Η απόφαση για την πρόωρη κήρυξη της Επανάστασης στις Παραδουνάβιες Ηγεμονίες ελήφθη από τον Αλέξανδρο Υψηλάντη στις 16 Φεβρουαρίου 1821 στο Κισνόβι (σημ. Κισινάου). Ο Υψηλάντης έλαβε αυτήν την απόφαση φοβούμενος το ενδεχόμενο κινητοποίησης των Οθωμανών εναντίον των δυνάμεών του, έπειτα από την πληροφόρησή τους για τις προετοιμασίες των Ελλήνων να εκδηλώσουν επανάσταση. Στις 21 Φεβρουαρίου, εγκατέλειψε το Κισνόβι και την επομένη διέβη τον παγωμένο από το δριμύ ψύχος ποταμό Προύθο, εισερχόμενος σε οθωμανικά εδάφη.
Οι Παραδουνάβιες Ηγεμονίες της Μολδαβίας και της Βλαχίας αποτελούσαν τμήμα της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, ευρισκόμενες όμως υπό καθεστώς αυτονομίας. Κατά τον 18o αιώνα, επιβλήθηκε η παράδοση της ανάληψης των καθηκόντων των πριγκίπων (ηγεμόνων) των Ηγεμονιών, από μέλη των ισχυρότερων οικογενειών των Φαναριωτών, της αριστοκρατίας του ρωμαίικου μιλλέτ στην Κωνσταντινούπολη. Στις Ηγεμονίες είχαν εγκατασταθεί πολλοί Ελληνες, οι οποίοι ως επί το πλείστον ασχολούνταν με το εμπόριο και διάφορα άλλα αστικά επαγγέλματα. Την περίοδο της κήρυξης της Επανάστασης, διαβιούσαν στην περιοχή αρκετοί Ελληνες και ο Υψηλάντης υπολόγιζε στην κινητοποίησή τους υπέρ του ελληνικού αγώνα για ανεξαρτησία.
Στις 24 Φεβρουαρίου, έφθασε στο Ιάσιο, πρωτεύουσα της Ηγεμονίας της Μολδαβίας, όπου και του επιφυλάχθηκε θερμή υποδοχή. Με τον Υψηλάντη συμπαρατάχθηκαν τόσο ο ηγεμόνας Μιχαήλ Σούτσος, όσο και 2.000 περίπου άνδρες, ανάμεσα στους οποίους βρίσκονταν πολλοί Σέρβοι, Βούλγαροι και ντόπιοι Ρουμάνοι. Ευρισκόμενος στο ελληνικό στρατόπεδο στο Ιάσιο, ο Υψηλάντης εξέδωσε την πρώτη του επαναστατική προκήρυξη με τον τίτλο «Μάχου υπέρ πίστεως και πατρίδος». «Είναι καιρός να αποτινάξωμεν τον αφόρητον τούτον ζυγόν, να ελευθερώσωμεν την πατρίδα, να κρημνήσωμεν από τα νέφη την ημισέληνον, διά να υψώσωμεν το σημείον δι ού πάντα νικώμεν, λέγω στον Σταυρόν και ούτω να εκδικήσωμεν την πατρίδα και την ορθόδοξον ημών πίστιν από την ασεβή των ασεβών καταφρόνησιν», δήλωσε χαρακτηριστικά. Ο Υψηλάντης και το επιτελείο του καταπιάστηκαν τις επόμενες ημέρες με τη στρατολόγηση εθελοντών και με την έκδοση προκηρύξεων τόσο προς τους ντόπιους όσο και τους Ελληνες.
Εκτός από τον Υψηλάντη, στην περιοχή της Βλαχίας δραστηριοποιήθηκε και ο Ρουμάνος οπλαρχηγός Τουντόρ Βλαδιμηρέσκου.
Παρά τα περιορισμένα οικονομικά του, την 1η Μαρτίου, ο Υψηλάντης ξεκίνησε με τους άνδρες του για το Βουκουρέστι, την πρωτεύουσα της Ηγεμονίας της Βλαχίας. Στη Φωξάνη, στα σύνορα της Μολδαβίας με τη Βλαχία, συγκρότησε τον Ιερό Λόχο, ένα σώμα το οποίο αποτελείτο από νεαρούς Ελληνες. Εκτός από τον Υψηλάντη, στην περιοχή της Βλαχίας δραστηριοποιήθηκε και ο Τουντόρ Βλαδιμηρέσκου, ένας Ρουμάνος οπλαρχηγός ο οποίος είχε μυηθεί στη Φιλική Εταιρεία με την ελπίδα της παρακίνησης του ντόπιου στοιχείου, να συνδράμει στον αγώνα των Ελλήνων. Στην πράξη αποδείχθηκε ότι ο Βλαδιμηρέσκου ενεργούσε ανεξάρτητα από τους Φιλικούς, θέτοντας εαυτόν επικεφαλής μιας δικής του εξέγερσης, η οποία εκμεταλλεύτηκε τη δυσαρέσκεια που υπήρχε στις Ηγεμονίες κατά των Φαναριωτών και των Οθωμανών.
Οι ενέργειες του Βλαδιμηρέσκου ανησύχησαν τον Υψηλάντη, ο οποίος έλαβε την απόφαση να εισέλθει στο Βουκουρέστι για την εξύψωση του κύρους της Επανάστασής του. Στις 25 Μαρτίου στρατοπέδευσε στην Κολεντίνα, έξω από την πόλη. Δύο ημέρες αργότερα, την Κυριακή 27 Μαρτίου 1821, ο Υψηλάντης εισήλθε στο Βουκουρέστι. Η υποδοχή που του επιφύλασσαν οι τοπικοί άρχοντες και ο μητροπολίτης, όμως, δεν ήταν εξίσου πανηγυρική όπως εκείνη του Ιασίου έναν μήνα νωρίτερα. Υπό τον φόβο μην εκτεθούν στην οθωμανική εξουσία, ορισμένες από τις κεφαλές της εξουσίας στη Βλαχία απέφυγαν να υποδεχθούν τον Ελληνα αρχηγό. Είχε προηγηθεί μερικές ημέρες νωρίτερα ο αφορισμός του Υψηλάντη και του κινήματός του από τον Οικουμενικό Πατριάρχη Γρηγόριο Ε΄, ο οποίος βρισκόταν υπό την πίεση της Πύλης, γεγονός που απέτρεψε πολλούς από το να συμμετάσχουν στην Επανάσταση στις Ηγεμονίες.
Επιμέλεια στήλης: Μυρτώ Κατσίγερα, Βασίλης Μηνακάκης, Αντιγόνη-Δέσποινα Ποιμενίδου, Αθανάσιος Συροπλάκης
