Το 893 διαδέχθηκε στον βουλγαρικό θρόνο τον Βλαδίμηρο ο νεότερος αδερφός του, Συμεών Α΄, ο οποίος διαχειρίστηκε τις τύχες του πρώτου μεσαιωνικού βουλγαρικού κράτους για 35 χρόνια.
Σχεδόν καθ’ όλη τη διάρκεια της βασιλείας του, ο Συμεών βρισκόταν σε σύγκρουση με το βυζαντινό κράτος, επιτυγχάνοντας κατά καιρούς πολύ μεγάλες νίκες εναντίον των αυτοκρατορικών στρατευμάτων. Δεν είναι τυχαίο το γεγονός ότι θεωρείται μία από τις σημαντικότερες προσωπικότητες της μεσαιωνικής βουλγαρικής ιστορίας.
Ο Συμεών πέρασε μεγάλο μέρος των νεανικών του χρόνων στην Κωνσταντινούπολη, σπουδάζοντας στο πλευρό μεγάλων Βυζαντινών διδασκάλων και λαμβάνοντας ελληνική κλασική παιδεία. Στην Κωνσταντινούπολη γνώρισε τη ζωή και τη μεγαλοπρέπεια της αυτοκρατορικής Αυλής, τη βυζαντινή πολιτική οργάνωση καθώς και την αίγλη που εξέπεμπε το βυζαντινό κράτος τόσο στους υπηκόους του όσο και στους ξένους. Δεν είναι παράξενο ότι θέλησε να οργανώσει το βουλγαρικό κράτος, όταν έγινε ηγεμόνας του, σύμφωνα με το βυζαντινό τυπικό.
Στόχος του έγινε όχι απλά η εδαφική αύξηση του κράτους του, αλλά η αντικατάσταση της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας από τη Βουλγαρική, με έδρα την Κωνσταντινούπολη. Ως εκ τούτου, η σύγκρουση με το Βυζάντιο έγινε αναπόφευκτη. Το γεγονός ότι ο ίδιος αποδείχθηκε ικανότατος πολιτικός και στρατιωτικός ηγέτης αποτέλεσε τεράστιο κίνδυνο για τους Βυζαντινούς, οι οποίοι ηττήθηκαν σε διάφορες μάχες από τα βουλγαρικά στρατεύματα.
Με αφορμή κάποια εμπορικής φύσεως διαφορά μεταξύ των Βυζαντινών και των Βουλγάρων, ξεκίνησε το 894 ο πόλεμος του Συμεών εναντίον της Κωνσταντινούπολης.
Κατά τη διάρκεια των βυζαντινο-βουλγαρικών συγκρούσεων, ο Συμεών πραγματοποίησε πολλές επιδρομές και εκστρατείες εναντίον των φρουρίων και της υπαίθρου της Θράκης, η οποία υπέστη τεράστιες καταστροφές. Πραγματοποίησε, ακόμη, επιδρομές εναντίον της υπαίθρου γύρω από τη Θεσσαλονίκη και το σημαντικό βυζαντινό φρούριο στην Αδριατική, το Δυρράχιο.
Το 913, εκμεταλλευόμενος τις εσωτερικές έριδες των Βυζαντινών, ο στρατός του Συμεών στρατοπέδευσε μπροστά από τα τείχη της Κωνσταντινούπολης, αφού πρώτα νίκησε σε μάχη τις δυνάμεις που εστάλησαν από την πρωτεύουσα για να τον αντιμετωπίσουν. Βλέποντας, όμως, τα υψηλά τείχη και τα ακαταμάχητα οχυρωματικά έργα που προστάτευαν την Κωνσταντινούπολη, ο Συμεών κατάλαβε ότι το εγχείρημά του να την καταλάβει ήταν εξαιρετικά δύσκολο, ίσως και ακατόρθωτο.
Τα επόμενα χρόνια, ο Συμεών συνέχισε να διεξάγει τις επιδρομές του στης Θράκη, καταφέρνοντας, μάλιστα, το 914 να εκπορθήσει την Αδριανούπολη, την οποία στη συνέχεια λεηλάτησε. Το βυζαντινό κράτος στάθηκε αδύναμο να αντιμετωπίσει τη δεδομένη χρονική στιγμή τον Συμεών.
Μόλις το 917 κατόρθωσε να συγκροτήσει εκστρατευτικό σώμα με αποστολή την καταπολέμηση του κινδύνου του Βούλγαρου ηγεμόνα. Μεταφέρθηκαν στην Ευρώπη εμπειροπόλεμα στρατεύματα της Μικράς Ασίας, επικεφαλής των οποίων τέθηκε ο δομέστικος των σχολών Λέων Φωκάς.
Το σχέδιο των Βυζαντινών όριζε ότι θα πραγματοποιούνταν συντονισμένες επιθέσεις εναντίον των Βουλγάρων τόσο από τον νότο όσο και από τον βορρά.
Τις επιχειρήσεις στο νότιο μέτωπο θα αναλάμβαναν τα βυζαντινά στρατεύματα, ενώ στον βορρά θα επιχειρούσαν οι Πετσενέγοι, τους οποίους θα μετέφεραν νοτίως του Δούναβη πλοία του βυζαντινού στόλου.
Η αποφασιστική μάχη δόθηκε στις 20 Αυγούστου 917 στην Αγχίαλο της Μαύρης Θάλασσας. Τα βυζαντινά στρατεύματα υπέστησαν οδυνηρή ήττα και τράπηκαν σε φυγή.
Οταν, όμως, προέκυψαν διαφωνίες μεταξύ των Βυζαντινών στρατηγών, οι Πετσενέγοι άλλαξαν γνώμη και αρνήθηκαν να πολεμήσουν για εκείνους. Ετσι το κύριο μέρος της επιχείρησης ανέλαβαν τα βυζαντινά στρατεύματα του Φωκά.
Η αποφασιστική μάχη δόθηκε στις 20 Αυγούστου 917 στην Αγχίαλο της Μαύρης Θάλασσας. Τα βυζαντινά στρατεύματα υπέστησαν οδυνηρή ήττα και τράπηκαν σε φυγή. Οι απώλειές τους σε άνδρες και αιχμαλώτους ήταν τεράστιες. Στη συνέχεια ο Συμεών προέλασε προς την Κωνσταντινούπολη και οι Βυζαντινοί μόλις και μετά βίας κατόρθωσαν να αναχαιτίσουν τον στρατό του στους Κατασυρτές.
Παρότι δεν επέμεινε στην κατάκτηση της βυζαντινής πρωτεύουσας, ο Συμεών στράφηκε προς τη νότια Βαλκανική, πραγματοποιώντας επιδρομές έως τη Στερεά Ελλάδα, καταστρέφοντας τα πάντα στο πέρασμά του. Μετά τον θάνατό του το 927, αποδείχθηκε ότι οι κατακτήσεις του υπήρξαν εφήμερες.
Ο γιος Πέτρος δεν ακολούθησε την ίδια φιλοπόλεμη πολιτική και σύναψε στενές σχέσεις με το Βυζάντιο.
Επιμέλεια στήλης: Μυρτώ Κατσίγερα, Βασίλης Μηνακάκης, Αντιγόνη-Δέσποινα Ποιμενίδου, Αθανάσιος Συροπλάκης
