Αν υπάρχει κάτι που ίσως δεν γνωρίζεις για τον Γιώργο Πυρπασόπουλο, είναι το πάθος του για την αναρρίχηση. Τουλάχιστον μία φορά την εβδομάδα τον συναντάς να σκαρφαλώνει βράχια στα βουνά της Αττικής, από την Πάρνηθα μέχρι τον Υμηττό. «Στα σχολικά μου χρόνια, τη δεκαετία του ’80, ανακάλυψα την αναρρίχηση προκειμένου να αντιμετωπίσω την ακροφοβία μου. Σήμερα αποτελεί μια μεγάλη αγάπη. Η Αθήνα προσφέρει μαγευτικά φυσικά πεδία. Η επαφή με τη φύση με ηρεμεί, με απομακρύνει από το τσιμέντο και τη βαβούρα της πόλης, αν και πολλά από τα μέρη που αγαπούσα είναι πλέον καμένα. Είναι ένα σπορ που απαιτεί απόλυτη συγκέντρωση, καθαρίζει το μυαλό και φέρνει μια αίσθηση ισορροπίας. Μοιάζει με διαλογισμό και με βοηθά να εστιάζω στη στιγμή», λέει.
Τον συναντώ στο Mono, ένα κέντρο αναρρίχησης στο Χαλάνδρι, όπου πηγαίνει τακτικά για προπόνηση. Τον ρωτάω αν βλέπει κάτι κοινό ανάμεσα στην αναρρίχηση και την υποκριτική. Νιώθει ότι έχει φτάσει τις «κορυφές» που ήθελε στην καριέρα του ή υπάρχουν ακόμη «ύψη» που θέλει να κατακτήσει; «Υπάρχουν πάντα νέοι στόχοι, νέες “κορυφές” που θέλω να κατακτώ επαγγελματικά, όπως συμβαίνει με τα βουνά. Μου αρέσει η πρόκληση και το άγνωστο. Κάθε έργο είναι ένας νέος κόσμος που με κρατάει σε εγρήγορση. Βαριέμαι τη στασιμότητα και βρίσκω ενδιαφέρον σε κάθε είδος θεάτρου, κινηματογράφου και τηλεόρασης».
Μία από τις «κορυφές» που κατακτά τα τελευταία χρόνια είναι οι διεθνείς συνεργασίες. Μόλις ολοκλήρωσε γυρίσματα για μια ελληνοαμερικανική παραγωγή στη Μύκονο, ενώ πρωταγωνιστεί και στην ταινία The Exalted, ένα σκανδιναβικό πολιτικό θρίλερ, για τα γυρίσματα του οποίου ταξίδεψε στη Λετονία. «Πάντα αναζητούσα διεθνείς ευκαιρίες. Στο παρελθόν είχα μετακομίσει για κάποιο διάστημα στην Αυστραλία και στο Λονδίνο, αλλά δεν βρήκα τρόπο να ενταχθώ στην ξένη αγορά. Τώρα τελευταία, έχουν αρχίσει και “κάθονται” κάποιες διεθνείς συμμετοχές και το απολαμβάνω. Δεν είναι μόνο ότι συναναστρέφεσαι ένα πολυπολιτισμικό καστ και ανταλλάσσεις ιδέες. Συναντάς και πιο δομημένες συνθήκες εργασίας. Με εντυπωσίασε το ότι στη Λετονία, μια μικρότερη χώρα από την Ελλάδα, οι απολαβές στο εθνικό θέατρο είναι καλύτερες», αναφέρει.
Θεατρικά τον βρίσκουμε στο Μικρό Παλλάς, στη βραβευμένη κωμωδία ΛAB του Μ. Σίσγκαλ. «Δεν έχω κάνει πολλή κωμωδία στο θέατρο και φέτος το επιδίωξα. Ήθελα κάτι ανάλαφρο, γιατί ψυχολογικά ήμουν φορτωμένος. Η κωμωδία είναι ευχάριστη και μας χρειάζεται, ειδικά σήμερα που βομβαρδιζόμαστε από άσχημες ειδήσεις. Αν μπορούσα, θα έφτιαχνα ένα μέσο ενημέρωσης που θα παρουσίαζε μόνο θετικές ειδήσεις για να δώσει ελπίδα. Ζούμε σε μια δύσκολη πραγματικότητα και το γέλιο είναι μια ωραία διέξοδος», σημειώνει. «Το έργο αναδεικνύει κωμικά την αδυναμία μας να εκτιμάμε όσα έχουμε. Είναι σημαντικό να βρίσκουμε τρόπους να επαναπροσδιοριζόμαστε στη ζωή. Ο μεγαλύτερος προσωπικός μου επαναπροσδιορισμός ήταν να εκτιμήσω αυτό που είμαι και όσα έχω. Αυτό δεν είναι εύκολο και απαιτεί συνεχώς αυτοπροσδιορισμό για να διατηρείς την ισορροπία σου. Αυτή την ισορροπία μού τη δίνει η αναρρίχηση, όπως και τα ταξίδια».
«Θέλω να μπορώ να σκαρφαλώνω όσο με κρατούν τα πόδια μου. Εντυπωσιάζομαι από ηλικιωμένους που σκαρφαλώνουν στα 75 τους. Θέλω να είμαι έτσι».
Έχοντας μια κόρη δυόμισι ετών, αναρωτιέμαι αν η πατρότητα αποτελεί, επίσης, έναν διαρκή επαναπροσδιορισμό. «Η πατρότητα με έχει κάνει πιο ευαίσθητο και προσγειωμένο. Τώρα η ευαισθησία μου είναι πιο εμφανής. Παλιά την έκρυβα, αλλά με την κόρη μου δεν μπορώ πια – οι άμυνές μου σπάνε», λέει. Πριν τον αποχαιρετήσω, του ζητώ να μου πει πώς φαντάζεται τον εαυτό του πολλά χρόνια μετά. «Θέλω να μπορώ να σκαρφαλώνω όσο με κρατούν τα πόδια μου. Εντυπωσιάζομαι από ηλικιωμένους που σκαρφαλώνουν στα 75 τους. Θέλω να είμαι έτσι. Αυτό για μένα σημαίνει υγεία και ικανότητα να απολαμβάνω τη ζωή».
ΛΑΒ του Μάρεϊ Σίσγκαλ στο θέατρο Μικρό Παλλάς (Αμερικής 2, τηλ. 210-3210025). Σκηνοθεσία: Ευδόκιμος Τσολακίδης. Παίζουν: Γ. Πυρπασόπουλος, Ε. Μουτάφη, Η. Βαλάσης. Κάθε Δευτέρα και Τρίτη στις 20.00. Προπώληση: more.com
Ευχαριστούμε το Mono για τη φωτογράφιση (Ίριδος 44, Χαλάνδρι, monoclimb.gr)
