Ο Τζουζέπε Βέρντι γεννήθηκε το 1813 σε ένα μικρό χωριό που ονομάζεται Λε Ρόνκολε στην επαρχία της Πάρμας. Οι γονείς του προέρχονταν από οικογένειες μικρών γαιοκτημόνων και εμπόρων – κάτι, που ίσως εξηγεί την επιχειρηματική οξυδέρκεια που επέδειξε ο γνωστός συνθέτης αργότερα στη ζωή του.
Από μικρή ηλικία υπήρξε ενεργό μέλος της τοπικής εκκλησίας. Ο Μπαϊστρόκι, που είχε αναλάβει ως δάσκαλος τον νεαρό Τζουζέπε από την ηλικία των τεσσάρων, του δίδαξε επίσης το εκκλησιαστικό όργανο, με αποτέλεσμα ο μετέπειτα συνθέτης να γίνει οργανίστας στην τοπική εκκλησία σε ηλικία μόλις οκτώ ετών. Δύο χρόνια αργότερα γράφτηκε σε σχολείο αρρένων στην κοντινή πόλη Μπουσέτο, και στη συνέχεια ξεκίνησε την επίσημη μουσική του εκπαίδευση σε ηλικία δώδεκα ετών στον καθεδρικό ναό του Αγίου Βαρθολομαίου στην ίδια πόλη. Εκεί, ο νεαρός Τζουζέπε τράβηξε την προσοχή του επιχειρηματία Αντόνιο Μπαρέτζι, ο οποίος είχε ιδρύσει τη Φιλαρμονική Ορχήστρα Μπουσέτανα.
Εκτοτε, ο Μπαρέτζι έγινε προστάτης του. Επόμενος σταθμός στις μουσικές του σπουδές υπήρξε το Μιλάνο, όπου μετέβη σε ηλικία 20 ετών. Εκεί, ο νεαρός συνθέτης έκανε τις πρώτες του απόπειρες να γράψει όπερες. Η φήμη, όμως, θα απλωνόταν σε εθνικό επίπεδο με την πρεμιέρα του Ναμπούκο στην περίφημη Σκάλα τον Μάρτιο του 1842, η οποία σημείωσε τεράστια επιτυχία. Το χορωδιακό κομμάτι “Va pensiero”, δε, θα συνδεόταν αργότερα με το ιταλικό κίνημα του εθνικισμού και το όνειρο για μια ενωμένη Ιταλία. Την επόμενη δεκαετία θα παρουσιάσει τρεις όπερες των οποίων η δημοτικότητα εξακολουθεί να παραμένει αμείωτη μέχρι και σήμερα.
Το 1851, παρουσιάστηκε η όπερα Ριγκολέττο, βασισμένη στο «Ο βασιλιάς διασκεδάζει» του Βίκτορ Ουγκό, και το 1853, η όπερα Τροβατόρε, βασισμένη σε κείμενο του Γκουτιέρες, και η όπερα Τραβιάτα, βασισμένη στην ιστορία του Αλέξανδρου Δουμά για την ερωτική σχέση μιας εταίρας με έναν αξιοσέβαστο νεαρό άνδρα.
Ο Βέρντι είχε πλέον κατοχυρωθεί ως συνθέτης, και κάθε πρεμιέρα έργου του ήταν μια σίγουρη επιτυχία. Θα μείωνε αρκετά τον ρυθμό σύνθεσης νέων έργων μετά την παρουσίαση της όπερας Αΐντα το 1871. Παρ’ όλα αυτά, θα επέστρεφε δύο ακόμα φορές, με την τελευταία του όπερα, Φάλσταφ, να παρουσιάζεται για πρώτη φορά όταν ο συνθέτης ήταν πλέον ογδόντα ετών. Ο Βέρντι παρέμεινε μεν πιστός σε πολλές από τις καθιερωμένες μουσικές δομές που είχε κληρονομήσει από την προηγούμενη γενιά Ιταλών συνθετών, προχώρησε όμως και σε αρκετές αλλαγές, αποσκοπώντας στη δημιουργία ενός πιο εκλεπτυσμένου στυλ όπερας – ένα αποτέλεσμα που του έφερε και την επιτυχία που γνώρισε. Δεν ασχολήθηκε όμως μόνο με τη μουσική.
Το 1859 θα άνοιγε ένα ακόμα κεφάλαιο για τον Ιταλό συνθέτη: η πολιτική. Δύο χρόνια αργότερα εξελέγη στο τοπικό επαρχιακό συμβούλιο και λίγο μετά στο Κοινοβούλιο. Τελικό βήμα αποτέλεσε η εκλογή του ως μέλους της Ιταλικής Γερουσίας το 1879. Προς το τέλος της ζωής του, ανέλαβε πολλές φιλανθρωπικές δραστηριότητες. Συνέθεσε, για παράδειγμα, ένα τραγούδι για να βοηθήσει τα θύματα ενός σεισμού στη Σικελία, οργάνωσε την κατασκευή ενός σπιτιού για συνταξιούχους μουσικούς στο Μιλάνο καθώς και ενός νοσοκομείου κοντά στην επαρχία στην οποία γεννήθηκε. Από τη ζωή έφυγε στις 27 Ιανουαρίου 1901, σε ηλικία ογδόντα επτά ετών.
Κατά τη διάρκεια της ζωής του, ο Ιταλός συνθέτης έγραψε συνολικά είκοσι έξι όπερες, καθώς και πολλά άλλα έργα. Σήμερα, η μουσική του παραμένει αναγνωρίσιμη, ξεπερνώντας το στενό κύκλο όσων παρακολουθούν όπερα, αφού έχει κάνει την εμφάνισή της σε ταινίες, διαφημίσεις και τηλεοπτικές εκπομπές.
