Ιώδιο: Ψαροφαγία, μνήμη και δεξιοτεχνία στο Κολωνάκι

Είμαι πάνω-κάτω έξι χρονών. Μόλις πήρα από το περίπτερο ένα καφετί κυπελλάκι με το χαρακτηριστικό σχέδιο της πόλης γύρω γύρω. Μου φαίνεται ωραίο, κάπως σοβαρό. Αφαιρώ απαλά το χάρτινο καπάκι για να ανακαλύψω τα καραμελωμένα καρύδια (τα μισά κολλημένα πάνω του) και το παγωτό με γεύση κρέμα-σοκολάτα. Το τρώω και νιώθω μεγάλη. Fast forward στο σήμερα: Είμαι μεγάλη και βρίσκομαι στο Ιώδιο, στο Κολωνάκι. Τρώω τις τελευταίες μπουκιές από το τέλειο, κρεμώδες, πλούσιο Σικάγο – το σερβίρουν στο ίδιο old school κυπελλάκι του περιπτέρου. Σκέφτομαι το φαγητό που προηγήθηκε. Είναι Δευτέρα βράδυ και το μαγαζί είναι γεμάτο.

Η Γεωργιάννα Χιλιαδάκη, που συναντιέται ξανά –από την εποχή του Funky Gourmet– με τις Δανάη Βορίδου και Ερασμία Μπαλάσκα, κινείται στον χώρο με τα χαρακτηριστικά ξανθά, φουντωτά μαλλιά της, σαν μέλισσα. Πηγαίνει πιάτα στα τραπέζια, κοιτάζει να είναι όλα εντάξει– με αυτοπεποίθηση, αλλά και έναν παιχνιδιάρικο τρόπο.

Στη Χιλιαδάκη αρέσει να παίζει με τις γεύσεις· και, μέσα από αυτό το παιχνίδι, να μαγειρεύει πιάτα που ακουμπούν τη νοσταλγία και την παιδική ηλικία, αλλά με δεξιοτεχνία και ακρίβεια. Τα «γιουβαρλάκια» σφυρίδας ταρτάρ είναι η απόδειξη. Τρως ταρτάρ σφυρίδας, αλλά νομίζεις πως τρως γιουβαρλάκια. Η σφυρίδα ταρτάρ είναι τυλιγμένη σε λεπτό «μαντιλάκι» ρυζιού και αυγοκομμένη σαν κανονικό γιουβαρλάκι. Η «σεφταλιά» μπακαλιάρου σε μπόλια από αρνί, είναι από τα πιο νόστιμα πιάτα του μενού. Σερβίρεται πάνω σε αφράτη χειροποίητη πιτούλα σουβλακιού, έχει την πλούσια γεύση του μερακλίδικου μεζέ, και όμως παραμένει ψάρι. Δίπλα ο άλλος μεζές σαν από Καθαρά Δευτέρα: Μικρές λαγάνες, αφράτες, που μοσχοβολούν σουσάμι και μαχλέπι, με την κρεμώδη ταραμοσαλάτα να τις συνοδεύει. Η ψαρόσουπα ανήκει στην κατηγορία των κλασικών πιάτων, αφού, όπως συμφωνήσαμε όλοι στο τραπέζι, είναι ίσως η πιο ωραία που έχουμε φάει στην Αθήνα. Την κάνουν με σφυρίδα και έχει αυτό το όμορφο, ζωντανό, βαθύ κίτρινο χρώμα. Το ψάρι σερβίρεται στο πιάτο και από πάνω έρχεται η βελούδινη σούπα – ισορροπημένη, χωρίς να της λείπει τίποτα. Ta σπαγκέτι βόνγκολε φτάνουν σε χάλκινο σκεύος, αχνιστά και γενναιόδωρα. Τα ζυμαρικά έχουν ποτίσει μέσα στη ζουμερή, φίνα σάλτσα των αχιβάδων· κάθε μπουκιά σε κάνει να σκέφτεσαι θάλασσα.

Δεν μπορώ να μην αναφερθώ στο πιάτο με το οποίο ξεκινήσαμε: φέτες αυγοτάραχου Μεσολογγίου, σερβιρισμένες δίπλα σε κομματάκια λευκής σοκολάτας, βούτυρο και φρυγανισμένο ψωμί – ένα «αναμνηστικό» που η σεφ έχει κρατήσει από τις μέρες του Funky Gourmet. Απλώνεις το βούτυρο στο ψωμί, βάζεις από πάνω το αυγοτάραχο και τελειώνεις με τη λευκή σοκολάτα. Μια μπουκιά απολαυστικά δεμένη, που μένει στο στόμα περισσότερο απ’ όσο περιμένεις.

Ένα ποτήρι Σαντορίνη του Σιγάλα ανεβάζει την εμπειρία. Καθαρίζει, φρεσκάρει και συντονίζει όλο το γεύμα. Κοιτάζω γύρω. Το κυπελλάκι μπροστά μου έχει αδειάσει. Νιώθω πάλι μεγάλη. Ίσως, τελικά, αυτό να κάνει το Ιώδιο τόσο ξεχωριστό: σου θυμίζει πώς ένιωθες πριν μάθεις πολλά, αλλά ήξερες ήδη τι είναι καλό.