«Ο έρωτας με το μπάσκετ ξεκίνησε στα τρία μου, όταν η μητέρα μου μου αγόρασε μια μικρή μπασκέτα», λέει ο Θοδωρής Σκυφτούλης. Είκοσι χρόνια τώρα, είναι μία από τις πιο χαρισματικές φιγούρες του ελληνικού θεάτρου, με αξιόλογες συνεργασίες στο ενεργητικό του, και μάλλον κανείς δεν θα περίμενε ότι ένας από τους παιδικούς του ήρωες ήταν ο Μάτζικ Τζόνσον. «Ως μοναχοπαίδι, περνούσα ώρες στο δωμάτιό μου, παίζοντας μόνος μου, φτιάχνοντας φανταστικές ομάδες, περιγράφοντας αγώνες και διοργανώνοντας πρωταθλήματα. Ο πατέρας μου με έγραψε στην ομάδα της ΑΕΚ, όπου έπαιξα για χρόνια, και συνέχισα στον Αστέρα Εξαρχείων. Ήθελα να γίνω επαγγελματίας, αλλά το ύψος μου στάθηκε εμπόδιο. Παρ’ όλα αυτά, η αγάπη μου για τον αθλητισμό με οδήγησε στη Γυμναστική Ακαδημία. Εκεί ήρθα αντιμέτωπος με τη “στρατιωτικοποιημένη” κουλτούρα της σχολής, που δεν ταιριάζει καθόλου με τη στάση ζωής μου, οπότε τα παράτησα. Η μητέρα μου με ενθάρρυνε να γραφτώ σε μια δραματική σχολή, γιατί ήμουν πάντα εξωστρεφής και κοινωνικός. Κάπως έτσι έγινα ηθοποιός…»
Φέτος υποδύεται τον τυχοδιώκτη Επιθεωρητή στην ομώνυμη καυστική πολιτική σάτιρα του Νικολάι Γκόγκολ, που σκηνοθετεί ο Γιάννης Κακλέας, κατακτώντας τη σκηνή του Θεάτρου Γκλόρια με χαρακτηριστική άνεση. «Για μένα, οι συνεργασίες στο θέατρο είναι το πιο σημαντικό. Πάντα με ενδιαφέρει το σύνολο και η καλλιτεχνική πρόταση που δημιουργούμε παρά η δική μου θέση στη σκηνή. Είμαι ομαδικός παίκτης, κι αυτό το οφείλω στο μπάσκετ», λέει. Τον ρωτώ αν η αποτυχία ή η επιτυχία μιας παράστασης μοιάζουν με τα συναισθήματα που γεννά μια ήττα ή μια νίκη στο γήπεδο. «Δεν πιστεύω πως υπάρχει νίκη ή ήττα, αλλά μόνο προσπάθεια. Όταν δίνεις το 100% των δυνάμεών σου, σημαίνει ότι πιστεύεις σε έναν κόσμο χωρίς νικητές ή ηττημένους, παρά μονάχα σε ανθρώπους που μάχονται για όσα πιστεύουν. Έχω παίξει μπροστά σε πέντε θεατές και δεν ένιωσα ηττημένος, γιατί η προσπάθεια συνεχίζεται ανεξαρτήτως αποτελέσματος. Στη σκηνή δεν υπάρχει νίκη ή ήττα, αλλά μια κοινή πορεία προς έναν στόχο, χωρίς να μας απασχολεί το αποτέλεσμα».
«Με ενδιαφέρει το σύνολο και η καλλιτεχνική πρόταση που δημιουργούμε παρά η δική μου θέση στη σκηνή. Είμαι ομαδικός παίκτης, κι αυτό το οφείλω στο μπάσκετ».
Στόχος του, λέει, στη σκηνή είναι να αποκαλύπτει πάντα ένα κομμάτι της προσωπικότητάς του, και αναρωτιέμαι τι μπορεί να καταλάβει καλύτερα για τον ίδιο κάποιος θεατής παρακολουθώντας τον. «Στη ζωή μου είμαι άνθρωπος των άκρων. Αυτό φαίνεται και στο παίξιμό μου, το οποίο μπορεί να ενοχλήσει ή να ενθουσιάσει τον θεατή, ανάλογα με το πώς το αντιλαμβάνεται. Πολλοί το συγχέουν με γκροτέσκο, αλλά για μένα αυτό δεν ισχύει. Οτιδήποτε μπορεί να σου προκαλέσει κάτι στην ψυχή σου, είτε γέλιο είτε θυμό, σημαίνει ότι είναι αληθινό».
Το νέο «καλάθι» που θέλει να βάλει στη ζωή του, πέρα από την ψυχοθεραπεία που ξεκίνησε πριν από ενάμιση χρόνο και χαρακτηρίζει ως αποκαλυπτική εμπειρία, είναι να έχει περισσότερο χρόνο. «Στις μέρες μας, θεωρώ σχεδόν επαναστατικό το να διεκδικήσεις χρόνο για τον εαυτό σου. Υπάρχει μια τάση να σπαταλάμε τον χρόνο μας χωρίς να τον εκτιμάμε, και αυτό συχνά οδηγεί σε κούραση», πιστεύει. Στον ελεύθερο χρόνο του, θα τον βρεις −πού αλλού;− σε κάποιο γήπεδο να στηρίζει την ΑΕΚ. «Το καλό με εμάς τους ΑΕΚτζήδες είναι ότι μας νοιάζει το συναίσθημα, όχι η πρώτη θέση. Όσο χειρότερα πάει η ομάδα, τόσο περισσότερο την αγαπάμε», λέει γελώντας. Με αποχαιρετά με μια ζεστή χειραψία και φεύγει να προετοιμαστεί για τη βραδινή παράσταση. Το βλέμμα του γεμάτο ένταση και αφοσίωση, σαν μπασκετμπολίστας πριν από κάποιο μεγάλο ντέρμπι.
Ο Επιθεωρητής του Νικολάι Γκόγκολ σε απόδοση-σκηνοθεσία Γιάννη Κακλέα. Παίζουν: Θοδωρής Σκυφτούλης, Στέλιος Μάινας, Άνδρη Θεοδότου κ.ά. Τετάρτη έως Κυριακή στο Θέατρο Γκλόρια (Ιπποκράτους 7, Αθήνα). Προπώληση: more.com, 210-3600832
