Φτάνουμε στο Apaggio την ώρα του ηλιοβασιλέματος. Η βεράντα του μοιάζει φτιαγμένη για τέτοια βράδια: από κάτω, η θάλασσα της Κέρκυρας λαμπυρίζει στα τελευταία φώτα της μέρας· απέναντι, η θέα απλώνεται μέχρι εκεί που χάνεται το μάτι. Ένα τοπίο μαγευτικό, που θέλεις να το ζήσεις όσο περισσότερο μπορείς.
Εδώ, στο εστιατόριο του Mar-bella Nido, πραγματοποιήθηκε το δείπνο του Ιταλοέλληνα σεφ Giorgio Pintzas Monzani, στο πλαίσιο του φεστιβάλ «Greek Chefs Abroad – Τόμος V», που προσκαλεί Έλληνες μάγειρες που δραστηριοποιούνται στο εξωτερικό, δίνοντας την ευκαιρία στο ελληνικό κοινό να γνωρίσει τη δουλειά τους. Ο Giorgio είναι σεφ και συγγραφέας με βάση την Ιταλία, γνωστός για τον τρόπο που συνδέει την ελληνική και την ιταλική κουζίνα με δημιουργικότητα και σεβασμό στην παράδοση. Διδάσκει στο Congusto Gourmet Institute στο Μιλάνο και παντρεύει στα πιάτα του υλικά όπως τραχανάς ή το πεκορίνο από την Αμφιλοχία με σύγχρονες τεχνικές. Έχει συμμετάσχει σε σημαντικές διεθνείς διοργανώσεις, όπως το φετινό Pitti Taste στη Φλωρεντία, και εκπροσωπεί μια νέα προσέγγιση στη μεσογειακή κουζίνα.
Το μενού του Giorgio στο «Greek Chefs Abroad – Τόμος V» ήταν μια προσωπική ανάγνωση της Οδύσσειας, μέσα από τέσσερα πιάτα-σταθμούς στο ταξίδι του Οδυσσέα. Όπως ο ίδιος εξήγησε, δεν πρόκειται για αναπαράσταση του μύθου αλλά για ένα γαστρονομικό αφήγημα – μια απόπειρα να μεταφερθούν η φαντασία, η περιπέτεια και η μνήμη στον χώρο της γεύσης. Σε κάθε πιάτο αντιστοιχούσε κι ένα κρασί από το Κτήμα Άλφα, σε ένα pairing προσεγμένο και ταιριαστό, που ενίσχυε τις γευστικές εντάσεις χωρίς να τις καλύπτει.
Το πιάτο που με συγκίνησε περισσότερο ήταν το πρώτο, μια γαστρονομική ερμηνεία της στάσης του Οδυσσέα και των συντρόφων του στο νησί των Λωτοφάγων, με μεσογειακό τόνο σε ταρτάρ, μαρμελάδα από τζίτζιφα και λάδι από καμένο δαφνόφυλλο. Γλυκό, καπνιστό και φρέσκο ταυτόχρονα, έμοιαζε με την αμυδρή μνήμη ενός ονείρου που δεν θέλεις να ξεχάσεις.
 |
 |
Μίλησα με τον σεφ μετά το δείπνο σχετικά με την πολύ ενδιαφέρουσα την ιδέα του, να «διηγηθεί» την Οδύσσεια μέσα από το φαγητό. Το storytelling, όπως μου είπε, είναι για εκείνον κινητήριος δύναμη. Τον παρακινεί να επιστρέφει στην παράδοση, να πειραματίζεται και να συνθέτει πιάτα που έχουν κάτι να πουν. Σε ένα από αυτά, το «Λαιστρυγόνες», συνυπήρχαν με τρόπο εκλεπτυσμένο και παράλληλα φυσικό το κριθαρότο, το ελληνικό πεκορίνο και μια μους από μελάνι σουπιάς. Στην «Κίρκη», η χοιρινή πανσέτα σε ζωμό με έμπνευση τον κυκεώνα, με κριθάρι και κρασί έβγαζε κάτι αρχαϊκό, σχεδόν τελετουργικό.
Το δείπνο ολοκληρώθηκε με την «Ιθάκη» — ένα γλυκό με μους από κατσικίσια ρικότα, τραγανό σιτάρι σπέλτα και βάφλα από βελανίδι. Δεν μπορώ να πω ότι ήταν το πιο εντυπωσιακό πιάτο του μενού, αλλά άφηνε την αίσθηση ενός ήσυχου κλεισίματος, που κατά τη γνώμη του σεφ, ταιριάζει σε μια Οδύσσεια.
