Η ιδέα να σκαλιστεί ένα μνημείο τέτοιου μεγέθους χρονολογείται ήδη από το 1923.
Η πρόταση προήλθε από τον ιστορικό Doane Robinson, ο οποίος καταγόταν από την πολιτεία της Νότιας Ντακότα και πίστευε ότι ένα τόσο εμβληματικό έργο θα προσέλκυε στην περιοχή τουρίστες και θα συνέβαλλε στην τόνωση της τοπικής οικονομίας.
Μάλιστα, είναι αυτός που επικοινώνησε με τον γλύπτη Γκάτζον Μπόργκλουμ για την υλοποίησή του. Ο τελευταίος αποφάσισε να σκαλίσει στον γρανιτένιο βράχο του όρους Ράσμορ τις μορφές των συγκεκριμένων τεσσάρων προέδρων –Τζορτζ Ουάσιγκτον, Τόμας Τζέφερσον, Θίοντορ Ρούζβελτ και Αβραάμ Λίνκολν–, καθώς θεωρούσε ότι αντιπροσώπευαν μερικά από τα πιο σημαντικά γεγονότα στην ιστορία των Ηνωμένων Πολιτειών.
Η δημιουργία του εμβληματικού μνημείου ξεκίνησε επίσημα στις 4 Οκτωβρίου 1927, οπότε και τοποθετήθηκε η πρώτη ποσότητα δυναμίτη.
Ωστόσο, η υλοποίηση ενός τόσο φιλόδοξου σχεδίου δεν θα αποδεικνυόταν μια εύκολη υπόθεση. Από την αρχή το έργο αντιμετώπισε μια σειρά από προκλήσεις, συμπεριλαμβανομένης της απόκτησης άδειας για να σκαλιστεί το βουνό, καθώς και της εξασφάλισης επαρκούς χρηματοδότησης.
Μετά την επίλυση αυτών των δύο ζητημάτων, η δημιουργία του εμβληματικού μνημείου ξεκίνησε επίσημα στις 4 Οκτωβρίου 1927, οπότε και τοποθετήθηκε η πρώτη ποσότητα δυναμίτη – δυναμίτης χρησιμοποιήθηκε για τη σμίλευση σχεδόν του 90% του βράχου έως την ολοκλήρωση του έργου.
Η χρήση δυναμίτη έδωσε τη δυνατότητα σε μια ομάδα σχεδόν 400 εργατών –από χειριστές τρυπανιών μέχρι σιδηρουργούς και οικονόμους–, η οποία είχε αναλάβει το έργο, να ξεκινήσει το σχολαστικό σκάλισμα με το χέρι ώστε να φιλοτεχνηθούν οι μορφές των προέδρων.
Οι συνθήκες εργασίας ήταν ιδιαίτερα δύσκολες. Οι εργάτες και οι τεχνίτες έρχονταν αντιμέτωποι άλλοτε με καυτή ζέστη, άλλοτε με τσουχτερό κρύο και δυνατούς ανέμους. Κάθε μέρα έπρεπε να ανέβουν 700 σκαλιά μέχρι την κορυφή του βουνού και στη συνέχεια κατέβαιναν στην «πρόσοψη» του βράχου με ένα είδος «καρέκλας bosun» που συγκρατούνταν με χαλύβδινα καλώδια.
Η εργασία είχε χαρακτηριστεί από πολλούς συναρπαστική αλλά ταυτόχρονα επικίνδυνη. Μετά τη χρήση του τρυπανιού, οι τεχνίτες άνοιγαν μικρές τρύπες στον γρανιτένιο βράχο, που έμοιαζε με κυψέλη μελισσών. Σκοπός ήταν η αποδιάρθρωσή του, ώστε να είναι στη συνέχεια δυνατόν, όπου χρειάζεται να αποσπαστούν τμήματά του με το χέρι. Κατόπιν, οι επιφάνειες λειαίνονταν με ειδικά εργαλεία. Ηταν μια διαδικασία δύσκολη και χρονοβόρα.
Το 1933, η Εθνική Υπηρεσία Πάρκων έθεσε το Ορος Ράσμορ υπό τη δικαιοδοσία της. Μέχρι τις 4 Ιουλίου 1934, η προτομή του Ουάσιγκτον είχε ολοκληρωθεί και πραγματοποιήθηκε τελετή εγκαινίων. Η προτομή του Τζέφερσον εγκαινιάστηκε το 1936 και του Λίνκολν το επόμενο έτος. Δύο χρόνια αργότερα, το 1939, εγκαινιάστηκε η προτομή του Ρούσβελτ.
Οι εργασίες σταμάτησαν στις 31 Οκτωβρίου 1941, εξαιτίας της διακοπής της χρηματοδότησης από το αμερικανικό Κογκρέσο. Πίσω από τις γιγάντιες πέτρινες κεφαλές βρίσκεται ένας θάλαμος λαξευμένος στον βράχο του βουνού, γνωστός ως Αίθουσα των Αρχείων, μη προσιτός για τους επισκέπτες.
Στο εσωτερικό του βρίσκεται ειδικό ξύλινο κουτί στο οποίο έχει χαραχθεί μια φράση του Μπόργκλουμ, στην οποία σημειώνεται μεταξύ άλλων «[…] ας τοποθετήσουμε εκεί, σκαλισμένα ψηλά, όσο πιο κοντά στον ουρανό μπορούμε, τα λόγια των ηγετών μας, τα πρόσωπά τους, για να δείξουμε στις επόμενες γενιές τι είδους άνθρωποι ήταν».
Με την πάροδο του χρόνου, το εμβληματικό γλυπτό έχει μετατραπεί σε μεγάλο σύμβολο της αμερικανικής ιστορίας, ενώ σήμερα υπολογίζεται πως προσελκύει περίπου 2 εκατομμύρια επισκέπτες τον χρόνο.
Επιμέλεια στήλης: Μυρτώ Κατσίγερα, Βασίλης Μηνακάκης, Αντιγόνη-Δέσποινα Ποιμενίδου, Αθανάσιος Συροπλάκης
