Στα τέλη του 19ου αιώνα, μεγάλο τμήμα του πολιτικού κόσμου της Ρουμανίας εμφορούνταν από έντονο αντιρωσισμό. Ηταν νωπές ακόμα οι μνήμες στη ρουμανική κοινωνία της ρωσικής παρουσίας στις Παραδουνάβιες Ηγεμονίες κατά το πρώτο μισό του 19ου αιώνα και της απώλειας της Βεσσαραβίας έπειτα από την κατάληψη της περιοχής από τα ρωσικά στρατεύματα στο πλαίσιο του ρωσο-οθωμανικού πολέμου το 1878.
Ως εκ τούτου, η Ρουμανία επέλεξε να συνάψει συμμαχικές σχέσεις με την Αυστροουγγαρία και τη Γερμανία.
Η στάση της Ρωσίας στον Β΄ Βαλκανικό Πόλεμο, ωστόσο, μετέβαλε τις διαθέσεις της ρουμανικής πολιτικής ηγεσίας. Κατά τις συνομιλίες για τον τερματισμό των Βαλκανικών Πολέμων στο Βουκουρέστι τον Ιούλιο/Αύγουστο του 1913, η Ρωσία παρείχε διπλωματική υποστήριξη στη Ρουμανία στο ζήτημα της επέκτασης των συνόρων της στην περιοχή της Σιλίστριας και της Νοτίου Δοβρουτσάς, διαμορφώνοντας φιλικό κλίμα στις διμερείς σχέσεις.
Ακολούθησε η επίσκεψη του διαδόχου του ρουμανικού θρόνου Φερδινάνδου στην Αγία Πετρούπολη την άνοιξη του 1914 και στη συνέχεια η επίσκεψη του Νικολάου Β΄ στην Κωνστάντζα, γεγονότα τα οποία αποτέλεσαν τεκμήρια της βελτίωσης των σχέσεων των δύο χωρών.
Οταν ξέσπασε ο Α΄ Παγκόσμιος Πόλεμος το καλοκαίρι του 1914, διαμορφώθηκαν δύο τάσεις στον πολιτικό κόσμο της Ρουμανίας. Την πρώτη τάση εκπροσωπούσαν οι γερμανόφιλοι του Συντηρητικού Κόμματος, οι οποίοι εξαρχής τάχθηκαν υπέρ της συμμετοχής στο πλευρό των Κεντρικών Δυνάμεων.
Πολλοί Ρουμάνοι εκτιμούσαν ότι με την αποδυνάμωση του γερμανικού παράγοντα στην Κεντρική Ευρώπη θα ενισχυόταν ο ρόλος της χώρας τους στην ευρύτερη περιοχή
Από την άλλη, οι Φιλελεύθεροι του πρωθυπουργού Ιόν Μπρατιάνου υποστήριξαν ότι η Ρουμανία έπρεπε να παραμείνει ουδέτερη στον πόλεμο μέχρις ότου διαφανεί η έκβασή του. Τότε και θα εισερχόταν στο πλευρό της συμμαχίας που πίστευε ότι θα κέρδιζε τον πόλεμο.
Η πλειονότητα του πληθυσμού της Ρουμανίας επιθυμούσε την ήττα των Κεντρικών Δυνάμεων, καθότι τότε θα δινόταν η ευκαιρία για την προσάρτηση της Τρανσυλβανίας, του Βανάτου και της Μπουκοβίνας.
Πολλοί Ρουμάνοι εκτιμούσαν ότι με την αποδυνάμωση του γερμανικού παράγοντα στην Κεντρική Ευρώπη θα ενισχυόταν ο ρόλος της χώρας τους στην ευρύτερη περιοχή. Τόσο η Αντάντ όσο και οι Κεντρικές Δυνάμεις προσπάθησαν να εξασφαλίσουν την προσχώρηση της Ρουμανίας στο στρατόπεδό τους.
Κατ’ αρχάς, η Ρουμανία βρισκόταν σε στρατηγική θέση στην Ανατολική Ευρώπη και στη Βαλκανική Χερσόνησο. Επιπλέον, διέθετε πλούσια κοιτάσματα σε πετρέλαιο καθώς και πολυάριθμο στρατό.
Οι Κεντρικές Δυνάμεις πρόσφεραν στη Ρουμανία ως δέλεαρ τη Βεσσαραβία και την Οδησσό, ενώ η Αντάντ υποσχέθηκε την εκχώρηση της Τρανσυλβανίας, του Βανάτου και τμήματος της Μπουκοβίνας σε περίπτωση που κέρδιζε τον πόλεμο. Προσπαθώντας να προσελκύσει τη Ρουμανία στη συμμαχία της, η Ρωσία υπέγραψε μαζί της μια σύμβαση τον Οκτώβριο του 1914, με την οποία αναγνώριζε την εδαφική της ανεξαρτησία και το δικαίωμα προσάρτησης εδαφών της Αυστροουγγαρίας στο μέλλον.
Στη διάρκεια των πρώτων ετών του πολέμου, η Ρουμανία δεν μετέβαλε την ουδέτερη στάση της, ούτε όταν κατέρρευσε η Σερβία το φθινόπωρο του 1915 και εισήλθε στον πόλεμο η Βουλγαρία τασσόμενη με τις Κεντρικές Δυνάμεις. Οταν, όμως, η Ρωσία εκδήλωσε τη μεγάλη της αντεπίθεση στο Ανατολικό Μέτωπο (επίθεση του Μπρουσίλοφ) το καλοκαίρι του 1916, η Ρουμανία δέχθηκε ισχυρές πιέσεις από την Αντάντ να εισέλθει στον πόλεμο στο πλευρό της.
Στις 4/17 Αυγούστου 1916 η Ρουμανία υπέγραψε συνθήκη συμμαχίας με τις δυνάμεις της Αντάντ και δέκα ημέρες αργότερα κήρυξε τον πόλεμο στην Αυστροουγγαρία. Στις 15/28 Αυγούστου τα ρουμανικά στρατεύματα πέρασαν τα σύνορα με την Αυστροουγγαρία στα Καρπάθια Όρη, εισερχόμενα στην Τρανσυλβανία.
Την ίδια ημέρα η Γερμανία κήρυξε τον πόλεμο στη Ρουμανία και στις 17/30 Αυγούστου το παράδειγμά της ακολούθησε η Οθωμανική Αυτοκρατορία. Παρά τις αρχικές επιτυχίες τους στην Τρανσυλβανία, οι Ρουμάνοι αναγκάστηκαν να οπισθοχωρήσουν μέσα στο φθινόπωρο δεχόμενοι επιθέσεις από τα στρατεύματα της Γερμανίας, της Βουλγαρίας και της Αυστροουγγαρίας.
Επιμέλεια στήλης: Μυρτώ Κατσίγερα, Βασίλης Μηνακάκης, Αντιγόνη-Δέσποινα Ποιμενίδου, Αθανάσιος Συροπλάκης
