ιστορίες που αφηγούμαι, στιγμές που παίρνει φωτιά όλη η πόλη στην οποία παίζουμε, στιγμές που θέλω να κλείσω τα μάτια μου και να χορέψω, στιγμές που μοιράζομαι κάτι πολύ προσωπικό με τους ανθρώπους που είναι μαζί μου πάνω στη σκηνή».
«Στα δεκαέξι μου υπήρχε ήδη η Μπίλι Άιλις»
Πώς ξεκίνησε το ταξίδι της στη μουσική; «Όταν ήμουν τεσσάρων, ανακάλυψα ότι έχουμε ένα πιάνο στο σαλόνι μας. Ένα πιάνο όμορφο, σταθερό, επιβλητικό, κατάμαυρο, με σκληρές, αιχμηρές γωνίες, αλλά πάρα πολύ τρυφερό. Ανέβηκα, λοιπόν, στο σκαμπουδάκι και άρχισα να αυτοσχεδιάζω». Το πιάνο ανήκε στην Κύπρια μητέρα της, Μελίνα Παιονίδου, μουσικό με σπουδές στο Κονσερβατόριο Τσαϊκόφσκι της Μόσχας, η οποία τα τελευταία σχεδόν 30 χρόνια διδάσκει στη σχολή του Εθνικού Θεάτρου. Πατέρας της Μαρίνας είναι ο ηθοποιός Χρήστος Σπανός, που γνώρισε μεγάλη δόξα όταν πριν από δύο δεκαετίες συμμετείχε στην τηλεοπτική σειρά Άκρως οικογενειακόν. Καθώς, μάλλον, φαινόταν ότι το μήλο θα πέσει κάτω από τη μηλιά, οι γονείς της, πριν καν κλείσει τα πέντε, την έγραψαν σε ωδείο για να μάθει να διαβάζει νότες και να παίζει κανονικά μουσική.
«Πολύ παιδί, άκουγα ό,τι έπαιζε στο σπίτι: Χατζιδάκι, Θεοδωράκη, κλασική μουσική, παλιά ροκ και ποπ, Έλτον Τζον, Queen, Μάικλ Τζάκσον, τραγούδια από μιούζικαλ που δίδασκε η μητέρα μου και τα μελετούσε στο σπίτι». Στην εφηβεία, άρχισε να κάνει τις δικές της επιλογές. «Μου άρεσε η Έιμι Γουαϊνχάουζ, η Λάνα Ντελ Ρέι, η Μπίλι Άιλις, αυτές οι εμβληματικές τραγουδίστριες». Μάλλον διαβάζει μια απορία στο βλέμμα μου, όταν μου λέει: «Στα δεκαέξι μου υπήρχε ήδη η Μπίλι Άιλις».
Δεν σκεφτόταν, παρ’ όλα αυτά, να γίνει τραγουδίστρια. «Ήθελα να σπουδάσω μιούζικαλ· αυτό ήταν το μεγάλο μου όνειρο. Μετά την Α΄ Λυκείου πήγα και παρακολούθησα ένα καλοκαιρινό πρόγραμμα σπουδών στο West End Stage. Δεν ήταν αυτό που περίμενα. Γύρισα πίσω προβληματισμένη». Τότε ήταν που άκουσε έναν τελειόφοιτο της μητέρας της να τραγουδάει το Άρωμα, ένα παραδοσιακό της Λέρου, για να πάρει το πτυχίο του. Τραντάχτηκε και ταυτόχρονα συνειδητοποίησε ότι η ζύμωση με την υποκριτική ήταν αυτό που της έλειπε για να κατακτήσει το τρίπτυχο των τεχνών που απαρτίζουν το μιούζικαλ – μουσική και χορό έκανε από νήπιο. «Πλέον, η μουσική είναι η δουλειά μου, το θέατρο η σπουδή μου και ο χορός ο εραστής μου», λέει. Χρόνια αργότερα, καλεσμένη του Νίκου Πορτοκάλογλου στο Μουσικό κουτί της ΕΡΤ, θα τραγουδούσε κι εκείνη το Άρωμα. Το σχετικό βίντεο υπάρχει στο YouTube.
