Via Maris: μια βερμουτερία κρυμμένη στου Ψυρρή συνδέει Ανατολή και Δύση

Περπατώντας στου Ψυρρή το πετύχαμε το Via Maris. Είναι στην οδό Μίκωνος, ένα ήσυχο στενάκι που ενώνει την Αισώπου με την Καραϊσκάκη. Μια χαμηλών τόνων (σε σχέση με τα διάφορα μαξιμαλιστικά μαγαζιά στους δρόμους που διακλαδίζονται τριγύρω) βερμουτερία με τα μεζεδάκια της. Καθώς δεν έχει πολλά ταρατατζούμ, μπορεί να μην την πάρεις χαμπάρι και να την προσπεράσεις. Άμα παρόλα αυτά σπρώξεις την πόρτα και μπεις, θα δεις ότι είναι ωραίο μέρος για να περάσεις μια χαλαρή βραδιά τρώγοντας και πίνοντας.

Λιτό είναι το μαγαζί. Με λευκοστρωμένα τραπεζάκια, μερικά ράφια από πάνω με κεριά να καίνε, ένα-δυο φυτά εσωτερικού χώρου, downtempo ηλεκτρονικές μουσικές να ακούγονται από τα ηχεία, με έθνικ και jazzy επιρροές. Στα ήσυχά του το βρήκαμε μεσοβδόμαδα που πήγαμε με δυο φίλους – λίγους μήνες λειτουργεί, οπότε δεν το ξέρουν ακόμη πολλοί. Στην συνέχεια μπήκαν κι άλλοι, για να βρεθούν όπως εμείς με ένα βερμούτ στο χέρι και μερικά μικρά ή λίγο πιο μεγάλα πιάτα στη σέντρα. Φαίνεται μικρός ο χώρος απέξω, αλλά τελικά δεν είναι τόσο. Στο «σαλονάκι» στη μέση μπορείς να πιεις το ποτό σου και να τσιμπήσεις κάτι με την παρέα σου και το ψηλό τραπέζι απέναντι από την ανοιχτή κουζίνα χωράει τους πολυπληθείς. Στο βάθος έχει και μια μικροσκοπική αυλή για όταν ανοίξει ο καιρός.

Στη συλλογή τους έχουν καμιά δεκαπενταριά ιταλικά, γαλλικά, γερμανικά κι ελληνικά βερμούτ∙ θέλουν κάποια στιγμή να φτιάξουν και το δικό τους. Μπορείς να τα προτιμήσεις da solo, σε ψηλό ποτήρι με σόδα και ελιά ή σε ένα ελαφρύ κοκτέιλ – μου άρεσε ιδιαίτερα το Americano με το κακάο. Κι αν δεν θέλεις να ακολουθήσεις την οδό των ενισχυμένων κρασιών που αρωματίζονται με βότανα, μπαχαρικά, σπόρους και ρίζες, διαλέγεις κάποια ελληνική ετικέτα κρασιού από τη λίστα. Όσο για το φαγητό, ακολουθεί τη Via Maris («δρόμος της θάλασσας» στα λατινικά), που έδωσε στο μαγαζί το όνομά του. Έτσι λέγεται η αρχαία εμπορική οδός που ένωνε την Αίγυπτο με τη Μεσοποταμία και την Ανατολία: κάποια στοιχεία της κουζίνας χωρών που απλώνονται στα αφρικανικά και ασιατικά παράλια της Μεσογείου ξεμυτίζουν σε ορισμένα από τα –σύγχρονης λογικής– πιάτα, δίνοντάς τους μια ωραία νότα, λίγο διαφορετική.​

Τι φάγαμε λοιπόν; Στρείδια κρυμμένα κάτω από έναν ελαφρά πικάντικο αφρό εσπεριδοειδών. Προζυμένια φοκάτσια πασπαλισμένη γενναιόδωρα με μαυροκούκι – το μπολάκι δίπλα της, με ελαιόλαδο ανακατεμένο με λεμόνι κονφί όπως το κάνουν στο Μαρόκο και ντούκα (είναι εθιστικό αυτό το αιγυπτιακό μείγμα μπαχαρικών και ξηρών καρπών) προτρέπει σε βούτες. Αρκετά ξιδάτες καυτερές πιπεριές πασπαλισμένες με τριμμένη φέτα. Και παλαμίδα σε δύο εκδοχές: ένα συμπαθητικό ταρτάρ και σασίμι με σόγια σε ζύμωση και μια ασυνήθιστη «μαγιονέζα» με κότζι (μύκητας ρυζιού, που συχνά βάζει την πινελιά του σε γιαπωνέζικα πιάτα), που της δίνει ελαστική υφή και ιδιαίτερη γεύση. Μερικά φυλλαράκια καπουτσίνου και μύρτιλα προσθέτουν δροσιά στο παχύ ψάρι.