Nolita: για ιταλικό, comfort και ντελικάτο, στο Νέο Ψυχικό

Λευκά τραπεζομάντηλα, καμπυλωτοί καναπέδες που σχηματίζουν ωραίες, ζεστές γωνιές, ένας μεγάλος ξυλόφουρνος που καίει και μοσχοβολάει στο βάθος. Βοηθάνε όλα αυτά, μαζί με το περιποιητικό σέρβις και ένα ποτήρι κρασί, για να χαλαρώσεις στο Nolita. Στο ιταλικό του Νέου Ψυχικού που τελευταία φρεσκαρίστηκε, τόσο όσον αφορά τη διακόσμηση του χώρου όσο και το μενού, επικεφαλής είναι ο έμπειρος στην κουζίνα των γειτόνων μας Γιάννης Λιόκας. Ο νέος κατάλογος βασίζεται σε αυθεντικές ιταλικές συνταγές, με «απαλές» και ταιριαστές δημιουργικές παρεμβάσεις και συστήνει αξιόλογα ιταλικά προϊόντα αξιοποιώντας παράλληλα και ποιοτική ελληνική πρώτη ύλη.

Είναι ένα φρέσκο ξεκίνημα το καρπάτσιο di mare που βάζει μαζί τις ντελικάτες γαρίδες Κοιλάδας, με χτένια, βινεγκρέτ εσπεριδοειδών και μια ευχάριστα καυτερή κρέμα αβοκάντο με κοκκινοπίπερο Εσπελέτ. Ακόμη περισσότερο ευχαριστήθηκα το καρπάτσιο λαβράκι που είχε σπιρτάδα από το φοινόκιο και το ραπανάκι, μπόλικο αυγοτάραχο και πολύ μικρά κομματάκια ακτινίδιο. Για την όρεξη, ζητήστε και το καλαθάκι με τα πέντε διαφορετικά ψωμιά (από βουτυράτο μπριός μέχρι φοκάτσια) που έρχεται με μαριναρισμένες ελιές, πελτέ ντομάτας San Marzano με σπιτίσια αίσθηση και κρέμα από κατσικίσιο τυρί με μαύρη τρούφα. Το vitello tonnato, με μοσχάρι γάλακτος, κρέμα τόνου και καπαρόμηλα ήταν τρυφερό, αλλά δεν είμαι σίγουρη ότι θα το επέλεγα την επόμενη φορά. Φινετσάτο και σωστά εκτελεσμένο ήταν και το πιο δημιουργικό πιάτο με τα ψητά χτένια, ψιλοκομμένη αγκινάρα Ιερουσαλήμ μαγειρεμένη σαν ριζότο, καμένο βούτυρο, colatura di alici (η ιταλική «fish sauce»), φουντούκι και μαύρη τρούφα.

Δυνατό χαρτί του Nolita είναι η πίτσα. Λεπτή, κοντά στα ναπολιτάνικα πρότυπα, με ζυμάρι αργής ωρίμανσης που ψήνεται στον ξυλόφουρνο, βγαίνει ανάλαφρη, με ωραία καψαλίσματα στο στεφάνι. Ο κλασικός συνδυασμός mortadella- pistachio (εδώ με mozzarella di bufala, μορταδέλα από την Μπολόνια και πέστο με χοντροκομμένο πράσινο φυστίκι) είναι γκαραντί. Η δε diavola με το σαλάμι picante και τη ‘nduja δεν είναι διαβολεμένα καυτερή, ωστόσο είναι πολύ νόστιμη.

Για το πόσο αγαπάμε στην Αθήνα την ιταλική κουζίνα, τα καλά «μακαρονάδικα» που μπορώ να σκεφτώ είναι σχετικά λίγα. Τα «δείγματα» από το Nolita πάντως είναι θετικά. Η αλ ντέντε Amatriciana, με καπνιστή πανσέτα, ντομάτα San Marzano και κρέμα παρμεζάνας, με έκανε να θέλω να ξαναπάω για να δοκιμάσω περισσότερα. Από γαρίδες και χτένια μέχρι αχινό, μύδια και αυγά ψαριών έχει η Calamarata di mare, μια γενναιόδωρη θαλασσινή μακαρονάδα, από την οποία όμως μου έλειψε λίγη παραπάνω ένταση.

Ανάμεσα στα κυρίως, το μυλοκόπι acqua pazza, με ποσαρισμένο ψάρι, λαχανικά και fregola sarda (ζυμαρικό από τη Σαρδηνία που θυμίζει κους κους) σε ήπια και αρωματική σάλτσα είναι ελαφριά αλλά προσεγμένη επιλογή. Από την άλλη, το οσομπούκο μιλανέζε είναι το «βαρύ πυροβολικό», με βαθιές γεύσεις, και θα μπορούσαν κάλλιστα να το μοιραστούν δύο. Το μοσχαρίσιο κρέας σερβίρεται ξεψαχνισμένο με την μελωμένη σάλτσα του πάνω από το ριζότο με το σαφράν ενώ το μεδούλι έρχεται σε ξεχωριστό σκεύος στο πλάι, με γκρεμολάτα μυρωδικών και το κουταλάκι του για να το απολαύσει ο καθένας όπως του αρέσει.

Ο ενθουσιασμός που είδα να προκαλεί το τρόλεϊ με τα γλυκά που βγαίνει στο τέλος με έπεισε ότι χρειαζόμαστε περισσότερα τρόλεϊ γλυκών στα εστιατόρια της Αθήνας! Με την κουτάλα, κατευθείαν από το βαθύ ταψί του, μπαίνει στο πιάτο σου το αφράτο τιραμισού που «τσιμπάει» όσο πρέπει σε αλκοόλ και το οποίο, μαζί με όλα τα υπόλοιπα επιδόρπια, έχει επιμεληθεί ο pastry chef Μανώλης Στήθος. Έχουν και κέικ βανίλιας με ιταλική μαρέγκα, νεοϋορκέζικο τσίζκεικ και μερικές ακόμη επιλογές, αλλά το τιραμισού κερδίζει κατά κράτος.

Nolita