Ο Τζορτζ Κάνινγκ, ο οποίος γεννήθηκε στις 11 Απριλίου 1770, σπούδασε στην Οξφόρδη και σύντομα μετά την αποφοίτησή του αποφάσισε να ακολουθήσει πολιτική σταδιοδρομία. Από τον Ιούλιο του 1792 τέθηκε υπό την επιρροή του πρωθυπουργού Ουίλιαμ Πιτ. Μετά την εκλογή του στον δήμο του Νιουτάουν, Αϊλ οφ Ουάιτ, το επόμενο έτος, γρήγορα αναγνωρίστηκε ως μία από τις ανερχόμενες πολιτικές προσωπικότητες.
Το 1799, διορίστηκε επίτροπος του Συμβουλίου Ελέγχου για την κυβέρνηση της Ινδίας και το 1804 ανέλαβε την ευθύνη του ταμείου του Ναυτικού. Τη σημαντικότερη θέση, ωστόσο, θα την καταλάμβανε μετά τον θάνατο του Πιτ. Στην κυβέρνηση που σχηματίστηκε τον Μάρτιο του 1807, ύστερα από πρόσκληση του βασιλιά, ο Κάνινγκ ανέλαβε το υπουργείο Εξωτερικών. Οι συνθήκες όμως ήταν δύσκολες, τόσο εξαιτίας των Ναπολεόντειων Πολέμων όσο και εξαιτίας των ισορροπιών που έπρεπε να κρατηθούν εντός της κυβέρνησης. Ετσι, ο Κάνινγκ οδηγήθηκε σε παραίτηση.
Ο λόρδος Λίβερπουλ, ο οποίος ανέλαβε την πρωθυπουργία το 1812, προσπάθησε επίμονα να τον πείσει να επανέλθει στο υπουργείο Εξωτερικών, ωστόσο εκείνος παρέμεινε σταθερός στην απόφασή του να παραμείνει εκτός κυβέρνησης. Επέστρεψε στο υπουργικό συμβούλιο ως πρόεδρος του Συμβουλίου Ελέγχου μόνο το 1817 και πάλι όμως για ένα σύντομο διάστημα, καθώς τρία χρόνια αργότερα, τον Δεκέμβριο του 1820, παραιτήθηκε, αποδοκιμάζοντας τις προσπάθειες της κυβέρνησης να στερήσει από τη βασίλισσα του Γεωργίου Δ’, Καρολίνα, τον τίτλο και τη θέση της.
Ο Κάνινγκ αναγνώρισε την ανεξαρτησία των επαναστατημένων ισπανοαμερικανικών αποικιών, καλώντας τον Νέο Κόσμο «να επανορθώσει την ισορροπία του Παλαιού».
Ωστόσο, η πολιτική του σταδιοδρομία δεν έκλεισε εκεί. Τελικά, με πρωθυπουργό τον λόρδο Λίβερπουλ, τοποθετήθηκε εκ νέου στο υπουργείο Εξωτερικών καθώς και στην ηγεσία της Βουλής των Κοινοτήτων. Ο Τζορτζ Κάνινγκ ήταν πλέον το πιο σημαντικό μέλος της κυβέρνησης. Αντιπαθώντας τους σημαντικούς δεσποτικούς ηγεμόνες που επιθυμούσαν να καταστείλουν τα φιλελεύθερα κινήματα στην Ευρώπη, απέσυρε την Αγγλία το 1823 από την Ιερή Συμμαχία και εμπόδισε τη Γαλλία να επέμβει στο πλευρό του Φερδινάνδου Ζ΄ όταν αυτός προσπάθησε να υποτάξει τις εξεγέρσεις στις αποικίες της Ισπανίας στη Νότια Αμερική. Ο Κάνινγκ αναγνώρισε την ανεξαρτησία των επαναστατημένων ισπανοαμερικανικών αποικιών, καλώντας τον Νέο Κόσμο «να υπάρξει για να επανορθώσει την ισορροπία του Παλαιού». Εστειλε επίσης στρατό στην Πορτογαλία για να αντιμετωπίσει την απειλή επίθεσης από την Ισπανία και ταυτόχρονα στήριξε διπλωματικά τους Ελληνες στην επανάστασή τους εναντίον των Οθωμανών, συνεισφέροντας στην ίδρυση του ανεξάρτητου νεοελληνικού κράτους.
Η πρωθυπουργία του λόρδου Λίβερπουλ έληγε τον Φεβρουάριο του 1827. Παρότι είχε προ πολλού υποδείξει τον Κάνινγκ ως διάδοχό του, δεν ήταν προφανές ότι αυτή θα ήταν και η επιλογή του βασιλιά. Αν και είχε κερδίσει καλές εντυπώσεις χάρη στην εξωτερική του πολιτική, παρέμενε σημαντικός υπέρμαχος της ρωμαιοκαθολικής χειραφέτησης˙ κάτι στο οποίο ο Γεώργιος Δ΄ δεν συμφωνούσε, καθώς είχε πειστεί ότι η μοναρχία συνδεόταν με την καθιερωμένη εκκλησία και την αντίσταση στις καθολικές αξιώσεις. Οι όποιες αντιρρήσεις του κάμφθηκαν και στις 10 Απριλίου του δόθηκε η σχετική εξουσιοδότηση με την προϋπόθεση ότι δεν επρόκειτο να επιβληθεί στον βασιλιά νομοσχέδιο υπέρ των καθολικών. Παρ’ όλα αυτά, το μισό υπουργικό συμβούλιο αρνήθηκε να παραμείνει στη θέση του με πρωθυπουργό τον Κάνινγκ, με αποτέλεσμα περισσότεροι από 40 υπουργοί από τους Τόρις να παραιτηθούν. Στο πλευρό του στάθηκαν οι Γουίγκς και τα περισσότερα από τα ανεξάρτητα μέλη του Κοινοβουλίου.
Τελικά, στο πρωθυπουργικό αξίωμα παρέμεινε μόνο τέσσερις μήνες, καθώς η υγεία του είχε κλονιστεί σημαντικά. Αφησε την τελευταία του πνοή, τον Αύγουστο του 1827.
Επιμέλεια στήλης: Μυρτώ Κατσίγερα, Βασίλης Μηνακάκης, Αντιγόνη-Δέσποινα Ποιμενίδου, Αθανάσιος Συροπλάκης