Κάθε τι στην ώρα του
Τα τραγούδια τού Κι αν ποτέ μαραθεί, του πρώτου της δίσκου που κυκλοφόρησε το 2021, γράφτηκαν μέσα στις καραντίνες, όταν ερωτεύτηκε πρώτη φορά, όσο τραγουδούσε ακόμη στην Αρεοπαγίτου – και λίγο πιο πριν. Ήταν ένα «αθηναιογραφικό» άλμπουμ. Μιλούσε για τις συνοικίες που πρωτογνώριζε κατεβαίνοντας με το μετρό από το Χαλάνδρι στο κέντρο. Παρατηρούσε τον κόσμο και ταυτόχρονα αποτύπωνε το πέρασμά της από τη σχολική ζωή στον κόσμο των ενηλίκων. «Θέλω να είναι σαν ένα βιβλιαράκι οι δίσκοι μου, σαν μια ταινία, δεν θέλω να είναι μόνο μουσική, θέλω να φτιάχνω κόσμους», μου λέει. Όπως και στους δύο επόμενους, την παραγωγή την έκανε η ίδια. Χωρίς εταιρεία να την υποστηρίζει, μετράει 240 χιλιάδες μηνιαίους ακροατές στο Spotify.
«Θέλω να είναι σαν ένα βιβλιαράκι οι δίσκοι μου, σαν μια ταινία, δεν θέλω να είναι μόνο μουσική, θέλω να φτιάχνω κόσμους».
Τα 25 τετραγωνικά κυκλοφόρησαν πέρυσι και φέτος τον Μάρτιο έγινε διαθέσιμο το Μια κασέτα για τον δρόμο, ένα άλμπουμ λίγο πιο ποπ από τα προηγούμενα, που έβγαλε τη μεγαλύτερη επιτυχία της, το Ταξίδι – έχει φτάσει τα 9 εκατομμύρια θεάσεις στο YouTube. Πριν από αυτό, είχε γίνει viral η διασκευή της στο Λουλούδι του δρόμου του Rous, που δεν ανέβασε η ίδια στο YouTube, αλλά άλλοι χρήστες της πλατφόρμας σε διάφορες εκδοχές του (αθροιστικά, το τραγούδι έχει ξεπεράσει τα 11 εκατομμύρια views). Όσα από τα δικά της τραγούδια δεν είναι γραμμένα απόλυτα βιωματικά, μου λέει, έχουν μια αληθινή βάση πάνω στην οποία χτίζει μια ιστορία. «There is fiction in the space between», που έλεγε και η Τρέισι Τσάπμαν, της τραγουδάω. Συμφωνεί.
Τη Δραματική την τελείωσε πέρυσι. «Συνοδεύει ό,τι κάνω στη μουσική, μου δίνει εργαλεία. Κάποια στιγμή θα συναντηθώ και με το αμιγές θέατρο, τον αμιγή κινηματογράφο, την αμιγή τηλεόραση, απλώς δεν έχει έρθει ακόμη η ώρα». Και το όνειρο του μιούζικαλ; «Κι αυτό υπάρχει. Θα γίνει. Το πιστεύω. Θα γράψω εγώ ένα μιούζικαλ ή θα παίξω σε ένα που θα μ’ αρέσει». Μέχρι τότε, βλέπει (ακόμη) καρτούν για να κοιμηθεί τη νύχτα.
Η Μαρίνα Σπανού, μετά από τέσσερις sold out εμφανίσεις στον Σταυρό του Νότου, θα δώσει ακόμη μία συναυλία, την Κυριακή 22/12. Εισιτήρια: More.com.
